«Ώρα 24η ακριβώς μπήκαμε στην αίθουσα. Άρχιζε η 9 Μαΐου 1945…
Όλοι καθήσαμε στο τραπέζι που ήταν στον τοίχο, όπου υπήρχαν οι κρατικές σημαίες της Σοβιετικής Ένωσης, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Αγγλίας και της Γαλλίας. Στα στενόμακρα τραπέζια της αίθουσας, που ήταν καλυμμένα με πράσινη τσόχα, κάθισαν οι στρατηγοί του Κόκκινου Στρατού, τα στρατεύματα των οποίων συνέτριψαν σε συντομότατο χρονικό διάστημα την άμυνα του Βερολίνου και ανάγκασαν τον εχθρό να καταθέσει τα όπλα. Εδώ παραβρίσκονταν πολυάριθμοι Σοβιετικοί και ξένοι δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερς.
-Εμείς, οι αντιπρόσωποι της Ανωτάτης Διοίκησης των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων και της Ανωτάτης Διοίκησης των συμμαχικών στρατευμάτων, είπα, ανοίγοντας τη συνεδρίαση, είμεθα εξουσιοδοτημένοι από τις κυβερνήσεις του αντιχιτλερικού συνασπισμού να δεχτούμε την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας από τη Γερμανική Στρατιωτική Διοίκηση. Καλέσατε στην αίθουσα τους αντιπροσώπους της Γερμανικής Γενικής Διοίκησης.
Όλοι οι παριστάμενοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα…
Πρώτος χωρίς να βιάζεται και προσπαθώντας να διατηρήσει φαινομενική ηρεμία, πέρασε το κατώφλι ο στρατάρχης Κάιτελ, δεξί χέρι του Χίτλερ. Σήκωσε το χέρι με τη στραταρχική του ράβδο, χαιρετίζοντας τους αντιπροσώπους της Ανωτάτης Διοίκησης των σοβιετικών και συμμαχικών στρατευμάτων.
Μετά τον Κάιτελ μπήκε ο στρατηγός Στούμπφ. Ανάστημα λίγο κάτω του μέτριου, με μάτια γεμάτα κακία και αδυναμία. Ταυτόχρονα μπήκε ο ναύαρχος Φον Φρίντεμπουργκ, που έμοιαζε πρόωρα γερασμένος.
Στους Γερμανούς προτάθηκε να καθίσουν σε ξεχωριστό τραπέζι, το οποίο τοποθετήθηκε ειδικά γι’ αυτούς κοντά στην είσοδο…
Απευθύνθηκα στη γερμανική αντιπροσωπεία:
-Έχετε στα χέρια σας την πράξη τής άνευ όρων παράδοσης, τη μελετήσατε και είσθε εξουσιοδοτημένοι να υπογράψετε την πράξη αυτή;..
-Μάλιστα, τη μελετήσαμε και είμαστε έτοιμοι να την υπογράψουμε, απάντησε με υπόκωφη φωνή ο στρατάρχης Κάιτελ, δίνοντάς μας το ντοκουμέντο που είχε υπογράψει ο ναύαρχος Ντένιτς. Το ντοκουμέντο αυτό έλεγε ότι ο Κάιτελ, ο Φον Φρίντεμπουργκ και ο Στούμπφ είναι εξουσιοδοτημένοι να υπογράψουν την πράξη τής άνευ όρων παράδοσης.
Ήταν κάθε άλλο παρά ο υπερφίαλος εκείνος Κάιτελ που δεχόταν την παράδοση της νικημένης Γαλλίας. Τώρα φαινόταν τσακισμένος, αν και προσπαθούσε να κρατήσει κάποια πόζα.
Αφού σηκώθηκα, είπα τα εξής:
-Προτείνω στη γερμανική αντιπροσωπεία να πλησιάσει εδώ, στο τραπέζι. Εδώ θα υπογράψετε την πράξη τής άνευ όρων παράδοσης της Γερμανίας.
Ο Κάιτελ σηκώθηκε γρήγορα από τη θέση του, ρίχνοντας σε μας μια εχθρική ματιά, ύστερα κατέβασε τα μάτια και, παίρνοντας αργά από το τραπέζι τη στραταρχική ράβδο του, προχώρησε με αβέβαιο βήμα προς το τραπέζι μας. Το μονόκλ του έπεσε και κρεμάστηκε στο κορδόνι. Το πρόσωπό του γέμισε με κόκκινες κηλίδες.
Μαζί του πλησίασαν στο τραπέζι ο στρατηγός Στούμπφ, ο ναύαρχος Φον Φρίντεμπουργκ και οι Γερμανοί αξιωματικοί που τους συνόδευαν. Αφού διόρθωσε το μονόκλ, ο Κάιτελ κάθισε στην άκρη του τραπεζιού και με τρεμάμενο ελαφρά χέρι και χωρίς να βιάζεται υπέγραψε πέντε αντίτυπα της πράξης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας. Μετά έθεσαν τις υπογραφές τους οι Στούμπφ και Φρίντεμπουργκ.
Μετά την υπογραφή της πράξης, ο Κάιτελ σηκώθηκε από το τραπέζι, φόρεσε το δεξί γάντι του και προσπάθησε πάλι να επιδείξει το στρατιωτικό του παράστημα, αλλά δεν τα κατάφερε και γύρισε ήσυχα πίσω στο τραπέζι του.
Στις 9 Μαϊου 1945 ώρα 0.43′, η υπογραφή της πράξης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας είχε τελειώσει…».
(Στρατάρχης Γ. Κ. Ζούκοφ: «Αναμνήσεις και Στοχασμοί», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», «Ριζοσπάστης» 9/5/1999).
………………………………………………………………………………….
Έτσι έπεσε η «αυλαία» του πλέον αιματηρού πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οι αριθμοί των θυμάτων και των καταστροφών σε υποδομές και πολιτιστική κληρονομιά είναι τόσο συντριπτικοί, που η αναφορά ενός νούμερου, όσο απίστευτου κι αν φαντάζει, δεν αποδίδει παρά ένα ελάχιστο μέρος της τραγωδίας. Τουλάχιστον 80 εκατομμύρια νεκροί, πογκρόμ και γενοκτονίες, ανυπολόγιστοι οι τραυματίες και οι ανάπηροι, ανυπολόγιστες οι κοινωνικές και ψυχολογικές συνέπειες στους ζωντανούς.
Το θέμα είναι πως εκείνη τη μέρα και για ελάχιστο χρονικό διάστημα αργότερα, μέχρι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους να «εγκαινιάσουν» τον «ψυχρό πόλεμο» εναντίον της ΕΣΣΔ, δεν υπήρχε άνθρωπος στον πλανήτη που να μην είχε ξεκάθαρο ποιος τσάκισε το φασισμό μέσα στη φωλιά του. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην έσκυψε το κεφάλι με σεβασμό στους μαχητές του Κόκκινου Στρατού και τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης, που μετέτρεψαν τα όνειρα του ιμπεριαλισμού – μακράν όχι μόνο του γερμανικού – για εξαφάνιση του πρώτου προλεταριακού κράτους στον κόσμο, σε παραληρηματικό εφιάλτη. Η πολιορκία του Λένινγκραντ, το Στάλινγκραντ, το Κουρσκ, η Μάχη της Μόσχας, ήταν μόνο μερικά από τα σύμβολα της θυσίας για τη νίκη, σύμβολα που είχαν καταγραφεί βαθειά στη συλλογική συνείδηση. Θυσία και νίκη που για την ΕΣΣΔ σήμαινε καταρχήν και κατά πρώτο σε σημασία, τουλάχιστον 27 εκατομμύρια νεκρούς. Θυσία και νίκη που ανήκαν και στα αντιστασιακά κινήματα της Ευρώπης και στους λαούς, όπως ο ελληνικός, που πλήρωσαν βαρύ τίμημα γι’ αυτήν την αντίσταση. Είναι χαρακτηριστικό της φρίκης ότι το περίπου μισό εκατομμύριο νεκροί της Ελλάδας την ανεβάζουν στις τρεις πρώτες θέσεις των απωλειών σε σχέση με τον τότε πληθυσμό της. Αλλά στις πρώτες θέσεις βρίσκεται και η αντίσταση του ελληνικού λαού που από τους πρώτους, μέσω του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ έθεσε όχι μόνο το στόχο της απελευθέρωσης αλλά και το ζήτημα της εξουσίας. Με τίμημα που στη χώρα μας συνεχίστηκε και με τον εμφύλιο, την εποχή που όλες οι άλλες χώρες προσπαθούσαν να επουλώσουν τις πληγές τους.
Το «πρόβλημα» με τη γνώση είναι η «επιμονή» της. Από τη στιγμή που ξέρεις κάτι, είναι αδύνατο να το απωθήσεις εντελώς από τη μνήμη σου. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπισθεί μια ενοχλητική αλήθεια είναι να μην μαθευτεί ποτέ. Στην προκειμένη περίπτωση, η ενοχλητική, για τον ιμπεριαλισμό, αλήθεια που έπρεπε να εξαφανιστεί από τις νέες γενιές των Ευρωπαίων, ήταν ακριβώς η καθοριστική συμβολή της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού και ευρύτερα αριστερού – προοδευτικού κινήματος στην αντιφασιστική νίκη. Διότι οι «δεξαμενές σκέψεις» του κεφαλαίου γνωρίζουν πολύ καλά ότι προοπτικά θα ήταν σε βάρος του η ανάδειξη αυτής της συμβολής. Θα ήταν στατιστικά σίγουρο ότι ένα ποσοστό συνειδήσεων θα άρχιζαν να αφυπνίζονται και – ακόμη χειρότερα! – να ψάχνουν. Και συνήθως, όποιος ψάχνει, βρίσκει.
Αυτός ο στόχος ήταν η αρχή. Η κλιμάκωση της επιθετικότητας της αστικής τάξης στη συνείδηση θα οδηγούσε και στην απόλυτη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, μέσω ενός ολόκληρου μηχανισμού προπαγάνδας που θα στηνόταν για να «εξισωθεί», στη σκέψη των λαών, ο κομμουνισμός με το φασισμό.
Έτσι, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως κατεξοχήν ιμπεριαλιστικός πόλος, δεν επρόκειτο να αφήσει τέτοιου είδους «φαντάσματα» να «πλανώνται» από πάνω της. Με μία χαρακτηριστική κίνηση «έβγαλε» από το προπαγανδιστικό της «καπέλο» το «λαγό» που θα «μεταμόρφωνε» την 9 Μάη, από ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης… σε «Ημέρα της Ευρώπης». Όχι όμως επειδή τέλειωσε τότε και τυπικά ο πόλεμος. Αλλά διότι στις 9 Μάη του 1950 δημοσιοποιήθηκε η «Δήλωση Schuman»! Πρόκειται για τον τότε υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας, ο οποίος, εκείνη τη μέρα διάβασε στο διεθνή Τύπο μια δήλωση που καλούσε τη Γαλλία, τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες …να ενώσουν την παραγωγή τους σε άνθρακα και χάλυβα, ως «πρώτο συγκεκριμένο θεμέλιο μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας»!
Αυτό, σήμερα, θεωρεί η ΕΕ «ως την απαρχή γένεσης της οντότητας που εξελίχθηκε στη σημερινή «Ευρωπαϊκή Ένωση»». Όχι άδικα. Διότι στην εν λόγω δήλωση ξεκαθαριζόταν, από το 1950, ότι «(…) Έτσι θα πραγματοποιηθεί απλά και γρήγορα η συγχώνευση των συμφερόντων που είναι αναγκαία για την εγκαθίδρυση μιας οικονομικής κοινότητας, και θα δημιουργηθεί η «μαγιά» μιας ευρύτερης και βαθύτερης κοινότητας μεταξύ των χωρών που για μεγάλο διάστημα τις χώριζαν αιματηρές διενέξεις.
Με την κοινή διαχείριση της βασικής παραγωγής και τη θέσπιση μιας νέας Ανώτατης Αρχής της οποίας οι αποφάσεις θα δεσμεύουν τη Γαλλία, τη Γερμανία και τις άλλες χώρες που θα προσχωρήσουν σε αυτή την κοινότητα, η πρόταση αυτή θα οδηγήσει στη δημιουργία των πρώτων συγκεκριμένων θεμελίων μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας που είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της ειρήνης (…)». Δεν θυμίζει κάτι όλο αυτό;
Έκτοτε, ξεκίνησε ένα προπαγανδιστικό «τσίρκο», η κλιμάκωση της γελοιότητας του οποίου ήταν ευθέως ανάλογη της επικινδυνότητας του στόχου του για τη συνείδηση. Κυρίως των παιδιών. Τα οποία στα σχολειά τους δεν πρόκειται να μάθουν ποτέ τη σημασία εκείνης της ημέρας, αλλά τη «σημασία»… της «ένωσης» του χάλυβα. Έτσι, για παράδειγμα, τέτοιες μέρες το 2011, η «ένωση» του χάλυβα γιορτάστηκε με πλήθος εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα, με συμμετοχή της τοπικής και περιφερειακής διοίκησης και φυσικά διαφόρους «προθύμους», μεταξύ αυτών και στην εκπαίδευση. Στο Ηράκλειο, π.χ οι μαθητές και οι δάσκαλοι του Σχολείου Ευρωπαϊκής Παιδείας και άλλων σχολείων της πόλης έκαναν εργασίες «για την ευρωπαϊκή Ιστορία, Γεωγραφία, τη διεύρυνση και τη φιλία των λαών της Ευρώπης», ενώ το «Europe Direct» Ηρακλείου παρουσίασε το θέμα «Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι σημαντικότεροι θεσμοί της».
Την ίδια περίοδο το «μήνυμα» της «ένωσης» του χάλυβα έφτασε σε κάθε ραχούλα! Στα Ιωάννινα, πιο συγκεκριμένα στο 2θέσιο Δημοτικό Σχολείο Μηλέας Μετσόβου και το 3θέσιο Δημοτικό Σχολείο Ανήλιου Μετσόβου, οι μαθητές «ενημερώθηκαν» για την «Ημέρα της Ευρώπης» και τους διανεμήθηκαν «δώρα»! Στην Καλαμάτα έγινε «επίσημη παρουσίαση του «2ου Διαγωνισμού Μεσσήνιου έφηβου καταναλωτή»»(!), με συμμετοχή μαθητών από τα Γυμνάσια Πύλου, Μελιγαλά και Καλαμάτας. Τα ίδια στην Καρδίτσα (τρία Γυμνάσια), στην Κέρκυρα (6ο Γυμνάσιο), στην Κομοτηνή (2ο ΓΕΛ), στη Λαμία, όπου μαθητές της Ε΄ και ΣΤ’ τάξης παρουσίασαν «τα σημαντικότερα επιτεύγματα και σταθμούς στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης»! Ακολούθησε μάλιστα και «παιχνίδι» αφιερωμένο στον «εορτασμό για τη συμπλήρωση 30 ετών από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ»!
Τα ίδια έγιναν και άλλες χρονιές, από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, μέχρι την Ξάνθη, τη Μυτιλήνη, τη Φλώρινα, τη Ρόδο, το Μεσολόγγι κ.ά.
Ο αντικομμουνισμός ως θεσμοθετημένη ιδεολογία της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Τον Απρίλιο του 2009, η Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ενέκρινε το αντικομμουνιστικό ψήφισμα, με το οποίο επιχειρείται η ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό και, κατά συνέπεια, η ταύτιση των ναζιστικών φασιστικών καθεστώτων με τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Επρόκειτο για κοινό ψήφισμα των πολιτικών ομάδων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), των Φιλελευθέρων (ALDE), της Ένωσης για την Ευρώπη των Εθνών (UEN) και των Πρασίνων (Verts), ενώ τη θετική ψήφο τους έδωσαν και οι Σοσιαλιστές (PSE). Έτσι, με 553 ψήφους υπέρ, 44 κατά και 33 αποχές η ΕΕ θεσμοθέτησε τον αντικομμουνισμό σε επίσημη ιδεολογία της.
Ήδη μια σειρά πρώην σοσιαλιστικών χωρών είχαν βγάλει εκτός νόμου σοβιετικά και κομμουνιστικά σύμβολα, αλλά και κομμουνιστικά κόμματα ή συλλογικότητες. Ακολούθησαν και άλλες. Οι πιο «τολμηροί» (βλ. Βαλτικές) νομιμοποίησαν, ταυτόχρονα, τους ντόπιους ναζί, χαρακτηρίζοντας την ΕΣΣΔ «δύναμη κατοχής» και τους συμπατριώτες τους που πολέμησαν τον φασισμό ως «συνεργάτες» των «κατοχικών». Το «κερασάκι» ήταν ο πρόσφατος αντικομμουνιστικός νόμος του ουκρανικού καθεστώτος που συνοδεύτηκε από την «αναγνώριση» των ουκρανικών ναζιστικών – εθνικιστικών οργανώσεων που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή και φασιστών αρχισφαγέων, όπως ο Μπαντέρα.
Του παραπάνω ψηφίσματος είχαν προηγηθεί ανάλογες απόπειρες όπως αυτή με το αντικομμουνιστικό μνημόνιο το 2005 και το 2006 που προωθήθηκε από την Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Για την αναγκαιότητα διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων»! Το διεθνές κύμα διαμαρτυρίας που σηκώθηκε ακόμη και από μη κομμουνιστικές δυνάμεις οδήγησε στην προσωρινή, όπως προέκυψε εκ των υστέρων, «απόσυρσή» του αφού δεν μπόρεσε να μαζέψει τον απαιτούμενο αριθμό ψήφων κατά την ψηφοφορία τον Ιανουάριο του 2006.
Σύμφωνα με την ΕΕ λοιπόν – που σήμερα γιορτάζει την «ένωση» του χάλυβα – οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις κατηγορούνται για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», τονίζοντας ότι «κυρίαρχη ιστορική εμπειρία της Δυτικής Ευρώπης ήταν ο ναζισμός, ενώ τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης είχαν την εμπειρία τόσο του κομμουνισμού όσο και του ναζισμού, και ότι πρέπει να προωθηθεί η κατανόηση για το διπλό παρελθόν δικτατορίας στις χώρες αυτές».
73 χρόνια μετά την Αντιφασιστική Νίκη, με το φασισμό, τον εθνικισμό και το ρατσισμό να «νεκρανασταίνονται» – παρά την… «ιστορική εμπειρία» που λέει και το ψήφισμα- σε μια ακόμη προσπάθεια να κατασταλεί η λαϊκή αντίσταση στις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και για να χρησιμοποιηθεί σαν αιχμή του ματωμένου «δόρατος» του κεφαλαίου (βλ. Ουκρανία), κάποιοι γιορτάζουν την «ένωση» του χάλυβα και κάποιοι γιορτάζουν με τους συμμάχους τους (αυτούς που πριν λίγες ώρες έκαναν επίθεση νοτίως της Δαμασκού)… Ο καθείς και οι γιορτές του…
Γρηγόρης Τραγγανίδας
Πηγή: Το Περιοδικό
