Η ελευθερία των ανθρώπου, στην εποχή όπου ελεύθερος είναι μοναχά ο ανταγωνισμός, μπορεί να εκληφθεί ως υποθετική-δυνητική κατάσταση ή ως παραίσθηση. Σε μια ουσιαστικά κλειστή κοινωνία, με αυξανόμενη την ισχύ των τεχνολογικών μέσων επιβολής των κυρίαρχων ιδεολογημάτων, μέσων που έρχονται να συμπληρώσουν τους παλαιούς ψυχονοητικούς τρόπους χειραγώγησης, να μιλάς για ελευθερία στη γνώση μάλιστα ή στην πληροφόρηση αποτελεί, το ολιγότερο, φενακισμό.
Ο πολυγραφότατος πολιτισμός μας, την ώρα που η ταχύτητα της επικοινωνίας και της αναμετάδοσης των γεγονότων είναι μεγαλύτερη από ποτέ, βρίσκεται, ακόμα, στο σημείο μηδέν: η χειραγώγηση των μαζών αποτελεί πραγματικότητα, πανομοιότροπα, όπως ακριβώς και στους πολιτισμούς χωρίς γραφή. Ο ολοκληρωτισμός της πειθαρχίας μέσω του διαρκούς ελέγχου της πληροφορίας αποτελεί το χαρακτηριστικό της εποχής. Ο σύγχρονος μάγος της φυλής είναι ο κάτοχος ΜΜΕ, ο μιντιάρχης. Εν τέλει, το κεφάλαιο.
Η αδυνατότητα αντίστασης είναι προφανής. Αν το καπιταλιστικό κράτος λειτουργεί ως πεδίο δράσης της κυρίαρχης τάξης, συγκρατεί, με τους μηχανισμούς του, κάθε τάση εναντίωσης των υποτελών τάξεων. Όχι, φυσικά, για το συμφέρον του λαού, αλλά για το ακριβώς ανάποδο. Η διαμόρφωση άρα μιας ψευδοπραγματικότητας που επηρεάζει τη διαμόρφωση της ταξικής, πρωτίστως, συνείδησης είναι έργο βαρύνουσας σημασίας, έργο κορυφής. Κάθε χειραφετητική τάση χαλιναγωγείται εν τη γενέσει της.
Έτσι, όποιος πάει κόντρα στο σύστημα πληρώνει το ανάλογο, υψηλό, τίμημα, και μάλιστα τοις μετρητοίς. Κι αν ο σύγχρονος Προμηθέας, αυτός που επιθυμεί να αφυπνίσει τις μάζες δεν είναι παρά ο τολμητίας της δημοσιογραφίας, να βρεις τέτοιους σπανίζει. Διότι ο ρεπόρτερ των αποκαλυπτικών ειδήσεων δεν είναι χομπίστας, αλλά άνθρωπος κοινός που βιοπορίζεται από τα γραφόμενα/λεγόμενά του. Και οι «αποκαλύψεις» του σταματούν εκεί όπου αρχίζουν τα συμφέροντα του μιντιάρχη αφεντικού ή των φίλων αυτού. Ακόμα και στα συνεταιριστικά σχήματα, αφ’ ης στιγμής τα έσοδα των εγχειρημάτων, άρα και ο επιούσιος των εργαζομένων, προέρχονται από τη διαφημιστική, λεγόμενη, πίτα, πάλι οι δημοσιογραφικές «αποκαλύψεις» σταματούν εκεί όπου αρχίζουν τα, έννομα ή όχι, συμφέροντα των διαφημιζόμενων επιχειρηματιών.
Το αυτό συμβαίνει και με τις αποκαλύψεις για τα λεγόμενα κρατικά μυστικά. Είθισται τούτα να είναι όχι η ύπαρξη εξωγήινων, επί παραδείγματι, ή η συνταγή φαρμάκου δια πάσα νόσον, αλλά μικρές ή μεγάλες υπερβάσεις – καταχρήσεις της ίδιας της κρατικής εξουσίας. Το καπιταλιστικό αστικό κράτος εξάλλου, συχνότατα αν όχι πάντα, λειτουργεί αντ’ αυτών, των επιχειρηματιών και του μεγάλου κεφαλαίου.
Έτσι, όσοι αποκαλύπτουν εταιρικά ή κρατικά μυστικά και, άρα, διώκονται ποινικά για λόγους εταιρικής ή εθνικής κατασκοπείας, είναι οι πραγματικοί εχθροί του συστήματος. Και το σύστημα τους επιφυλάσσει τη μοίρα του Προμηθέα.
Ο Τζούλιαν Πολ Ασάνζ, ο Αυστραλός ακτιβιστής του διαδικτύου, για παράδειγμα: κάτοχος του βραβείου Τύπου της Διεθνούς Αμνηστίας το 2009, πρόσωπο της χρονιάς του περιοδικού Time για το 2010, με το Μετάλλιο Ειρήνης του Σίδνεϊ το 2011, όταν τα βάζει με το κράτος των ΗΠΑ το σύστημα αντεπιτίθεται. Από την πάλαι ποτέ ανεκτική Σουηδία, ως τη Βρετανία και τον Ισημερινό, ο Ασάνζ δεν βρίσκει εν τέλει πουθενά καταφυγή. Ο παροπλισμός του και η διανοητική, που συγγενεύει με τη φυσική, εξόντωσή του, είναι στόχευση η οποία και επιτυγχάνεται.
Την άλλη στιγμή, η γνωστής κατεύθυνσης βρετανική εφημερίδα Daily Mail έκανε τις δικές της «αποκαλύψεις». Θέλησε να φωτίσει το κοινό, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, για τον «αληθινό» χαρακτήρα του Ασάνζ, ο οποίος με τις, υποτιθέμενες, βρωμιές και τα άπλυτα πιάτα του δεν σεβάστηκε την πρεσβεία του Ισημερινού, η οποία και τον φιλοξένησε.
Η κοινωνία του ελέγχου σε όλο της το μεγαλείο. Ποιος χάνει, ποιος κερδίζει, αυτονόητο.
Κατέ Καζάντη
Πηγή: AntiNews
