Γιατί κατεβαίνω ξανά στις εκλογές; Απαντάω αυθόρμητα: γιατί πείσμωσα μετά τις ευρωεκλογές. Πείσμωσα και είπα ότι δεν έχει χαθεί τίποτα· ακόμα. Μέχρι τις 7 Ιουλίου κρίνονται πολλά, και πολλά θα κερδηθούν ή θα χαθούν εκείνη τη μέρα. Γι’ αυτό θέλησα να είμαι παρούσα, με κάθε τρόπο, με όλες μου τις δυνάμεις, και ως υποψήφια, σ’ αυτή τη μάχη. Και, βέβαια, ένα «πείσμα» μπορεί να κρύβει πολλά και σοβαρά.
Δίνουμε τη μάχη με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να διασφαλίσουμε ότι θα ενισχυθεί η δημόσια παιδεία και υγεία, καθώς και το δίχτυ προστασίας για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Για να συνεχίσουν να έχουν οι ανασφάλιστοι, οι άνεργοι, όλοι και όλες δωρεάν πρόσβαση στην υγεία και στήριξη. Για να ενισχυθούν κι άλλο οι θεσμοί όπως η Επιθεώρηση Εργασίας, για την προστασία των εργαζόμενων: το κράτος, για την Αριστερά, δεν είναι επιχείρηση που μετράει «κέρδη και ζημίες», που απολύει τους αδύναμους και τους μη αποδοτικούς.
Για να συνεχίσουν τα προσφυγόπουλα να πηγαίνουν στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, να μη μείνει ούτε ένα παιδί, ελληνάκι ή ξένο, εκτός σχολείου και να στηρίζονται οι εκπαιδευτικοί στη δουλειά τους.
Για να θεσμοθετηθεί ο πολιτικός γάμος για τα ομόφυλα ζευγάρια, να βελτιωθούν οι συνθήκες στις φυλακές, με φροντίδα για τους φυλακισμένους, με άδειες και προοπτικές επανένταξή τους, στο πλαίσιο ενός σωφρονιστικού συστήματος, που θα το διέπει η δικαιοσύνη αλλά και η επιείκεια, ενάντια σε μια λογική φόβου και τρόμου, που θα ξαναφτιάξει φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Για να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να παλεύουμε, ώστε τα δικαιώματα να προχωρήσουν βήματα παραπέρα. Να μη συρρικνωθούν μέσα σε από τον λόγο και την πρακτική μιας δεξιά κυβέρνησης, όπου τον τόνο θα δίνουν η ξενοφοβία και η ομοφοβία, οι ακραίοι ιεράρχες, το Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια, συνδυασμένο με τη δημαγωγία (στην εξωτερική πολιτική), τον (νεο)φιλελευθερισμό (στην οικονομία, όχι στα δικαιώματα) και τον κρατισμό (στην καταστολή, όχι στην πρόνοια).
Να αγωνιστούμε για να δυναμώσουν τα δίχτυα αλληλεγγύης στις γειτονιές και στους τόπους δουλειάς για Έλληνες και ξένους, ώστε η διαφορετικότητα να μη θεωρείται απειλή, αλλά πλούτος. Να αγωνιστούμε για να προχωρήσει η ένταξη των προσφύγων και των μεταναστών. Να διασφαλίσουμε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών θα ενισχυθεί με γενναία μέτρα για την ειρηνική συμβίωση, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη των λαών και των κρατών στα Βαλκάνια. Και θα αποτελέσει μοντέλο και για άλλες τομές, εκφράζοντας μια μακρόπνοη αριστερή πολιτική.
Θέλουμε μια χώρα όπου δεν θα κυριαρχούν οι Μαρινάκηδες και οι Μπέοι, αλλά θα διευρύνονται οι χώροι ελευθερίας, κριτικής και δημιουργίας. Μια χώρα όπου θα δώσουμε νικηφόρα, σε όλα τα επίπεδα (θεσμικό, δικαστικό, κινηματικό, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία και στον δρόμο) τη μάχη ενάντια στον νεοναζισμό και τη Χρυσή Αυγή.
Είμαστε σίγουροι ότι θα τα κάνει όλα αυτά ο Σύριζα ως κυβέρνηση; Η απάντησή μου, γιατί θέλω να είμαι ειλικρινής, είναι: Δεν είμαι σίγουρη. Γιατί είναι θέμα συσχετισμών (εντός και εκτός της κυβέρνησης, της χώρας και στην κοινωνία), αποφασιστικότητας και πολλών άλλων. Είμαι όμως σίγουρη ότι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, στη δεδομένη συγκυρία, μπορεί να τα κάνει. Και είμαι εξίσου σίγουρη ότι η ΝΔ δεν θα τα κάνει· αντίθετα, θα αναιρέσει πολλές από τις κατακτήσεις.
Θα το εξηγήσω με ένα παράδειγμα: η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θεσμοθέτησε το διευρυμένο σύμφωνο συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια. Ήταν λίγο σε σχέση με τις προσδοκίες και τις διακηρύξεις και, ταυτόχρονα, πολύ σε σχέση με την πραγματικότητα χρόνων: άλλαξε τις ζωές χιλιάδων συμπολιτών μας, τους έδωσε ανάσα. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εξαγγέλλει, στα 12 σημεία του, τον πολιτικό γάμο. Πιστεύω ότι, έστω καθυστερημένα, θα το κάνει. Όποιον δυσπιστεί, δεν τον κακίζω, θα του πω όμως ότι ακόμα κι αν δεν είναι βέβαιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον θεσμοθετήσει, ας είναι σίγουρος ότι η ΝΔ δεν θα το κάνει Η ΝΔ μπορεί να μην πάρει πίσω το σύμφωνο, αλλά δεν θα κάνει ούτε μισό βήμα παραπέρα: κι έτσι αυτό θα μείνει σαν θεσμικό κατάλοιπο, σε μια θάλασσα ομοφοβίας (ας θυμηθούμε τα όσα έλεγαν πολλοί βουλευτές της όταν το καταψήφιζαν). Εμείς όμως θέλουμε να μην είναι το τέρμα της διαδρομής, αλλά το πιο ψηλό σκαλοπάτι, για την επόμενη κατάκτηση: τον πολιτικό γάμο. Κι αυτό θα το παλέψουμε όλες και όλοι μαζί.
ΥΓ. Τον Μάιο του 2016 παραιτήθηκα από βουλεύτρια. Δεν θέλω να εξηγήσω ξανά το γιατί• το έχω γράψει μπορεί ο καθένας να το δει και να κρίνει. Θέλω όμως να εξηγήσω γιατί κατεβαίνω ξανά. Πριν από αυτό όμως, θα θυμίσω ότι δεν κράτησα την έδρα (ούτε τον βουλευτικό μισθό, βέβαια): η έδρα έμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ, και τη θέση μου πήρε ένας άξιος σύντροφος, ο Γιώργος Κυρίτσης. Αποτραβήχτηκα από την κεντρική πολιτική, θεωρώντας ότι δεν μπορώ να προσφέρω άλλο εκεί και έμεινα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Ασχολήθηκα, (επαγγελματικά, αλλά και γενικότερα), με ένα πεδίο δύσκολο, συναρπαστικό και σπουδαίο: την εκπαίδευση και την ένταξη των προσφύγων, ιδίως στα νησιά – μια εμπειρία από την οποία έμαθα πολλά και σημαντικά.
Ο λόγος που κατεβαίνω ξανά (στον Δυτικό Τομέα της Β΄ Αθήνας: Αγία Βαρβάρα, Άγιοι Ανάργυροι- Καματερό, Αιγάλεω, Ίλιον, Περιστέρι, Πετρούπολη, Χαϊδάρι) είναι ότι σε αυτές τις εκλογές «αποφασίζουμε για τη ζωή μας». Μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα σημαίνει βήματα προς τα μπρος, μικρά ή μεγαλύτερα, στα δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος, την ελευθερία. Μια νίκη της ΝΔ θα σημαίνει πορεία προς τα πίσω. Σε αυτό τον κρίσιμο αγώνα θέλησα να είμαι παρούσα, να ζητήσω την ψήφο σας, αλλά και να πω όλα όσα πιστεύω, τις μέρες που απομένουν μέχρι την κάλπη. Καλό αγώνα!
Βασιλική Κατριβάνου
Πηγή: Ο λογαριασμός της στο Facebook
