Η πολιτική είναι και παιχνίδι σταθμίσεων, ισχύος, συσχετισμών, συμφερόντων, κι όχι (μόνο) ιδεών. Σ’ όλες τις μορφές της, ακόμα και την ευγενέστερη. Είναι λοιπόν μέσα στο παιχνίδι να σταθμίσει καθένας πώς τοποθετείται, τι λέει και τι δεν λέει, αν εξυπηρετεί τον “αντίπαλο” κ.ο.κ.
Και σε αυτή την αρένα όμως υπάρχουν ζητήματα όπου δεν χωράνε σταθμίσεις ή, για να το πω αλλιώς, υπερβαίνουν κάθε στάθμιση. Το προσφυγάκι που πέθανε στον Έβρο, το άλλο που κινδυνεύει και οι πρόσφυγες που έχουν εγκαταλειφθεί να πεθάνουν στη νησίδα είναι κατεξοχήν ένα από αυτά. Η παρακολούθηση Ανδρουλάκη και Κουκάκη, οι μέθοδοι του παρακράτους, επίσης. Αν όχι για όλους, τουλάχιστον για ένα ευρύτατο φάσμα όπου ανήκει καθένας και καθεμιά που θέλει να ονομάζεται δημοκράτης, όσο αριστερός, δεξιός, συντηρητικός ή ριζοσπάστης κι αν είναι.
Γιατί οι υποθέσεις αυτές κάνουν να τρίζουν συθέμελα οι βάσεις του πολιτισμού, του κράτους δικαίου και της ανθρωπιάς. Δεν έχει λοιπόν την παραμικρή σημασία (ή, έστω, έχει πολύ μικρή και, κυρίως, δεν μπορεί αυτό να είναι κριτήριο και να καθορίζει τη στάση μας) αν βλάπτεται ή ωφελείται η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, αν το εκμεταλλεύεται η μία ή άλλη πολιτική δύναμη. Γιατί αν πρυτανεύσει αυτό το μέτρο έχουμε χάσει όχι μόνο την ανθρωπιά αλλά και την ουσία της πολιτικής, διαγκωνιζόμενοι στον κυνισμό και τη σκέτη βαρβαρότητα.
Στρατής Μπουρνάζος
Ανάρτησή του στο Facebook
