Πριν τη δολοφονία του 36χρονου ανάπηρου Αντώνη Καρυώτη είχε προηγηθεί μια θάλασσα αποκλεισμών, εμποδίων, ιδρυματικής λογικής και μισαναπηρισμού. Και όχι μόνο για τον ίδιο.
Πριν τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη, του Κώστα Φραγκούλη, αλλά και της μικρής Όλγας, ο κόσμος των ρομά είχε υποστεί βαναυσότητα, φτώχεια, τείχη, κοινωνικό αποκλεισμό.
Πριν τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, είχαν προηγηθεί εκατοντάδες δολοφονίες τρανς ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Και ο Ζακ και η κάθε Ζακ, είχαν υποστεί βία, χλευασμό, ατελείωτο ρατσισμό.
Πριν το έγκλημα της Πύλου με τους εκατοντάδες νεκρούς, ανάμεσά τους γύρω στα εκατό παιδιά, είχαν γίνει ουκ ολίγες θανατηφόρες επαναπροωθήσεις, είχαν υπάρξει στρατόπεδα συγκέντρωσης, είχαν γίνει πογκρόμ.
Πριν τη δολοφονία της κρατούμενης Κατερίνας Γκουλιώνη, είχε υπάρξει βία, εξευτελισμός της αξιοπρέπειας μέσα στη χώρα των κλουβιών, είχαν γίνει εξεγέρσεις και απεργίες πείνας από κρατούμενους.
Πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και του Λουκμάν από νεοναζί δολοφόνους, είχαμε όλα τα σημάδια του “φιδιού”, που είχε βγει για τα καλά από την τρύπα του.
Πριν τη δολοφονία του Βασίλη Μάγγου είχαμε συνεχή μηνύματα αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, Ξέραμε για τους ξυλοδαρμούς μέσα στα αστυνομικά τμήματα.
Πριν τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη γνωρίζαμε για τη βία κατά των γυναικών, είχαμε διακρίνει την πατριαρχία και το σεξισμό. Τίποτα δεν ήταν άγνωστο.
Πριν τη δολοφονία του Γιακουμάκη, κάτι θα είχαμε ακούσει για μπούλινγκ, κάτι θα είχαμε καταλάβει για βία, κάτι θα είχαμε νιώσει από τη βία του ρατσισμού και της ΛΟΑΤΚΙφοβίας.
Πριν από κάθε έγκλημα υπήρχε και υπάρχει βάθος. Δεν ήταν ποτέ ένα τυχαίο και μεμονωμένο περιστατικό. Γι αυτό, άλλωστε, επιμένω ότι η υπόθεση των δικαιωμάτων δεν είναι μια εύκολη υπόθεση ούτε μια “ευαίσθητη πινελιά” -αν είναι κι αυτό- στην πολιτική ενός κόμματος. Είναι μια βαθιά διαχωριστική γραμμή. Γι αυτό τόσο μίσος, τόση χολή, τόση απαξία. γι αυτό (από την άλλη όχθη) τόσο πάθος, τόση επιμονή, τόσες λέξεις.
ΥΓ: Τα δικαιώματα δεν είναι α λα καρτ. Δεν… διαλέγουμε δικαίωμα, τα αντιμετωπίζουμε συνολικά ως τρόπο ζωής, ως δρόμο, ως βηματισμό, ως ματιά κοινωνικής απελευθέρωσης. Και είναι ουσιαστικά και όχι προσχηματικά ενταγμένα στο ιδεολογικό και πολιτικό μας σχέδιο. Ή, πρέπει να είναι….
Πάνος Λάμπρου
