Το 2010, πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, μόλις το 23% των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα δήλωνε ότι είναι μέλος κάποιου εργατικού σωματείου. Αυτό δε σημαίνει ότι συμμετείχαν κιόλας.
Αυτή τη στιγμή οι πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις κάνουν λόγω για ένα ποσοστό συνδικαλισμένων εργαζόμενων γύρω στο 10%.
Ωστόσο η αλήθεια είναι πως ούτε καν πλησιάζουν το 5% όσοι ασχολούνται, έστω και λίγο.
Οι λόγοι για τα τραγικά αυτά ποσοστά έχουν ειπωθεί και ξαναειπωθεί, επιστημονικά και πολιτικά.
Ακόμα κι έτσι, το πόσο δυνάμει χρήσιμος είναι ο συνδικαλισμός φάνηκε στο ατύχημα στα Τέμπη.
Οι άνθρωποι είχαν προειδοποιήσει με διαμαρτυρίες, με εξώδικα, με απεργίες για αυτό που, τελικά, έγινε.
Αύριο έχει απεργία με αφορμή όλα αυτά.
Την καλούν συνδικαλιστικοί φορείς και εργατικά σωματεία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Μαζί θα είναι και όλες οι φεμινιστικές συλλογικότητες που αναπροσαρμόζουν τις διεκδικήσεις τους, τις εντάσσουν στην απεργία.
Τα ίδια και οι καλλιτέχνες που κινητοποιούνται εδώ και δυο μήνες.
Οι μαθητές έκαναν τις δικές του διαμαρτυρίες σε εκατοντάδες σχολεία και θα είναι και αύριο.
ΔΕΝ την καλεί η ΓΣΕΕ και καθόλου δεν πειράζει.
Ήρθε η ώρα να ορίσουμε, να απαιτήσουμε το κοινό αγαθό των συγκοινωνιών να γίνει δημόσιο ξανά.
Ήρθε η ώρα να συνδικαλιστούμε ξανά και αλλιώς. Να συνδικαλιστούμε για πρώτη φορά γιατί αλλιώς και θα ξεπουλιόνται όλα, και θα νιώθουμε παντού ανασφάλεια, και θα θρηνούμε θύματα.
Βασίλης Ρόγγας
Ανάρτησή του στο Facebook
