Η βαθμιαία αδρανοποίηση όλων των αντιστάσεων θυμίζει συλλογική αισθητηριακή αποστέρηση, σαν μια κοινωνία με πορτοκαλί φόρμες, αλυσίδες, γάντια και κουκούλες, γονατισμένη πίσω από τον φράχτη στο Γκουαντανάμο. Καμιά αίσθηση δεν κάνει επαφή, κανένα ερέθισμα δεν ταράζει νευρώνες. Αυτό με παραξενεύει πιο πολύ από όλα. Πιο πολύ από την γιγαντιαία κουφότητα του Ηγέτη, το πουκάμισο και την πόζα σαν αυταξία, τη λατρεία στον μόνο θεό, αυτόν της επικοινωνίας. Το θέμα είναι η δική μας νεκρική ακαμψία.
Σήμερα στις 12 η κυβέρνηση ομολόγησε ότι απέτυχε στα πάντα, σε προβλέψεις, μέτρα και υπολογισμούς. Τώρα κοιτάει το κοντέρ και μετράει νεκρούς.
Πώς το κάνει; Απλό.
Πρώτον για όλα φταίνε οι πολίτες.
Δεύτερον, παρουσιάζει σα νομοτέλεια, σα φυσικό φαινόμενο όλα όσα είναι δουλειά της: να φτιάξει ΜΕΘ, να οχυρώσει το σύστημα, να προστατεύσει τους υγειονομικούς, να βρει λεωφορεία, να αλλάξει κάπως τους όρους του κλάσματος. Η χώρα έχει λίγες ΜΕΘ οπως έχει λίγες λίμνες ή βροχές. Η φύση dear Watson.
Όλα αυτά είναι έτσι και έμειναν έτσι από την άνοιξη. Τι να κάνουμε; Αυτή είναι η Ελλάδα, που είπε και μια ψυχή.
Τρίτον, κρατώντας την καθαρή δεξιά ψυχή αμόλυντη, γιατί εκεί θα επιστρέφει πάντα. Ας πεθαίνουν οι ηλικιωμένοι, την εκκλησία των ηλικιωμένων μη στενοχωρήσουμε.
Τέταρτον, αγοράζοντας χρόνο στα κανάλια.
Και αυτό δεν προκαλεί καμία απολύτως δική μας αντίδραση. Κάνεις μας δεν σκάει, δεν ουρλιάζει στο μπαλκόνι “επιτάξτε ιδιωτικές κλινικές ρε σαχλαμάρες!, Πάρτε γιατρούς ρε καραγκιόζηδες!”
Μόνο εξυπνάδες στα σόσιαλ μίντια. Από όλους. Και από μένα που σας ιστορώ.
Από το Σάββατο η χώρα μπαίνει με τους χειρότερους όρους στην καραντίνα. Με την οικονομία ήδη ημιθανή. Καθυστερημένα, αφού πια όλοι οι δείκτες είναι εκτός ελέγχου. Αυτό που την άνοιξη ήταν εμπροσθοβαρές, αστόχαστα και αστάθμητα ίσως ως προς το οικονομικό και κοινωνικό κόστος αλλά πάντως αποτελεσματικά ως προς το ιατρικό, τώρα είναι αδιανόητα οπισθοβαρές: μέτρα αργοπορημένα και ανεπαρκή.
Ο Μητσοτάκης πατάει φρένο για να πέσει η ταχύτητα από τα 140 στα 130 πότε; 100 μέτρα πριν σκάσουμε στο ντουβάρι. Γιατί; Μα γιατί ποτέ δεν ήταν να κάνει κάτι άλλο. Οτιδήποτε άλλο είναι και θα μείνει μέχρι τέλους (μας) εκτός της πολιτικής του, προσλήψεις στο ΕΣΥ, αραίωση στα σχολεία, νέα ΜΜΜ το 2020 και άλλα τέτοια δείγματα ακραίου αλόγιστου σοσιαλισμού.
Ο Μεγάλος Μανιτού έπαιξε μόνος του κι έχασε. Χωρίς αντιπολίτευση, χωρίς αντίλογο, χωρίς κιχ δικό μας. Τώρα μοιράζει οικειότητα και κατανόηση, αυτός ο αμήχανος εγγαστρίμυθος της πολιτικής με τα ανοικονόμητα χέρια και την ανύπαρκτη ενσυναίσθηση αποκαλεί τον μάγο της φυλής με το μικρό του όνομα. Εκεί φτάνει ο πολιτικός σχεδιασμός του καπετάνιου καθώς σκάει στο παγόβουνο.
Την εικόνα συμπληρώνουν τα δικά μας φοβισμένα πρόσωπα και τα κλειστά μας στόματα. Η αρχή αυτού του σκοτεινού Νοεμβρίου.
Κωστής Παπαϊωάννου
Ανάρτησή του στο λογαριασμό του στο Facebook
