Μίσος: ο σπερματικός λόγος του ρατσισμού που, χρόνια τώρα, διαχέεται από το σύνολο, σχεδόν, των ΜΜΕ, λόγος ο οποίος, τρόπον τινά, επισημοποιήθηκε, αφού ουδέποτε καταγγέλθηκε, από τη ρητορική του νυν κυβερνώντος κόμματος, φύτρωσε και έβγαλε καρπούς. Τώρα που το κυρίαρχο αφήγημα, “ο ΣΥΡΙΖΑ και οι πολιτικές του φέρνουν τους πρόσφυγες”, κατέρρευσε, έμεινε μοναχά η φρίκη. Από τη στοχοποίηση των κατατρεγμένων, για να πληγούν οι δήθεν κουβαλητές τους, έμεινε μοναχά η δυστοπική σύρραξη, άνθρωπος να κινείται εναντίον συνανθρώπου, πληβείος εναντίον πληβείου.
Το επεισόδιο στο λιμάνι της Θέρμης, με το εξοργισμένο πρεκαριάτο να ξιφουλκεί εναντίον προσφύγων και μεταναστών, δείχνει την ιδεολογική ηγεμονία μιας τύπου απανθρωπιάς σε κείνα ακριβώς τα στρώματα που θα ‘πρεπε να είναι τα υποκείμενα της ανατροπής του υπάρχοντος κόσμου. Διότι ο κόσμος της εμπόλεμης ειρήνης και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, έχει αιώνια θύματα, όχι φυσικά τους καλοζωισμένους αστούς των ακριβών προαστίων αλλά τους προλεταριοποιημένους. Οι οποίοι ασχημονούν ασύστολα, στρεφόμενοι, επί της ουσίας, εναντίον του εαυτού τους. Όταν, επιπλέον, η τηλοψία ασκεί μεγαλύτερη δύναμη από την εμπειρία καθεαυτή, η “οργή” μεταφέρεται, σαν μολυσματικός, κολλητικός ιός. Οι “υπερπατριώτες”, έχουν δεν έχουν δει πρόσφυγα στη ζωή τους, δίνουν, βοηθεία των ΜΜΕ, τον τόνο στο δημόσιο χώρο, εκτοπίζοντας κάθε αντίλογο.
Πρόκειται για αυθεντικό καπιταλιστικό ρεαλισμό, ο οποίος διαχειρίζεται για λογαριασμό του τον εθνικισμό και τους εθνικόφρονες, ακριβώς την ώρα που “προοδευτικά έθνη κόβουν τους λαιμούς των άλλων λαών” στο όνομα όχι πια, κατά Τρότσκι, του «πασιφισμού» αλλά μιας πολεμοχαρούς ευταξίας.
Το μείζον ζήτημα βρίσκεται στην καρδιά της διαφωτισμένης Ευρώπης, στην αντιφατική κίνηση των μαζών: οι μάζες που σε άλλες, όχι πολύ παλαιότερες, εποχές πρωτοστατούσαν στις ειρηνευτικές διαδηλώσεις, τώρα κινούνται με την όπισθεν. Λησμονώντας τα δεινά που επέφεραν οι πολιτικές της καθαρότητας, η κυρίαρχη ευρωπαϊκή ιδεολογία προπαγανδίζει μια πολιτισμική ευγονική, των μη προσμείξεων με τους “αλλόφυλους”. Οι Ευρωπαίοι ξαναγίνοται υπεράνθρωποι, Ubermenschen, σε αντιπαράθεση με τους Lebensunwertes Leben, τις ζωές ανάξιες να ζουν, και μηρυκάζουν το παρελθόν τους. Όλοι μαζί, εναντίον του παρία, του μολυσματικού εισβολέα.
Εκείνοι που τότε, αλλά κι αργότερα, την εποχή των κινημάτων του ‘60 και του ‘70, σήκωσαν το βάρος των αντι-δράσεων, σήμερα στέκουν αμήχανοι μπροστά στη νέα συνθήκη του μίσους. Η ιδεολογική ηγεμονία των αντιπολεμικών ιδεών χάθηκε. Η αλλοτριωτική, ετοιμόρροπη έστω, ευζωία της κατανάλωσης, εισάγει στέρεους, αδιαπέραστους ατομισμούς και στους από κάτω, που, πια, τρέμουν στην ιδέα να μοιραστούν τους χιτώνες τους.
Ας (ξανα)μιλήσουμε, λοιπόν, για τον απλό, ατόφιο καπιταλισμό, που αναπαράγεται αδιάκοπα με δημιουργικές καταστροφές (Σουμπέτερ), για να μπορούμε, έτσι, να μιλήσουμε και για τον εκφασισμό. Ας (ξανα)μιλήσουμε για την αλλοτρίωση που ο καπιταλισμός επιφέρει στην ιδέα του ανθρώπου ως αγαθού, ας (ξανα)μιλήσουμε για την αφλογιστία της Ευρώπης στην παραγωγή νέων, συμφιλιωτικών ιδεών.
Οι μόνοι/ες που μπορούν να το κάνουν δεν είναι παρά όσοι/ες εμφορούνται από τις ιδέες της Αριστεράς. Απέναντι, όμως, στη νέα ριζοσπαστική ακροφιλελεύθερη δεξιά χρειάζεται ένας νέος αριστερός ριζοσπαστισμός. Που αν δεν υπάρχει, επείγει να (εφ)ευρεθεί.
Κατέ Καζάντη
Πηγή: AntiNews
