Συνέντευξη στον Αργύρη Παναγόπουλο
Αισθάνεστε ότι σας δικαιώνει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος;
Κατά μια έννοια, ναι. Το αποτέλεσμα είναι θετικό διότι αποτράπηκε η κακή αυτή μεταρρύθμιση του συντάγματος, την οποία είχε δρομολογήσει η κυβέρνηση. Τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Τώρα μπορεί να γίνει μια μεταρρύθμιση με ευρεία συναίνεση. Στο στενά πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο η ερμηνεία των αποτελεσμάτων είναι επίσης θετική, επειδή αυτοί που αντιστάθηκαν πρωταρχικά στην καταστρατήγηση του συντάγματος είναι τα λαϊκά στρώματα, αυτά που κάποτε αποτελούσαν το εκλογικό σώμα της Αριστεράς. Αυτό αποδεικνύει την αλλαγή της φύσης του Δημοκρατικού Κόμματος και ότι δεν είναι πια σε θέση να διατηρήσει τη συναίνεση των παλιών ψηφοφόρων του. Αυτό αποτελεί και μια αλλαγή των κοινωνικών σημείων αναφοράς.
Το θέμα είναι ότι αυτοί οι ψηφοφόροι γύρισαν την πλάτη στο Δημοκρατικό Κόμμα επειδή εφάρμοσε μια συγκεκριμένη πολιτική;
Ασφαλώς. Αυτό επιβεβαιώνει ότι το Δημοκρατικό Κόμμα δεν είναι πια ένα κόμμα της Αριστεράς και ότι μετατράπηκε σε κάτι άλλο. Είναι ένα κόμμα που κοιτάζει προς το κέντρο και έχει χάσει την επαφή του με τους εργαζόμενους, τα πιο ασθενή στρώματα της ιταλικής κοινωνίας. Αυτή είναι η κριτική που του ασκήσαμε τα τελευταία χρόνια και κυρίως από την απορύθμιση των εργασιακών με τον Jobs Act.
Τώρα τι γίνεται;
Είναι σημαντικό να δημιουργήσουμε μια δύναμη της Αριστεράς που να καλύψει το κενό. Πρέπει να προσπαθήσουμε να βάλουμε μαζί την Αριστερά που υπάρχει και κυρίως να κοιτάξουμε να δημιουργήσουμε μια ισχυρή Αριστερά προσδοκώντας να κερδίσουμε τους νέους, που δεν έχουν τη δική μας ιστορική εμπειρία, αλλά αποτελούν φορείς των προοδευτικών ευαισθησιών και ιδεών, τις γυναίκες που μεγάλωσαν με τους αγώνες για την ισότητα των φύλων, όσους ευαισθητοποιούνται για το περιβάλλον. Υπάρχει ένας μεγάλος χώρος τον οποίο πρέπει να προσπαθήσουμε να καλύψουμε με υπομονή και χωρίς να αποκλείουμε κανέναν. Η συζήτηση δεν πρέπει να ξεκινήσει από τις ηγετικές ομάδες, αλλά από τις αξίες που θα πρέπει να έχει αυτή η δύναμη. Με αυτές θα καθοριστεί και η πολιτική της. Θα πρέπει να δώσει μια έννοια του τι σημαίνει να είσαι στην Αριστερά.
Από το Δημοκρατικό Κόμμα δεν φαίνεται να αποχωρεί κανένας, οι δυνάμεις της αριστεράς παραμένουν κατακερματισμένες. Τι υπάρχει και τι μπορεί να υπάρξει στα αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος;
Είμαι σίγουρος ότι από το Δημοκρατικό Κόμμα δεν θα αποχωρήσει κανένας. Έχουν την αυταπάτη ότι θα μπορέσουν να αλλάξουν τις εσωτερικές του ισορροπίες. Θα παραμείνουν ακόμη και αυτοί που εξέφρασαν τις πιο σκληρές κριτικές εναντίον του Ρέντζι. Έξω από το Δημοκρατικό Κόμμα υπάρχουν πάρα πολλά κομμάτια που θα πρέπει να τα βάλουμε μαζί, παρότι είναι δύσκολο διότι σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως αυτή, προέχουν τα στοιχεία της ατομικής και προσωπικής ταυτότητας του καθενός. Δεν είναι κάτι καλό. Πρέπει να φερθούμε γενναιόδωρα, να υπολογίσουμε τις διαφορές, όχι για να τις διαγράψουμε, αλλά για να τους βάλουμε σε έναν μεγαλύτερο χώρο. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να κάνουμε μια συζήτηση για τις αξίες μας, τις ιστορικές αξίες μας, όπως η αλληλεγγύη.
Η ιταλική κρίση επηρεάζει την Ευρώπη;
Όχι τόσο. Το πρόβλημα της Ιταλίας είναι πως θα διαχειριστεί την οικονομία της. Χρειάζεται μια αλλαγή πορείας, Την ίδια αλλαγή που έχει ανάγκη και η Ευρώπη. Πρέπει να επιστρέψουμε σε ρυθμούς ανάπτυξης σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα και συνολικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό χρειάζονται μεγάλες δημόσιες επενδύσεις, που να μπορούν να προσφέρουν κίνητρα και στις ιδιωτικές επενδύσεις. Είναι προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα σου και η χώρα μου. Χωρίς ανάπτυξη δεν υπάρχει εργασία, δεν υπάρχει απασχόληση, δεν υπάρχει αξιοπρέπεια. Η εργασία θα πρέπει να περιλαμβάνει με άρρηκτο τρόπο τα ατομικά δικαιώματα, γιατί οι άνθρωποι πρέπει να εργάζονται χωρίς να αμφισβητείται η αξιοπρέπειά τους. Πρέπει να έχουν ένα μισθό που να ζουν αξιοπρεπώς και δικαιώματα που να είναι σεβαστά στο χώρο εργασίας τους.
Φύγατε από το Δημοκρατικό Κόμμα αλλά παραμείνατε στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, που στήριξε τις πολιτικές της λιτότητας μαζί με τη Δεξιά. Στην Ισπανία είδαμε τους σοσιαλιστές να πηγαίνουν με τη Δεξιά, εσείς στην Ευρωβουλή προτείνατε τον Τζιάνι Πιτέλα για να διαδεχθεί στον Σουλτς…
Υπάρχει η προοπτική της αλλαγής. Αντιμετωπίζουμε μια ευρεία κρίση των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων. Οι Ισπανοί σοσιαλιστές έκαναν μα επιλογή την οποία θα πληρώσουν ακριβά στο εκλογικό επίπεδο. Οι Γάλλοι σοσιαλιστές αντιμετωπίζουν μια τεράστια κρίση. Στον Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, και κυρίως στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του, υπάρχουν οι προϋποθέσεις της αλλαγής. Η υποψηφιότητα του Πιτέλα συνοδεύτηκε με την υπόθεση μιας νέας σχέσης με τις αριστερές προοδευτικές δυνάμεις και της διακοπής των προνομιακών σχέσεων που υπήρχαν με το Λαϊκό Κόμμα. Η υποψηφιότητα του Πιτέλα μπορεί να αποτελέσει μια ευκαιρία για αλλαγή πολιτικής του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Ήδη αρχίζουν να αναφέρονται στις ημερομηνίες για την έξοδο της Βρετανίας από την Ένωση. Θα βρεθούμε σε μια γερμανική Ευρώπη;
Ανεξάρτητα από την έξοδο της Βρετανίας, πρέπει να αναζητήσουμε στην Ευρώπη ισορροπίες για τις οποίες δεν μιλάμε εδώ και χρόνια. Η υπερβολική κυριαρχία της Γερμανίας πρέπει να σταματήσει και οι χώρες θα πρέπει να εκπροσωπούνται επαρκώς. Αυτή η κυριαρχία της Γερμανίας διευκολύνθηκε από τη Γαλλία, όπου ο Ολάντ το πληρώνει ακριβά. Η έξοδος της Βρετανίας, που υπήρξε πάντα κριτική έναντι της Ε.Ε., μπορεί να διευκολύνει τη συζήτηση για τον αμοιβαίο σεβασμό ανάμεσα στα κράτη της Ε.Ε. και τη διαμόρφωση καλύτερων ισορροπιών. Εάν η υποψηφιότητα του Πιτέλα φθάσει μέχρι το τέλος, θα έχουμε αλλαγές στις σχέσεις ανάμεσα στις πολιτικές οικογένειες και τις σχέσεις ανάμεσα στις χώρες, γιατί θα εκφραστούν άλλα θέματα, το παιχνίδι είναι ανοικτό.
Στο τελευταίο Eurogroup μίλησαν για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το ελληνικό χρέος και την ανάγκη διορθωτικού προϋπολογισμού για την Ιταλία…
Η λιτότητα στη νότια Ευρώπη πρέπει να τελειώσει. Ίσως πρώτη φορά να υπάρχουν οι συνθήκες για να γίνει. Πρέπει να παρέμβουμε στο ελληνικό χρέος για να το μειώσουμε και να το παρατείνουμε σε βάθος χρόνου. Είναι εντελώς λανθασμένο να περιμένουν από την Ελλάδα να εφαρμόσει τους κανόνες της λιτότητας που αποφάσισαν κάποτε. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο βρίσκεται πιο μπροστά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Συμβούλιο για να αντιμετωπίσει αυτά τα θέματα. Κάτι κινείται και πρέπει να επιμείνουμε.
Πηγή: Η Αυγή
