Έπειτα από τόσα καλέσματα για τη συγκέντρωση στο Εφετείο την Τετάρτη, η παρουσία μας εκεί είναι πέρα από ιστορική. Είναι πέρα από την αφήγηση που λέει πως όταν με ρωτήσουν οι επόμενες γενιές θέλω να λέω πως ήμουν και εγώ εκεί.
Στην πραγματικότητα θα είναι το βροντερό παρόν των πεισμωμένων.
Πολύς κόσμος θα πάρει άδεια από τη δουλειά του για να βρίσκεται εκεί, ενώ δεκάδες σωματεία και ομοσπονδίες με στάσεις εργασίας θα διευκολύνουν τους εργαζόμενους να είναι εκεί, με το σώμα τους, παρόντες όντως.
Κόμματα, προσωπικότητες, οπαδοί ομάδων, θεσμικοί παράγοντες, καλλιτέχνες λένε πως θα είναι εκεί και καλώς, οφείλουν να είναι εκεί.
Μια απόφαση που θα καταδικάζει τους φασίστες ως εγκληματική οργάνωση θα είναι το αποτέλεσμα δεκάδων συνδυασμένων παραγόντων. Ας είναι και το αποτέλεσμα της μεγαλειώδους εμφάνισης του κόσμου που δεν έχει τα συνήθη χαρακτηριστικά του αντιφασίστα ή εκείνου που “πρέπει να είναι εκεί”.
Αυτός είναι ο Κόσμος των Μελισσών που περιέγραφε ο Θανάσης Καμπαγιάννης στην αγόρευσή του.
Άνθρωποι που ενστικτωδώς ή από εμπειρία, με το καλό και όχι μόνο, χωρίς να χρησιμοποιούν βαρύ πολιτικό λεξιλόγιο, κατά μόνας, λίγοι ή και πολλοί μαζί έγιναν το φράγμα στην άνοδο του ναζισμού.
Όπως παππούδες και γιαγιάδες στα λεωφορεία που ξέρουν από μετανάστευση και προσφυγιά και δεν το βουλώνουν όταν προσβάλουν τους αλλοδαπούς συμπολίτες μας.
Όπως ο κόσμος του Περάματος που αγκάλιασε τους Αιγύπτιους αλιεργάτες έπειτα από την επίθεση που δέχτηκαν.
Όπως οι δυο κοπέλες, εκείνες οι συγκεκριμένες δυο κοπέλες, που έγιναν αυτόπτες μάρτυρες στη δολοφονία του Φύσσα και δεν κάθισαν στα αυγά τους, πήγαν και κατέθεσαν.
Όπως οι γιαγιάδες της Λέσβου ή της Δυτικής Μακεδονίας που συμπονούσαν, μαγείρευαν και καλωσόριζαν τους Σύριους πρόσφυγες το 2015.
Όπως οι χιλιάδες χιλιάδων που έστειλαν μια και δυο και πολλές φορές φαγητό, κουβέρτες, σκηνές για όλους τους πρόσφυγες και πρόσφατα για τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά που έφυγαν από την κόλαση της Μόρια αφόρου κάηκε.
Όπως τα γεμάτα μπαλκόνια σε όλο τον δυτικό Πειραιά την ώρα που περνούσε η αντιφασιστική πορεία για την έβδομη επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα.
Όπως η Μάγδα Φύσσα, άνθρωπος που με την τόσο ευθυτενή στάση του έχει συγκινήσει το πανελλήνιο: «Εσείς θεωρείτε ότι εγώ κάνω κάτι πολύ δυνατό. Εγώ κάνω ό,τι μπορώ να κάνω και για τον Παύλο και για όλα τα παιδιά εκεί έξω που θέλουν να είναι ελεύθερα», είχε δηλώσει τόσο μεστά πριν κάποιο καιρό σε συνέντευξή της.
Και δεκάδες χιλιάδες ανώνυμοι, συνηθισμένοι άνδρες και γυναίκες, που με μικρές ή και πιο μεγάλες πράξεις γέρνουν καθημερινά το ζύγι προς τη μεριά της ανθρωπιάς.
Ο Δημήτρης Χριστόπουλος, καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, σε συνέντευξή του την προηγούμενη βδομάδα συνόψισε το στόχο της Τετάρτης:
«Η ιστορική Άκρα Δεξιά στην Ελλάδα, πολιτικός χώρος στον οποίο τοποθετείται ιδεολογικά η ΧΑ, συνεχίζει να υπάρχει και να αναζητά εκφραστές. Δεν είναι το ίδιο όμως, οι πολιτικοί της εκφραστές να λειτουργούν ως τάγματα εφόδου με το να εκφράζονται όπως όλοι οι υπόλοιποι. Και αυτό πρέπει να περιμένουμε και από την απόφαση.
Ούτε να περιμένουμε ότι θα λυθεί το ζήτημα της εδραίωσης της ιδεολογίας της άκρας δεξιάς στην Ευρώπη ή στην Ελλάδα, μέσα από μια απόφαση δικαστηρίου, ούτε όμως και να λέμε -με βολονταρισμό και αφέλεια, κατά την άποψή μου, όπως πολλοί αριστεροί έκαναν στην αρχή- ότι ο φασισμός δεν νικιέται στα δικαστήρια.
Δεν νικιέται μόνο στα δικαστήρια, αλλά δεν είναι και λίγο να χάσει στα δικαστήρια».
#ΔενΕίναιΑθώοι
#ΟιΝαζίΣτηΦυλακή
#ΜένουμεΕνεργοί
#ΚανέναςΜόνος
