Κάποτε ο Άγγελος Ελεφάντης, ένας σοβαρός και εμβριθής διανοούμενος της αριστεράς, είχε πει για το ΠΑΣΟΚ πριν εκείνο καταλάβει την εξουσία: «Από την άποψη του σοσιαλισμού, το ΠΑΣΟΚ μάς αφήνει παγερά αδιάφορους».
Είναι καιρός να πούμε μια αλήθεια, μια τωρινή αλήθεια, τέτοιου βεληνεκούς όσο εκείνη του Ελεφάντη, για το ΚΚΕ, πως και αυτό, από τη σκοπιά του σοσιαλισμού μας αφήνει αδιάφορους.
Αυτό είναι ένα φοβερό ταμπού για την ελληνική αριστερά στην αντιεξουσιαστική, σοσιαλδημοκρατική ή radical left της. Το ΚΚΕ ορίστηκε με τους αγώνες και το αίμα των μελών του ως το κόμμα – οδηγός για τη συγκρότηση, την ιδεολογία και την κινητοποίηση των ελληνικών οργανώσεων που ήθελαν να λένε πως εναντιώνονται στον καπιταλισμό. Είναι δύσκολο σε αυτή τη θυσιαστική πολιτική να αντιπαραβάλεις ό, τι άλλο. Πόσο τεράστιο όλο αυτό, πόσο απροσπέλαστο. Όπως έλεγε κάποτε ένας αναρχικός φίλος, γιός ενός πατέρα καπεταναίου του ΔΣΕ, «τους κκεδες τους κλάνουμε μια μάντρα αρχίδια».
Μιλώ με αφορμή το πάντα πετυχημένο φεστιβάλ της ΚΝΕ. Φεστιβάλ που όποια άλλη εκδοχή της αριστεράς δε μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος και την αίγλη. Ακόμα και τα αντιρατσιστικά φεσιβάλ, ενωτικά – πολλών οργανώσεων- συμπεριληπτικά, στην καλύτερη τους ημέρα δεν φτάνουν τη χειρότερη ημέρα των κνίτικων φεστιβάλ.
Κάπως πρέπει να το αποσυσκευάσουμε. Ακόμα κι όταν δεν το ψηφίζουν το ΚΚΕ οι αριστεροί το σέβονται. Ακόμα κι όταν τους διαγράφει, εκείνες μένουν πιστές με ψήφο και προπαγάνδα. Στη δική μου γενιά, που κνίτες διαγράφονταν σωρηδόν λόγο της ήττας τους στο φοιτητικό κίνημα κατά της διάρκεια της μάχης του άρθρου 16, το ΚΚΕ παρέμεινε για τους σημερινούς διαγραμμένους σαραντάρηδες ο ορίζοντας και το καράβι για να φτάσεις στον ορίζοντα.
Μια πολιτική θεολογία που πέθανε εδώ και πολλά χρόνια συγκινεί ακόμα. Στο μεταμοντέρνο κόσμο, μια μοντέρνα και ταυτόχρονα αυταρχική της εκδοχή. Μια άξια, μια καθαρή εκδοχή. Ωστόσο, ποιός θα ήθελε να ζει σε έναν κόσμο του μαρξισμού – λενινισμού και μόνον, ποιος πολιτισμικά φιλελεύθερος θα μπορούσε να αντέξει τέχνη μόνο αν εγκριθεί από το κόμμα; Ποιος χρειάζεται σήμερα τέτοιο τρόπο ζωής λες και είναι πιθανόν το μια ομάδωση να μπορεί να ξέρει τι είναι το καλό για τη ζωή όλων μας; Ακόμα κι αν οι βιωτικές μας ανάγκες ικανοποιηθούν στον σοσιαλισμό του μαρξισμού – λενινισμού (που αμφιβάλλω πολύ) με την εκπλήρωση των επιθυμιών μας τι θα κάνουμε; Θα ρωτάμε το κόμμα.
Στο σάπιο μας κόσμο το ΚΚΕ ακτινοβολεί και έλκει. Δεν είναι πιστευτό πως θα νικήσει, δεν στηρίζεται πλειοψηφικά από την κοινωνία εδώ και 50 περίπου χρόνια μεταπολίτευσης. Έλκει ωστόσο γιατί συνιστά μια μήτρα, ένα αρχικό, πεντακάθαρο στίγμα. Αλήθειες κρατικές μπλέχτηκαν με σοσιαλιστικά προτάγματα κι ο αχταρμάς δεν ξεχωρίστηκε ποτέ, με ευθύνη πολλών.
Τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ έχει αποσυρθεί από την όποια διαχείριση της εξουσίας. Στην αρχή της Μεταπολίτευσης διοικούσε δεκάδες δήμους σε όλη τη χώρα κι όλη τη Δυτική Αθήνα. Πλέον, ασχολείται μόνο με τον συνδικαλισμό μέσω του ΠΑΜΕ, που ενσωματώνει όλη την παθογένεια του ελληνικού συνδικαλισμού. Τα δε ποσοστά του είναι ίδια περίπου με όταν ξεκίνησε την πορεία του το 1999. Δεν το κάνει τυχαία καθόλου. θεωρεί πως “δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες”, και το αφήνω εκεί.
Με τούτη τη γραφή διόλου δε θέλω να πω πως οι υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς είναι σοβαρές. Τουναντίον. Συχνά, η αίγλη του ΚΚΕ προκύπτει εξ αντανακλάσεως αυτής της εμφανούς, καταφανούς αδυναμίας.
Κι όμως, έχουμε ακόμα αυτό το γαμημένο «καθήκον» να αλλάξουμε τον κόσμο. Δε θα το κάνουμε αντλώντας από την ποίηση του 20ου αιώνα, όσο ηρωικός κι αν φαντάζει. Ας παίξουμε μπάλα σε γήπεδα λιγότερο «καθαρά», περισσότερο σημερινά.
Κανείς δε θα μας πει τι είναι στο σήμερα κομμουνισμός γιατί κανείς δεν ξέρει. Είναι ορίζοντας, γαματοσύνη και τρέλα μαζί, αλλά μην τον πούμε ποιός θα είναι, δεν το έκανε ευφυώς και ο Μαρξ. Θα μας το πει η ζωή μας, δε χρειαζόμαστε Θεό.
Βασίλης Ρόγγας
Ανάρτησή του στο Facebook
