Το κοινωνικό ζήτημα, το δικαίωμα ως ζητούμενο, έρχεται κάθε φορά με επιθετικό τρόπο να μας θυμίσει ότι πολιτική δεν είναι “επικοινωνία”, δεν είναι τρικ, δεν είναι μια “φασαρία” στη Βουλή, αλλά καθημερινότητα, ανθρώπινες σχέσεις, απόρροια πολιτικών και κατεύθυνσης,
Η ανατριχιαστική υπόθεση και όσα εξελίχθηκαν στο γηροκομείο “Αγία Σκέπη” στα Χανιά, δεν φέρνει στο φως μόνο την βαναυσότητα κάποιων ανάλγητων και κερδοσκόπων, αλλά και την κυρίαρχη αντίληψη για τη μοίρα του… αλόγου όταν αυτό μεγαλώσει. Μιλάμε για τους ηλικιωμένους|ες. Για τα ιδρύματα, τα γηροκομεία, την απομόνωση και εγκατάλειψη, για τη νεοφιλελεύθερη λογική..
Ας μιλήσω προσωπικά: Όταν φτάσει η ώρα θα ήθελα να μείνω στο σπίτι και τη γειτονιά μου ή στο χωριό μου. Να μπορώ να κάτσω στο μπαλκόνι μου ή τη μικρή μου αυλή και να χαίρομαι όταν θα βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει. Δεν θα ήθελα να είμαι όμηρος στα χέρια άλλων, που ενδεχομένως θα με αντιμετωπίζουν σαν απομεινάρι ανθρώπινης ύπαρξης, σαν απόβλητο, σαν άχρηστο σκουπίδι.
Και υπάρχουν τρόποι…. Και είναι υποχρέωση της Πολιτείας
Αντί να χρηματοδοτούν τα αμφιβόλου ποιότητας και ανθρωπιάς κερδοσκοπικού χαρακτήρα ιδρύματα, να ενισχυθεί και να επεκταθεί το πρόγραμμα “βοήθεια στο σπίτι”. Αντί να θεωρείται μονόδρομος ο ιδρυματισμός να ενισχυθούν σε όλη τη χώρα τα Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας. Αντί να στοιβάζονται άνθρωποι σε μαζικά κολαστήρια, να δημιουργηθούν μικρές δομές – σπίτια, που θα μπορούν οι άνθρωποι να ζουν σε οικογενειακό περιβάλλον με αξιοπρέπεια.
Στο παρελθόν, όχι στο μακρινό, έχουν δει το φως της δημοσιότητας, περιπτώσεις ιδρυμάτων, που αφορούσαν παιδιά ή ανάπηρους πολίτες, Και κάθε φορά μιλάγαμε για φρίκη, για αναλγησία και πέφταμε από τα… σύννεφα και κάναμε το σταυρό μας και μετά το ξεχνάγαμε και ξαναρχίζαμε πάλι να ασχολούμαστε με τα δήθεν μεγάλα ζητήματα. Αλλά η ζωή μας επαναφέρει, μας χτυπάει καμπανάκι, ουρλιάζει από την αδικία, τις ανισότητες, την απανθρωπιά, την υπερβολική δόση αυταρχισμού, αναμφίβολα από την αίσθηση ότι η κοινωνία αυτή πρέπει να αλλάξει.
Και να θυμηθούμε το σύνθημα που φωνάζαμε με πάθος. “Αυτοί μιλούν για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές” Ναι, γιατί και η ζωή των ηλικιωμένων μετράει. Ακριβώς το ίδιο.
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
