Πλημμύρισαν πάλι αίμα οι οθόνες των τηλεοράσεων από τους νεκρούς του Μάντσεστερ, όπως και οι σελίδες των εφημερίδων. Και τα ερτζιανά κύματα μεταφέρουν τον καινούργιο θρήνο για τον χαμό των αθώων. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ζούμε. Και είναι φανερό πως όσα κατασταλτικά μέτρα κι αν ληφθούν, η τρομοκρατία θα βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά και πως όσο κι αν περισταλεί (με τραγικά εις βάρος των λαών αποτελέσματα) η δημοκρατία προς χάριν της ασφάλειας, όλοι είμαστε οιονεί εκτεθειμένοι στη βία του θανάτου.
Κι αυτό το ζήσαμε πρόσφατα στην Στοκχόλμη και πριν στη Γαλλία, στην Ισπανία, στο Λονδίνο, στην Αγία Πετρούπολη και αλλού. Πρόσφατα μου έλεγε ένας φίλος που ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Αγία Πετρούπολη ότι πήρε τον αμέσως επόμενο συρμό του μετρό (δηλαδή 1-2 λεπτά αργότερα) από εκείνον ο οποίος υπέστη την τρομοκρατική επίθεση… Κοντά, πολύ κοντά.
Ωστόσο, και είναι επιτακτική ανάγκη, ή μάλλον ζήτημα, κυριολεκτικώς, ζωής και θανάτου, να συνειδητοποιήσουμε πως όσο θεωρούμε «κοντινούς» τους αθώους νεκρούς των ευρωπαϊκών μητροπόλεων και «μακρινούς» τους «άλλους» νεκρούς της ανήκουστης βίας που μαστίζει τον κόσμο, τόσο θα γινόμαστε ολοένα και πιο απροστάτευτοι μπροστά στον παραλογισμό του ζωσμένου με τα εκρηκτικά τυφλού ενεργούμενου του ISIS, του Ισλαμικού Κράτους. Όσο θα θεωρούμε τρομοκρατικό τον φονικό ισλαμικό φονταμενταλισμό, αλλά θα μας αφήνει εν πολλοίς αδιάφορους η πολύ περισσότερο φονική μηχανή του καπιταλιστικού φονταμενταλισμού του αποθηριωμένου κέρδους (δηλαδή τυφλά ενεργούμενα αυτού του φονταμενταλισμού), τόσο θα θρηνούμε θύματα «κοντινών» νεκρών, τυφλοί και κουφοί στον θρήνο και στις οιμωγές εκατομμυρίων αθώων που αλέθονται στις μυλόπετρες των αριθμών.
Γιατί βία δεν είναι μονάχα οι 22 νεκροί του Μάντσεστερ από τον ζωσμένο με εκρηκτικά τρομοκράτη. Βία είναι και οι αμέτρητες φορές (και ποιος ενδιαφέρεται να τις μετρήσει άλλωστε;) που κάποιος ζωσμένος με εκρηκτικά ανατινάζεται στον πλανήτη ενός κατωτέρου θεού, στον πλανήτη που ονομάζεται Ιράκ, Συρία, Αίγυπτος, Λιβύη κ.λπ. κ.λπ. Αυτούς τους νεκρούς ποιος θα τους θρηνήσει; Ποιος θα θρηνήσει τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από την απροσμέτρητη βία των φονικότατων πολέμων στις χώρες των αδύναμων και των απροστάτευτων; Αν αυτό δεν είναι βία τότε τι άλλο είναι; Αν δεν είναι βία, τα δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις πατρογονικές τους εστίες, τον τόπο τους, κάθε χρόνο, κυνηγημένοι όχι μόνο από τον πόλεμο και την τρομοκρατία (γιατί κι εκεί, ξέρετε, όταν κάποιος ανατινάζεται σκορπώντας τον θάνατο, πάλι τρομοκρατία λέγεται), αλλά και από τη βία της αβάσταχτης και φονικής φτώχειας, τη βία των φονικών κλιματολογικών αλλαγών, τότε πώς αλλιώς θα μπορούσε να ονομάσει κάποιος αυτό το φαινόμενο; Που μάλιστα παρουσιάζεται από το πελώριο παγκόσμιο σύστημα κατασταλτικής χειραγώγησης της ελευθερίας στη διαμόρφωση της αντίληψης για τα πράγματα ως μοιραίο, αφού δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση.
«Ου ταράσσει τους ανθρώπους τα πράγματα, αλλά τα περί φαινομένων δόγματα» έλεγε πριν από αιώνες ο Επίκτητος. Όσο λοιπόν ζούμε μέσα στη βία της απόλυτης ισχύος αυτού του αξιώματος, χωρίς να ψάχνουμε τις αιτίες για τα «περί φαινομένων δόγματα», τόσο συχνότερα θα θρηνούμε «κοντινούς» μας νεκρούς.
Όσο θα πνίγονται μέσα στην ανωνυμία των κυμάτων χιλιάδες ανώνυμες ζωές και θα επιβάλλεται στανικά στην ανθρωπότητα η βία χαμένων για πάντα και στο διηνεκές απώλεια ανθρώπινων πόρων, τόσο θα αυξάνονται τα φονικά ενδεχόμενα της «καθ’ ημάς» τρομοκρατίας. Ένας στους σαράντα πρόσφυγες, σου λέει, πνίγεται στην προσπάθεια να φτάσει στην Ευρώπη. Μόλις προχθές άλλη μια τραγωδία με δεκάδες πνιγμένους ανοιχτά (μόλις 30 μίλια) από τις ακτές της Λιβύης. Και την ίδια στιγμή, η τερατώδης παγκόσμια κλίκα των G7 αποφασίζει να κλείσει (για λόγους ασφαλείας φυσικά) τα λιμάνια της Σικελίας. Αν αυτό δεν οπλίζει τους επόμενους τρομοκράτες, τότε τι άλλο κάνει;
Όταν κάθε ένα (αριθμός 1) δευτερόλεπτο ένας άνθρωπος ξεριζώνεται από τον τόπο του, αυτό λέγεται τρομοκρατία. Όταν κάθε λίγα δευτερόλεπτα ένα παιδί πεθαίνει στον κόσμο από πείνα, δίψα και έλλειψη φαρμάκων, αυτό λέγεται τρομοκρατία. Όταν την ίδια στιγμή η έκταση που χρειάζεται για να παραχθούν οι τροφές που πετιούνται χωρίς να καταναλωθούν, κάθε χρόνο, είναι ίση με την έκταση της Κίνας, αυτό λέγεται τρομοκρατία. Κι από πάνω οι παγκόσμιοι τρομοκράτες, οι παγκόσμιοι δολοφόνοι με τα λευκά κολάρα, γελαστοί με το τετανικό τους χαμόγελο, αθώοι με την αθωότητα θηρίου (κι ακόμη χειρότερα, αφού σκοτώνουν «προς άγραν του αβρώτου» που θα έλεγε και ο Όσκαρ Ουάιλντ), να υπογράφουν οικονομικές συμφωνίες επί πτωμάτων. Μια τόσο καθημερινή, τόσο μακρινά κοντινή τρομοκρατία που την αντιμετωπίζουμε με τα μάτια διάπλατα κλειστά.
Μόλις πριν από λίγες ημέρες ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ντόναλντ Τραμπ, ο Πρόεδρος δηλαδή μιας χώρας που έχει αιματοκυλίσει τον κόσμο εξάγοντας δημοκρατία, τη δημοκρατία των πολυεθνικών οικονομικών κολοσσών (χωρίς αυτοί να θεωρούνται τρομοκράτες), για αιτίες που ουδέποτε απεδείχθησαν (βλέπε χημικά του Σαντάμ), χωρίς κανένας να ενεργοποιηθεί για το τερατώδες άδικο της κατάστασης που κοστίζει ποτάμια αίματος, αυτός λοιπόν (δισεκατομμυριούχος ο ίδιος) αλλοπρόσαλλος ταξικός «δημοκράτης» υπέγραψε με τη Σαουδική Αραβία (πρότυπο ως γνωστόν δημοκρατικού πολιτεύματος) συμφωνίες για προμήθεια στρατιωτικού υλικού αξίας 380 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Να τα κάνει τι τα όπλα η Σαουδική Αραβία;
Όσο λοιπόν δεν κατανοούμε ότι αυτές οι συμφωνίες και αυτές οι αιματοβαμμένες πρακτικές είναι η εκρηκτική ύλη που ανατινάζει αθώους στο Μάντσεστερ και το Μπατακλάν, τόσο ο κόσμος θα μετατρέπεται σε δυστοπία. Σε έναν ετερότοπο χωρίς Παράδεισο, αφού θα έχει διαψευστεί ο Έριχ Μαρία Ρέμαρκ που έγραφε το αριστουργηματικό «Ο Παράδεισος δεν έχει ευνοούμενους». Έχει και παραέχει. Ο φορολογικός Παράδεισος. Αυτή είναι η Παραδείσια τρομοκρατία της εποχής.
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
