Χρόνια τώρα, στα δημοτικά σχολεία οι μαθητές είχαν τα βιβλία στα χέρια τους την επομένη κιόλας του Αγιασμού –δεν υπάρχει, φευ, εναλλακτική πολιτικού τύπου, όπως αυτή του πολιτικού όρκου των συντρόφων βουλευτών και υπουργών. Με εξαίρεση τη χρονιά κατά την οποία καταργήθηκε ο δημόσιος ΟΕΔΒ οπότε και τα σχολικά εγχειρίδια έφτασαν δυο μήνες αργότερα, τούτο τηρούνταν κατά γράμμα.
Τα βιβλία, όταν δεν παραλαμβάνονταν τον Ιούνιο, κατέφθαναν τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη και παραλαμβάνονταν από τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι ήταν ήδη στις θέσεις τους από την 1η του μήνα. Τα ξεφόρτωναν οι ίδιοι από τα φορτηγά και τα τακτοποιούσαν στις αίθουσες ώστε να τα παραλάβουν αμέσως οι μαθητές τους.
Φέτος, για πρώτη φορά, η εταιρεία «Διόφαντος» που τυπώνει τα βιβλία και το υπουργείο Παιδείας αποφάσισαν τα εγχειρίδια να αποσταλούν σε δύο φάσεις, από 17/7 έως 4/8 και από 21/8 έως 8/9. Εάν εξαιρέσουμε την περίοδο από 1η έως 8η/9, όπου άπαντες οι εκπαιδευτικοί είναι στις θέσεις τους, τις λοιπές ημέρες ένας και μόνο εκπαιδευτικός από κάθε σχολική μονάδα, ο οποίος θα κληθεί να κάνει την ειδική «βάρδια», θα ξεφορτώσει, ολομόναχος, ντάνες με δεκάδες βιβλία. Και καλά να είναι θαλερός/η, στην άλκιμή του νιότη, αν όμως όχι; Και καλά, επιπλέον, η σχολική μονάδα να είναι προσβάσιμη στο φορτηγό, ένα όμως όχι; Και καλά να μην διαθέτει σκαλιά, εάν όμως ναι;
Θα δώσει η εταιρεία δουλειά σε πέντ’ έξι φορτοεκφορτωτές, κάνοντάς τους από πριν σεμινάριο για το πού ακριβώς θα τοποθετούν τα βιβλία, για να κάνουν το ξεκουβάλημα, που ανέκαθεν έκαναν οι εκπαιδευτικοί, ή ο εις και μοναδικός δημοδιδάσκαλος θα υποστεί ένα άνευ προηγουμένου καψώνι;
Και ποιο το κέρδος από όλο αυτό; Να διακοπεί η θερινή ραστώνη των επίλεκτων, ασκόπως θυσιασμένων δημοδιδασκάλων, με τη λογική τεμπέληδες, ούτως ή άλλως, ανασκουμπωθείτε; Η μήπως τα μεταφορικά έξοδα θα είναι φθηνότερα, εκείνες τις μέρες; Αν ναι, υποκλινώμεθα. Αλλά εάν όχι; Προς τι η ανακατωσούρα για κάτι που έως τώρα δούλευε υποδειγματικά;
Και κάπου εδώ, γεννάται το ερώτημα: πώς άραγε αντιμετωπίζονται δάσκαλοι και καθηγητές –οι οποίοι, σημειωτέον θα ανοίξουν και αυτοί τα σχολειά τους για πρώτη φορά και την εβδομάδα του δεκαπενταύγουστου; Ως προλετάριοι με λευκά κολάρα, άρα επαναστατικά υποκείμενα ή ως υποζύγια, μόνο κατά το συμφέρον επαναστατικά; Τα οποία και επιχειρεί κάποιος να ζέψει στο ζυγό του κοινωνικού αυτοματισμού και να τα δείχνει με το δάχτυλο, ως υπαίτιους για τα «δεινά» της εκπαίδευσης;
Αλλά οι εκπαιδευτικοί ξέρουν από τέτοια. Χρόνια επίσης , στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ειδικότητες και δάσκαλοι τάξης υπερβαίνουν το ωράριό τους σερβίροντας φαγητό, σκουπίζοντας τραπέζια και αίθουσες, πλένοντας πιάτα, αλληλέγγυοι στις ταξικά όμοιές τους, χαμηλά αμειβόμενες καθαρίστριες/στές.
Χρόνια επίσης , οι πολιτικοί προϊστάμενοι των εκπαιδευτικών, όπως και οι ταξικά ανώτεροι γονείς των μαθητών, έστεκαν, πάντα σχεδόν, απέναντί τους. Η όποια ηθική ικανοποίηση αντλούνταν μόνο από τους προλετάριους γονείς του κόσμου τούτου.
Κι αν τα θερινά καψώνια του κόσμου της εργασίας στην εκπαίδευση, βελτιώνουν τη ζωή των προλετάριων μαθητών απανταχού της γης, υποκλινώμεθα δις.
Η Μαρία Καζάντη είναι δασκάλα
