Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για διαδικασίες. Για κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Ουσίας και όχι εντυπώσεων. Ας μιλήσουμε για έργα και όχι για θεωρίες. Για τριάμισι χρόνια αθόρυβης δουλειάς στα…μετόπισθεν αλλά και στην κεντρική σκηνή του Κοινοβουλίου. Γιατί τώρα, που τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν πάνω στη λειτουργία του, τώρα που διάφοροι «όψιμοι» θεματοφύλακες των εύρυθμων διαδικασιών διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τη σημερινή «κατάντια» και τον «ευτελισμό» των θεσμών, ας αναρωτηθούμε για την αφετηρία αλλά και για τη στόχευση των… διαπρύσιων λόγων που τις τελευταίες μέρες ακούστηκαν στην αίθουσα της Ολομέλειας.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αποτελεί συνειδητή επιλογή όχι μόνο της μείζονος αλλά και της ελάσσονος αντιπολίτευσης η καλλιέργεια κλίματος έντασης. Σκηνές με έξαλλους βουλευτές να… κόπτονται για τη λειτουργία των θεσμών, χαρακτηρισμοί όπως «κυβέρνηση κουρελού», «αχρειότητες», «ποταπότητες», «γυρολόγοι», «αλητεία», «κόλπα» να εντάσσονται σε ένα συνειδητό σχέδιο απαξίωσης του Κοινοβουλίου με απώτερο στόχο την εξαγωγή μιας εικόνας αποσύνθεσης.
Αν αυτή είναι, ωστόσο, η άποψη της αντιπολίτευσης για τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, αν αποδοκιμάζεται επί της ουσίας ο πρόεδρος της Βουλής για τον τρόπο άσκησης των καθηκόντων του, γιατί δεν γίνεται χρήση των δυνατοτήτων που προσφέρει το σύνταγμα; Γιατί δεν κατατίθεται πρόταση μομφής εναντίον του; Μήπως γιατί τότε -με τη χρονική άνεση που του παρέχει ο Κανονισμός- θα ακουστούν πολλά;
Για το πώς λειτουργούσε η Βουλή μέχρι το 2015 και τα βήματα που έχουν γίνει; Για το απόλυτο προεδροκεντρικό μοντέλο που μέχρι εκείνη τη στιγμή ίσχυε και που έδινε το στίγμα της όλης λειτουργίας; Για το πώς -μέσω του τρόπου προσλήψεων, κρίσεων, μετακινήσεων- καλλιεργούνταν οι πελατειακές σχέσεις;
Για τους εν κρυπτώ και έξω από τη γνώση και την ψήφο της Ολομέλειας -σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα- Ειδικούς Κανονισμούς των διάφορων υπηρεσιών; Και για το πώς όλα αυτά – με σκληρή δουλειά και προσήλωση σε ένα διαφορετικό μοντέλο διοίκησης όπου η διαφάνεια συνιστά το Α και το Ω – αλλάζουν…
Με το Κοινοβούλιο, μέσω των πολιτικών και πολιτιστικών του δράσεων, να αποκτά την εξωστρέφεια που του αρμόζει, με τις λειτουργίες του, παρά την περικοπή του προϋπολογισμού, να εκσυγχρονίζονται, με την περιουσία του να αξιοποιείται…
Δεν είναι αθώος ο θόρυβος. Ούτε εκφράζει γνήσια αγωνία. Αντιθέτως. Είναι ο φόβος για την αποκάλυψη του τρόπου με τον οποίο πορευόταν το παλιό σύστημα εξουσίας, ο οποίος, σε συνδυασμό με την ασυγκράτητη και τυφλή επιθυμία επανόδου στην εξουσία, ωθεί τους εκπροσώπους του σε πρακτικές πέρα και έξω από κάθε έννοια δημοκρατικής αντιπαράθεσης. Μόνο που κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, καθώς η Ακροδεξιά καραδοκεί. Και κανείς δεν μπορεί να δηλώνει ανυποψίαστος…
Η Αννέτα Καββαδία είναι βουλευτής Β’ Αθήνας ΣΥΡΙΖΑ, αντιπρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης
Πηγή: Η Αυγή
