Στις 17 του Ιούλη περιμένουμε την αναστολή εκτέλεσης της ποινής της μέχρι το Εφετείο. Η Ηριάννα μέσα από την φυλακή -γεγονός ήδη κοινωνικά άδικο και νομικά παράλογο δεδομένου του πλήθους ελαφρυντικών της – ελπίζει προς το παρόν να «προλάβουν»οι αρμόδιοι να καθαρογράψουν την πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση, ώστε να εκδικαστεί η αίτηση αναστολής. Σε αντίθετη περίπτωση, η Ηριάννα θα συνεχίζει να ζει μέσ’ την φυλακή για κανά δίμηνο τουλάχιστον.
To σαρωτικό κύμα αλληλεγγύης, συμπαράστασης και αγάπης έχει δώσει τεράστιες διαστάσεις στην υπόθεση της Ηριάννας συμβάλλοντας στην διάδοση του νομικού αυτού παραλογισμού ακόμη κι έξω από τα σύνορα της Ελλάδας. Ελπίζουμε να δίνει και στην ίδια δύναμη και πίστη την κάθε μέρα που περνάει μέσα στη φυλακή αγωνιώντας για το αν θα ζήσει έτσι τα επόμενα 13 χρόνια της ζωής της εξαιτίας ενός αμφιλεγόμενου και κατεστραμμένου δείγματος DNA και -πολύ περισσότερο- εξαιτίας της σχέσης της με έναν άνθρωπο -απλώς και μόνον κατηγορούμενο- για συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, ο οποίος και αθωώθηκε. Μιας σχέσης που υπερασπίστηκε και δεν πρόδωσε κόντρα στην αποκτήνωση με την οποία της φέρθηκαν -και της φέρονται μέχρι και σήμερα- η δικαστική εξουσία, το μιντιακό πλέγμα και οι κάθε λογής μικρόψυχοι δημοσιολόγοι.
Και είναι αυτή η αποκτήνωση που μας κάνει όλες και όλους να αναρωτιόμαστε το «γιατί;». Γιατί κατηγορείται και γιατί δικάζεται η Ηριάννα; Και ας αφήσουμε στην άκρη για λίγο περιγραφές όπως «αφοσιωμένη επιστήμονας», «με λαμπρή σταδιοδρομία ως υποψήφια διδάκτορας» κτλ, που σαφώς και για τους συνηγόρους της έχουν εξαιρετική σημασία στην οικοδόμηση της υπερασπιστικής της γραμμής, αλλά για το κίνημα αλληλεγγύης δεν έχει και τόση. Η Ηριάννα θα μπορούσε να ‘ναι μια κοπέλα απόφοιτη τεχνικού λυκείου και εργαζόμενη σε ανθοπωλείο που εκείνο το ίδιο βράδυ βρισκόταν επίσης στο σπίτι του συντρόφου της τον οποίο κατηγόρησαν άδικα, και τί με αυτό; Για ποιούς λόγους απειλείται η ελευθερία της και μαζί με αυτήν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και το κοινό περί δικαίου αίσθημα μιας ήδη εξαιρετικά τραυματισμένης κοινωνίας; Φταίει που η δικαιοσύνη είναι τυφλή και κωφή ή που τελικά έχει μάτια ορθάνοικτα και αυτιά σαν κεραίες; Είναι μάλλον το δεύτερο. Και είναι που έχει μείνει και πεινασμένη. Η δικαιοσύνη αυτού του κόσμου το χρειάζεται αυτό. Χρειάζεται θύματα να κατασπαράζει για να δίνει μαθήματα, για να τρομάζει και να πειθαρχεί. Δεν το κάνει πάντα, προφανώς. Δεν μπορεί να το κάνει πάντα, γιατί έτσι δεν βγαίνει αυτή η δουλειά, αυτός ο ρόλος. Το κάνει όποτε κρίνει η ίδια και οι άνθρωποι που την υπηρετούν και την θέτουν σε λειτουργία ότι χρειάζεται και η κοινωνία, εμείς και εσείς, δεν παίρνει χαμπάρι το «πότε» και το «γιατί».
Μια τέτοια περίπτωση είναι κι αυτή της Ηριάννας. Ένα ακόμα μάθημα προς τον αντιεξουαστικό χώρο -με ό,τι συνδηλώσεις κι αν αυτός έχει- και με όσους και όσες σχετίζονται ή δύνανται να σχετιστούν κατά οποιονδήποτε τρόπο με αυτόν. Το μάθημα όμως αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερο, δεν μένει μόνο εκεί, όπως σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που κατηγορήθηκαν σε τέτοιο πλαίσιο. Το μάθημα «Ηριάννα» στοχεύει στην παραγωγή πειθαρχίας για την ίδια την πρόσληψη της ζωής. Τον τρόπο που επιλέγει η καθεμιά και ο καθένας από μας να ζούμε την ζωή ΜΑΣ.
Στο πρόσωπο της Ηριάννας κατηγορείται και δικάζεται η κατάφαση στην ζωή. Μια ζωή που όσο καταπιεστική, εκμεταλλευτική, άδικη και βίαιη κι αν είναι, εμείς επιλέγουμε να την ζήσουμε. Να την ζήσουμε όχι όπως μας την σερβίρουν, όχι όπως μας την διαφημίζουν, ή την επιβάλλουν, αλλά ανάποδα. Να την ζήσουμε με αντίσταση , με αγώνα, με φιλίες και έρωτες, με χαμόγελα και τραγούδια, όσο τριγύρω μας ο καπιταλισμός και το πολιτικό και δικαιικό σύστημα που τον βαστάει αλώνει γη και ουρανό. Γιατί μπορεί οι ισχυροί παίκτες αυτού του εξαντλητικού παιχνιδιού να κερδίζουν κάθε μέρα περισσότερα και μεις να οπισθοχωρούμε και να οπισθοχωρούμε, μα δεν έχουν καταφέρει ακόμα να μας πάρουν το πιο σημαντικό. Την δύναμη, την πίστη και την ελπίδα. Την ελπίδα ότι θα ζήσουμε και θα κάνουμε την ζωή την δική μας και τον άλλων καλύτερη. Την δύναμη που παίρνουμε γιατί καμιά δεν είναι μόνη της και κανείς δεν είναι μόνος του απέναντι στα τέρατα. Είμαστε μαζί και απλώς πρέπει να ρθούμε πιο κοντά, να συναντιόμαστε σε ακόμη περισσότερους δρόμους, να μοιραζόμαστε μεγαλύτερα όνειρα. Την πίστη ότι η αδικία, η ανισότητα και η ανελευθερία δεν είναι νόμοι της φύσης, αλλά νόμοι των ανθρώπων και ως τέτοιοι, αλλάζουν και ανατρέπονται.
Ο Τάσος Θεοφίλου, αθώος από την πρώτη στιγμή, κρίθηκε σήμερα αθώος και από την Ελληνική Δικαιοσύνη. Ο Τάσος ανυπομονεί να καθίσει κάπου μετά τις 8, να πιεί μπύρα και να μετρήσει τ’ αστέρια. Κάτι τέτοιο ίσως να θέλει και η Ηριάννα, κι εγώ κι εσύ. Είναι πολύ; Είναι μεγάλο; Καθόλου. Και όμως, ακόμη και αυτό τους ενοχλεί. Τους εξοργίζει να μπορούμε να κοιτάμε τ’αστέρια και να χαμογελάμε, γιατί το φοβούνται. Φοβούνται πως όσα και αν μας κλέβουν, όσο και να μας απομακρύνουν τον έναν από τον αλλόν, εμείς θα παλεύουμε να κρατάμε μια λάμψη μέσα στην καρδιά και το μυαλό μας. Είναι η λάμψη που έκανε τον Τάσο να αντέξει 5 άδικα χρόνια εγκλεισμού, η λάμψη που δίνει κουράγιο στην Ηριάννα μέχρι το κάθε επόμενο βήμα της, είναι η λάμψη όλων μας όταν συναντιόμαστε σε κοινούς δρόμους, κάτω από κοινά λόγια για τα κοινά μας όνειρα. Αυτήν την λάμψη δεν θα την καταλάβουν ποτέ και δεν θα μας την πάρουν ποτέ, γιατί κρύβει κάτι από έναν κόσμο, τον δικό μας κόσμο, που δεν τους χωρά.
Αγγελίνα Γιαννοπούλου
