Υπάρχει μια “θεωρία”, με αφορμή τις τελευταίες τραγικές εξελίξεις στο προσφυγικό, η οποία υποστηρίζει ότι ένα τμήμα (μειοψηφικό) του ελληνικού λαού, προσεγγίζει το ζήτημα με ανθρωπιστικούς όρους και αγνοεί τα γεωστρατηγικά παιχνίδια, την μεγάλη σκακιέρα δηλαδή. Από την μια οι “δικαιωματιστές”, οι οποίοι υποτιμούν δήθεν την πολιτική κι από την άλλη όσοι και όσες αντιλαμβάνονται τα ζητήματα στην ολότητά τους. Στελέχη της Νέας Δημοκρατίας το επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία…
Η “θεωρία” αυτή επιχειρεί να βάλει σε μια… τάξη το θέμα και να τοποθετήσει τα δικαιώματα εκτός πολιτικής ή σαν μια απλή πινελιά, που χάνεται όταν στην σκακιέρα εισχωρούν οι μεγάλοι (διεθνείς) παίχτες.
Ασφαλώς και η προσέγγιση αυτή δεν είναι σωστή. Πρώτα απ΄ όλα γιατί ο “ανθρωπισμός” και τα δικαιώματα ως ματιά, ως αντίληψη και στάση ζωής, για την αριστερά είναι βαθύτατα πολιτική. Είναι η κορωνίδα της δικής της πορείας, του δικού της αξιακού φορτίου. Χωρίς αυτά η πολιτική μετατρέπεται σε άγριο θηρίο, σε διαρκή σκοπιμότητα, έρμαιο μικρότερων ή μεγαλύτερων συμφερόντων. Τα δικαιώματα από την σκοπιά της αριστεράς είναι η μόνη πειστική απάντηση στις νεοφιλελεύθερες και αυταρχικές πρακτικές.
Καμία συναίνεση…
Τις μέρες αυτές πέρα από το δράμα που εξελίσσεται στα νησιά και τον Έβρο, διεξάγεται και μια σκληρή ιδεολογική μάχη. Πίσω από τα κουμπούρια, τα μπλόκα, τις πυρπολήσεις αλληλέγγυων στεκιών, τους ξυλοδαρμούς, τις στρατιωτικές ασκήσεις, τις πραγματικές βολές, που ως φαίνεται οδήγησε στην δολοφονία του πρώτου πρόσφυγα, την αποτροπή στη θάλασσα, την εμφάνιση νεοναζί από άλλες ευρωπαϊκές χώρες στον έβρο, τις καταδίκες προσφύγων από τα ελληνικά δικαστήρια, τα σενάρια για ξερονήσια, την κατάλυση του κράτους με την ενθάρρυνση του ίδιου του κράτους, κρύβεται το μαύρο πρόσωπο του εθνικισμού και του φασισμού.
Απέναντί του, ένας άλλος, διαφορετικός κόσμος προτάσσει την ειρήνη, την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη. Είναι οι άνθρωποι που διαδηλώνουν, που στήνουν εναλλακτικές δομές, που σώζουν, που αγκαλιάζουν τα παιδιά του κόσμου. Αυτό το κύμα αλληλέγγυων ανθρώπων κανείς δεν μπορεί να το ακυρώσει, που από μόνο του συγκροτεί ένα εναλλακτικό μανιφέστο απέναντι στο μαύρο μέτωπο. Η αριστερά, αναμφίβολα, είναι σε αυτή την πλευρά, σταθερά.
Στη μάχη αυτή, στην όχθη του μαύρου μετώπου, πρωτοστατεί η Νέα Δημοκρατία, η οποία όχι μόνο αφήνει χώρο στην ακροδεξιά, αλλά στην ουσία καλλιεργεί την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, παίρνοντας την σκυτάλη του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας.
Υπό αυτή την έννοια δεν υπάρχει κανένα περιθώριο μιας δήθεν εθνικής συναίνεσης. Υπάρχουν δύο ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια, δύο διαφορετικές πρακτικές, που συγκρούονται σε όλα τα επίπεδα.
Δεν υπάρχει συναίνεση στις δολοφονίες, στην παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας, στην “κατάργηση” της συνθήκης της Γενεύης και του ασύλου. Καμία συναίνεση στα πλωτά φράγματα και τα ξερονήσια. Δεν υπάρχει καμία συναίνεση σε μια “ορμπανική” κυβέρνηση, η οποία αποτελεί στην ουσία τον θλιβερό χωροφύλακα της Ευρώπης και του ίδιου του Όρμπαν, για… τριάντα αργύρια.
Δεν υπάρχει καμία συναίνεση πάνω σε ένα… δήθεν εθνικό σχέδιο, που στηρίζεται στην αποτροπή, στην παραβίαση του δικαίου της θάλασσας και τα κλειστά κέντρα, που δίνει άφεση αμαρτιών στην ισχυρή και πλούσια Ευρώπη.
Δεν υπάρχει καμία συναίνεση…
Για ένα νέο εναλλακτικό σχέδιο
Χωρίς καμία αμφιβολία το αυταρχικό και φιλοπόλεμο καθεστώς Ερντογάν παίζει παιχνίδια σε βάρος της χώρας μας και των προσφύγων. Την ίδια ώρα που οι πολεμικές τούρκικες… ιαχές εισχωρούν στην πολύπαθη Συρία, εργαλοποιεί το προσφυγικό, με σκοπό να εκβιάσει Ελλάδα και Ευρώπη. Θύματα φυσικά, για άλλη μια φορά, οι πρόσφυγες και τα παιδιά τους.
Απάντηση σε αυτή την πραγματικότητα, όμως, δεν είναι το πολεμικό κλίμα που δημιουργείται σκόπιμα από την κυβέρνηση της χώρας μας, αλλά μια πολιτική, που θα μεταφέρει το ζήτημα εκεί που στην ουσία ανήκει, στην Ευρώπη. Άλλωστε, η de facto ακύρωση της νεκρής, στην ουσία, κοινής δήλωσης ΕΕ – Τουρκίας, ανοίγει το δρόμο για την εκπόνηση ενός νέου εναλλακτικού σχεδίου από την πλευρά της Ευρώπης, που πρέπει να βασίζεται στις διεθνείς συνθήκες, τη συνθήκη της Γενεύης, την αλληλεγγύη και τον ισότιμο διαμοιρασμό της ευθύνης.
Βεβαίως, δεν έχουμε αυταπάτες. Η ισχυρή και πλούσια Ευρώπη επιδιώκει και μέχρι τώρα το έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό, να μετατρέψει ένα ζήτημα, που ως ΣΥΡΙΖΑ σωστά έχουμε πει ότι είναι πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο, σε ελληνοτουρκικό. Σε αυτή τη βάση, άλλωστε, στηριζόταν η περιβόητη κοινή δήλωση. Εντούτοις, οι εξελίξεις τρέχουν. Αποκτούν δραματικό χαρακτήρα και με βάση τα νέα δεδομένα, αξιοποιώντας όλες τις δυνατότητες, θα χρειαστεί, τουλάχιστον από την πλευρά μας, να διεθνοποιήσουμε το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, ασκώντας σκληρή κριτική στην Ε.Ε., η οποία συνεχίζει να μεταθέτει τις δικές της τεράστιες ευθύνες στη χώρα μας.
Μαζί…
Όπως σωστά είπε η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ζούμε μαζί. Πολλά από τα σχολεία μας είναι πολυπολιτισμικά, οι γειτονιές μας έχουν αυτό το άρωμα, οι παρέες μας είναι κοινές, οι πολιτισμοί μας συναντιόνται, γνωρίζει ο ένας τον άλλον, γεύσεις και μυρωδιές, μουσικές του κόσμου…
Γνωρίζουμε βέβαια, πως πολλοί που έφτασαν στην πατρίδα μας δεν θέλουν να μείνουν εδώ. Ο στόχος της τελικής και μεγάλης διαδρομής τους είναι ο βοράς της Ευρώπης. Μαζί θα παλέψουμε για μετεγκαταστάσεις και επανενώσεις οικογενειών. Μαζί θα δώσουμε τη μάχη ενάντια στον πόλεμο, για να ανοίξει η πόρτα στην ελπίδα της επιστροφής. Μαζί θα διεκδικήσουμε την άρση του γεωγραφικού περιορισμού και την μεταφορά από τα νησιά στην ενδοχώρα, κυρίως των ευάλωτων και φυσικά των ασυνόδευτων ανηλίκων. Μαζί θα υπερασπιστούμε το άσυλο, τις ανοιχτές και φιλόξενες δομές, την ένταξη, τη συμμετοχή στα σχολειά μας.
Είναι η μόνη λύση πέρα από αυτή της βαρβαρότητας.
Πάνος Λάμπρου, μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ υπεύθυνος για τα Δικαιώματα
Μανώλης Σαρρής μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, συντονιστής του τμήματος Μεταναστευτικής και Προσφυγικής Πολιτικής
