Ο Γερμανός υπουργός εξωτερικών, σοσιαλδημοκράτης Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, στο νέο του βιβλίο ´´Neuvermessungen´´, (Αναδιαμορφώσεις), που παρουσιάστηκε πρόσφατα, επισημαίνει μεταξύ άλλων τα λάθη της γερμανικής πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα:
«Δεν θα πρέπει μια βασανισμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, να την ταπεινώνει κανείς για να βγάλει από τη μέση μια αριστερή κυβέρνηση».
Η παραπάνω παραδοχή εξηγεί πολλά και για την τυχοδιωκτική και καθόλου πατριωτική στάση των ντόπιων πολιτικών δυνάμεων, του παλαιού καθεστώτος.
Μόνο που το γεγονός αυτό, που ομολογεί ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας δεν αποτελεί λάθος, δεν αποτελεί απλά μια μουτζούρα στο κάδρο της Ευρώπης, αλλά ένα καλοσχεδιασμένο μοτίβο, μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική επιλογή.
Την Κυριακή 21 Μαΐου ο Γκάμπριελ επανέρχεται στη “Süddeutsche Zeitung“, με αφορμή τη συνεδρίαση του Eurogroup: «Στην Ελλάδα έχει δοθεί η υπόσχεση ξανά και ξανά για ελάφρυνση του χρέους, αν πραγματοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις. Tώρα πρέπει να τηρήσουμε την υπόσχεσή μας. Aυτό δεν πρέπει να αποτύχει εξαιτίας της γερμανικής αντίστασης. Η πολιτική πολιορκία πρέπει να αρθεί». Σημειώνει επίσης: «Οι Έλληνες υπέστησαν πάρα πολλές κοινωνικές περικοπές. Οι δικές μας κοινωνικές μεταρρυθμίσεις της Ατζέντας 2010 συγκρινόμενες με αυτές των Ελλήνων, μοιάζουν περισσότερο με ένα απαλό καλοκαιρινό αεράκι».
Η Ελλάδα αποτελεί το “πειραματόζωο”, που πάνω του δοκιμάζονται αισχρές πολιτικές και σκληρά μέτρα, που στοχεύουν την αριστερά, τη δημοκρατία και την κοινωνική Ευρώπη. Αυτή είναι η αλήθεια, που ο Γκάμπριελ ανακαλύπτει κάπως αργά, μπροστά στο φάσμα ακόμα μιας επώδυνης επερχόμενης ήττας για τους σοσιαλδημοκράτες, την αριστερά και τους εργαζομένους της Γερμανίας.
Δε μπορεί να υπάρχει λοιπόν ούτε χώρος, ούτε χρόνος για πανηγυρισμούς και πυροτεχνήματα.
Ακόμα και εάν κερδηθεί η μάχη του χρέους πριν το τέλος του προγράμματος, με τον υφιστάμενο συσχετισμό δυνάμεων οι εκβιασμοί, τα εμπόδια και οι τρικλοποδιές, θα συνεχιστούν.
Με βάση τα παραπάνω, ένα πολιτεύεσθαι και μια πολιτική συμπεριφορά των εξυπνακισμών και της εντυπωσιοθηρίας, της αμετροέπειας και της έπαρσης, του λιβανίσματος και της μεγαλοστομίας, είναι καταστροφικά και ωθούν τον σκεπτόμενο πολίτη να αποστρέφεται την πολιτική.
Τι συμβαίνει όταν η πολιτική αντιπαράθεση εκκενώνεται από τα πολιτικά χαρακτηριστικά της και αποκτά χαρακτήρα θεάματος; Αποστασιοποίηση του ενεργού πολίτη και καλλιέργεια του εδάφους για την αποπολιτικοποίηση, τη διαμεσολάβηση και διακυβέρνηση των «αρίστων» και «ειδικών» της μεταδημοκρατίας. Μητσοτάκης δηλαδή.
Πιο καταστροφικό βέβαια είναι να πορεύεται κανείς βάσει των υποσχέσεων των δανειστών, ή βάση λαθεμένων προσδοκιών και αναλύσεων για την Ευρώπη, δίχως ένα στρατηγικό σχέδιο, που να περιλαμβάνει την αντιμετώπιση των συνεχών εκβιασμών και υπαρκτών ακόμα σεναρίων εξόδου.
Χρειάζεται τώρα, χθες, αναστοχασμό και σοβαρή προσπάθεια επανάκτησης των κοινωνικών συμμαχιών, στη βάση συγκεκριμένης αλλαγής πολιτικής πλεύσης, νοοτροπίας, επικοινωνιακής λογικής και τρόπου άσκησης εξουσίας, σε πολλά επίπεδα:
- Στη λειτουργία του δημόσιου τομέα, που αφορά στον εκδημοκρατισμό του, την αποτελεσματικότητά του, το σεβασμό στον πολίτη και στην προάσπιση των δικαιωμάτων του.
- Στην ταχύτητα και τον τρόπο απονομής δικαιοσύνης,
- Στην εμβάθυνση της δημοκρατίας και της συμμετοχής των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων. (μεγάλη ευκαιρία με αφορμή τη συζήτηση για τις αλλαγές στο σύνταγμα).
- Στην αντιμετώπιση της πολυνομίας και της γραφειοκρατίας.
- Στη φορολογική δικαιοσύνη και μέγιστη κοινωνική ανταποδοτικότητα των φόρων.
- Στην κινητοποίηση της κοινωνίας για δραστηριοποίηση σε παράλληλες και αντίστροφες προς το κυρίαρχο μοντέλο δομές οικονομίας. (κοινωνική αλληλέγγυα οικονομία, συνεργατικά σχήματα, εξωσυστημικά χρηματοπιστωτικά εργαλεία).
- Στην ενίσχυση πολιτισμικών προτύπων, που διαφοροποιούνται από τον ψευδεπίγραφο τρόπο ζωής, τον καταναλωτισμό, τον ατομισμό, την ίδια την αντίληψη για τη ζωή, την ανάπτυξη, την οικονομία, την πολιτική.
- Στην επανάκτηση της ηθικής της εργασίας και της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, καθώς και της απαίτησης για την ανάλογη επιβράβευσή της.
- Πολιτικές ενεργητικές και αλληλέγγυες για τους «αόρατους» αυτού του κόσμου, για τα θύματα της κρίσης. Μάχη για θεσμοθέτηση και ορισμό της αξιοπρεπούς διαβίωσης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με ισχύ για όλους.
- Ισότιμη πρόσβαση στην οικονομία, στις πηγές χρηματοδότησης, στην εργασία, στην παιδεία, στην υγεία, στον πολιτισμό, στα δημόσια κοινωνικά αγαθά για όλους.
- Θεσμική κατοχύρωση των κοινών, διεύρυνση των κοινωνικών και των ατομικών δικαιωμάτων.
- πραγματική αποκέντρωση εξουσιών και της διακυβέρνησης του τόπου.
- μεγάλες διεθνούς εμβέλειας καμπάνιες διευθέτησης των χρεών του νότου και αντιμετώπισης των θηριωδών πλεονασμάτων της Γερμανίας.
- διεθνείς συνδιασκέψεις πολιτικού και επιστημονικού περιεχομένου για το τι Ευρώπη θέλουμε, με συγκεκριμένες προτάσεις αλλαγής της θεσμικής της αρχιτεκτονικής.
Η κοινωνία χρειάζεται αυτό το οξυγόνο για να μπορεί να συνεχίζει να αντέχει και να παλεύει.
Πιο πολύ όμως χρειάζεται να βλέπει και να αισθάνεται καθημερινά και στην πράξη, ότι η Αριστερά δεν έπαψε να μάχεται για τις αξίες της. Ιδιαίτερα αυτή που έχει αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες και ασκεί εξουσία, οποιουδήποτε τύπου, σε οποιονδήποτε τομέα.
Εάν εξετάσει κανείς προσεκτικά τα νέα μέτρα, θα καταλάβει την ταξικότητα που εμπεριέχουν. Δε μπορούν να δικαιολογηθούν με όρους κοινωνικούς και οικονομικούς. Αποτελούν επιβολές, οι περισσότερες των οποίων χτυπούν τα λαϊκά στρώματα, ευνοούν το μεγάλο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές και στρώνουν το χαλί για την έλευση του Μητσοτάκη. Τα αντίμετρα, εφόσον επιτευχθούν οι στόχοι, ισοφαρίζουν το δημοσιονομικό, όχι όμως το κοινωνικό αποτέλεσμα και δεν είναι σίγουρο, -μέσα σε αυτό το τοπίο ανταγωνισμών και έλλειψης αλληλεγγύης-, ότι δε θα βρεθούν τρόποι και αφορμές για μια ακόμη ταπείνωση.
Ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η πιο μεγάλη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει στην κυβέρνηση αυτήν τη στιγμή είναι η επαγρύπνηση και ο διαρκής αγώνας για την εκπροσώπηση των εκμεταλλευόμενων τάξεων και των αοράτων της κρίσης στις προτεραιότητες της κυβερνητικής πολιτικής. Είναι ο αγώνας για τα κοινωνικά δικαιώματα, είναι η αυστηρή κριτική και η επισήμανση των λαθών, είναι η αλληλεγγύη, που θα επιτυγχάνεται μέσα από το γκρέμισμα των δομών και την εξουδετέρωση των προσώπων εκείνων, που εξυπηρετούν καθεστωτικές λογικές και αναπαράγουν τις μεθόδους και τις συνταγές του παρελθόντος. Είναι η ενεργοποίηση της κοινωνίας προς αυτήν την κατεύθυνση.
Είναι η οικοδόμηση ενός επικοινωνιακού μοντέλου, εμποτισμένου με τις αξίες της αριστεράς, διαφοροποιημένου κάθετα από τις μικροαστικές εκφάνσεις, τις εξαλλοσύνες, τις κακοαντιγραμμένες μεθόδους των αντιπάλων, τις «αμερικανιές» και το χυδαίο, κενό περιεχομένου λόγο.
Όλα αυτά μπορούν να στηριχτούν μόνο στη βάση της επαναστατικής αλήθειας. Γιατί η αλήθεια υπάρχει. Το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί. Αυτό το τελευταίο το κάνουν καλά οι αντίπαλοι.
Ο Φίλιππος Βαμβουκάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ
