Το κύριο πρόβλημα είναι η μείωση της ζήτησης μετά τις διαδοχικές κρίσεις, τις πολιτικές λιτότητας των μνημονίων, αλλά και τον κορονοϊό. Το ερώτημα είναι επομένως πώς θα φτιαχτεί μια νέα οικονομία, που θα αξιοποιήσει τις υπάρχουσες παραγωγικές δυνατότητες και το διαθέσιμο ανθρώπινο δυναμικό και ποια θα είναι η θέση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, ενώ θα αντιμετωπίζεται κατά προτεραιότητα η κλιματική αλλαγή. Μια τέτοια εξέλιξη δεν μπορεί να βασιστεί σε αυτοματισμούς της «αγοράς», ούτε σε μια επιχειρηματική τάξη χωρίς σχέδια για το μέλλον (πέρα από τη διατήρηση της κερδοφορίας της κάθε επιχείρησης), ούτε στο τραπεζικό κεφάλαιο που υπάρχει χάρη στους φόρους που πληρώνουμε όλοι οι υπόλοιποι. Διότι η λογική της επιδότησης ιδιωτικών επιχειρήσεων και της προσφοράς σε αυτές πολλαπλών διευκολύνσεων, είναι, μπροστά στα μάτια μας, διαλυτική για την κοινωνία και την οικονομία.
Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που έχουν οξυνθεί την τελευταία εικοσαετία, περιμένοντας να «ανακάμψει» μια οικονομία που είναι απελπιστικά υπερχρεωμένη και συγχρόνως έχει χάσει κάθε παράγοντα δυναμισμού, ενώ διοικείται από μια ελίτ που μόνη της φιλοδοξία είναι πώς τα μέλη της θα αντλήσουν προσωπικά οφέλη από την πτωτική πορεία. Καταστροφικές καθεστωτικές λειτουργίες που ενισχύονται από το ευρωπαϊκό περιβάλλον και από τον εγχώριο πολιτικό κόσμο της δεξιάς, πρέπει να αμφισβητηθούν με ορατό και αποτελεσματικό τρόπο σε ό,τι αφορά την υπεράσπιση της εργασίας, τη μεταβολή του συσχετισμού δυνάμεων σε ό,τι αφορά την ιδιοκτησία και τον έλεγχο της παραγωγής και αξιοποίησης του χρήματος. Οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, όπως και όλες οι τάξεις που πλήττονται, έναν τέτοιο προσανατολισμό χρειάζονται και αναζητούν.
Πέτρος Λινάρδος Ρυλμόν
