Κάπως έτσι ήρθε ο επίλογος, με αυτή τη μαγική, όμορφη, γλυκιά λέξη. Μαμά…. Είχε προηγηθεί ο άγριος ξυλοδαρμός από ομάδα αστυνομικών, που είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του τρεις ημέρες μετά ο 29χρονος Τάιρ Νίκολς στις ΗΠΑ.
Μαμά μαμά…. Φώναζε ο Νίκολς, αλλά η αστυνομική βαρβαρότητα ήθελε να τελειώσει τη “δουλειά’, τη δολοφονία του νεαρού δηλαδή….
Το έχουμε ξαναζήσει στις ΗΠΑ και αλλού. Και στην Ελλάδα με τον Ζακ. Με τον Σαμπάνη, με τον Φραγκούλη. Έχουμε ακούσει φωνή να λέει “Δεν μπορώ να αναπνεύσω”, αλλά αυτοί συνέχιζαν. Έχουμε δει την αγριότητα των αστυνομικών, εργαλείο και πιόνι της εξουσίας ανά τη Γη.
Και τώρα ξέρουμε ότι θύματα της αστυνομικής αγριότητας είναι, συνήθως, ένας μαύρος, ένας άστεγος, ένας ρομά, ένας ομοφυλόφιλος ή ένα τρανς πρόσωπο. Ασφαλώς και δεν είναι τυχαίο. Ασφαλώς και υπάρχει δόλος. Ασφαλώς και υπάρχει κίνητρο και είναι ρατσιστικό.
Μα, θα μου πείτε στην περίπτωση του Νίκολς οι αστυνομικοί ήταν και οι ίδιοι μαύροι, όπως και ο ίδιος. Άρα, τώρα τι λέμε; Μειώνουμε την ένταση της φωνής μας; Το αφήνουμε να περάσει; Σιωπή;
Όμως, ποτέ δεν είπαμε ότι η αστυνομία είναι αδίστακτη μόνο όταν αυτή είναι “λευκή” και είναι φιλική και ανθρώπινη μόνο όταν είναι “μαύρη”. Ο ρατσισμός και η απανθρωπιά, που δεν λυγίζουν ούτε στη λέξη “μαμά”, δυστυχώς, φωλιάζουν ενίοτε και στην αντίπερα όχθη, εκεί που δεν θα έπρεπε, εκεί που φαντάζει παράλογο και ίσως και να είναι.
Η αστυνομία είναι μηχανισμός καταστολής και εκπαιδεύεται γι αυτό το ρόλο, για την καταστολή και τη βία δηλαδή. Είναι όλοι οι αστυνομικοί βίαιοι, απάνθρωποι, ανάλγητοι; Προφανώς και όχι. Θα υπάρχουν πάντα αυτοί, οι λίγοι ίσως, που θα αντιστέκονται στη βαρβαρότητα. Σε αυτούς βγάζουμε το… καπέλο!
Δεν ανήκουν όλοι οι μαύροι στη δική μας ιδεολογική και αξιακή όχθη. Όπως δεν ανήκουν όλες οι γυναίκες, όλοι οι ΛΟΑΤΚΙ+ άνθρωποι, όλοι οι ρομά, όλοι οι ανάπηροι, όλοι οι πρόσυγες, όλοι οι φτωχοί, όλοι οι εργάτες. Δεν είμαστε στην ίδια όχθη, στο ίδιο μετερίζι με τον εργάτη που θεωρεί αυτονόητο να ξυλοκοπεί τη γυναίκα του. Όπως δεν είμαστε στην ίδια όχθη με έναν γκέι που μισεί τους ρομά. Και δεν είμαστε στο πλευρό του ρομά όταν αυτός αποφασίζει να παντρέψει το 12χρονο κορίτσι του με κάποιον.
Είμαστε με το δίκιο, τη συμπερίληψη, τη συνύπαρξη, το “μαζί”. Είμαστε με τα δικαιώματα, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη όπως και αν γράφεται αυτή, με την ανθρωπιά, την απελευθέρωση από τα στερεότυπα, αλλά και τις ποικίλες διακρίσεις. Είμαστε με την ισότητα μέσα από τη διαφορά, το σεβασμό στο άλλο, με την αγάπη και τη φιλία. Είμαστε με την αποδοχή. Λέμε ανοιχτά ότι θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία σε βάθος για να μπορούμε να φωνάζουμε Μαμά Μαμά χωρίς φόβο για τη ζωή, για να μπορούμε να αναπνέουμε, να ζούμε, να νιώθουμε τη χαρά και την απόλαυση.
Πάνος Λάμπρου
