Την περίοδο αυτή “παίζει” η λέξη κανονικότητα ή για να το πούμε καλύτερα επιστροφή στην κανονικότητα…Για τη Νέα Δημοκρατία η κανονικότητα είναι όσα είπε ο Τάκης Θεοδωρικάκος. Καπιταλισμό έχουμε! Δηλαδή απολύσεις, ανεργία, εργασιακή ανασφάλεια. Επιστροφή (;), λοιπόν, στην κανονικότητα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Που σημαίνει και αυταρχισμός, ανελευθερία, ανισότητες, παραβίαση των δικαιωμάτων, καταστροφή του περιβάλλοντος, διαπλοκή με τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Αυτή είναι η κανονικότητά τους και δεν την κρύβουν, τη λένε ανοιχτά, δεν ντρέπονται.
Και ερχόμαστε σε μας, που δεν θέλουμε την κανονικότητά τους, που ανατριχιάζουμε με όσα συμβαίνουν, που αγανακτούμε όταν βλέπουμε την αγριότητα, το ρατσισμό, τις πολλαπλές διακρίσεις. Που αντιλαμβανόμαστε ότι ο ιός δεν είναι αποτέλεσμα μιας θεϊκής δύναμης, μια τιμωρία, δεν είναι συνωμοσία των κακών, δεν είναι αποτέλεσμα ενός εργαστηρίου, αλλά προϊόν του ίδιου του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, της ωμής και βίαιης παρέμβασης στη φύση, στα δάση, στη διατροφική αλυσίδα.
Προσπαθώ να σκεφτώ την επόμενη ημέρα, που στην πραγματικότητα είναι η σημερινή, τώρα…. Η περίοδος της καραντίνας μας δίδαξε, μας έμαθε πολλά. θα μάθουμε και άλλα, που αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να τα φανταστούμε. Η οικονομική κρίση, ως φαίνεται, θα είναι τεράστια και ήδη οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρώπη και τον κόσμο και στην Ελλάδα ασφαλώς, προετοιμάζουν το έδαφος για να την πληρώσει η κοινωνία των πολλών και όχι των λίγων και ισχυρών. Και μέσα στους πολλούς, θα υπάρχουν και οι “αόρατοι”, αυτοί που για τις κυρίαρχες δυνάμεις περισσεύουν, άχρηστο υλικό για το σύστημά τους.
Αυτό τον κόσμο πρέπει να υπερασπιστεί η αριστερά. Με σχέδιο, εναλλακτική πρόταση, ριζοσπαστικό αριστερό πρόγραμμα, χωρίς να φοβηθεί, χωρίς να γέρνει το βλέμμα της σε ανούσιες, δήθεν ουδέτερες κεντρώες εκδοχές. Γιατί οι εκδοχές αυτές δεν υπάρχουν.
Και ένα αριστερό ριζοσπαστικό πρόγραμμα, αναμφίβολα έχει στο κέντρο της προσοχής της τον κόσμο της εργασίας, τη νεολαία, το περιβάλλον και τα δικαιώματα. Σε αυτή την παγκόσμια σύγκρουση, που θα υπάρξει, η αριστερά πρέπει να πάρει πρωταγωνιστική θέση. Να είναι το αντίπαλο δέος, η ριζικά διαφορετική εναλλακτική πρόταση. Αλλά πως θα γίνει αυτό αν δεν μιλήσουμε ανοιχτά; Αν δεν πούμε με ποιους είμαστε και ποιοι είναι οι αντίπαλοί μας; Αν δεν μιλήσουμε για την Ευρώπη, τις τράπεζες, τις μεγάλες επιχειρήσεις, την ανάγκη των εθνικοποιήσεων; Πως θα γίνει αν δεν πούμε ανοιχτά, χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος, ότι είμαστε αντικαπιταλιστές, ότι ο ορίζοντας μας είναι ο σοσιαλισμός με ελευθερία, δημοκρατία και αυτοδιαχείριση; Ότι σε αυτό το δρόμο θα περπατήσουμε;
Να το πω για άλλη μια φορά. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συναίνεσης με την κυρίαρχη πολιτική. Η κανονικότητά τους είναι αντίπαλο πολιτικό σχέδιο, απολύτως εχθρικό για τους ανθρώπους, για τα κοινωνικά στρώματα που μας ενδιαφέρουν.
Η στάση μας την πρώτη περίοδο της πανδημίας ήταν απολύτως σωστή. Γιατί φάνηκε ότι αυτό που μας ενδιαφέρει πρωτίστως είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, η υγεία και η ζωή. Χαίρομαι γι αυτό. Χαίρομαι γιατί δεν έχουμε σχέση με τους άλλους, με το απέναντι στρατόπεδο, που σε κάθε περίπτωση αν ήμασταν εμείς στη θέση τους θα βυσσοδομούσε.
Αλλά η επόμενη ημέρα έχει ήδη φτάσει. Η κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική σύγκρουση είναι μπροστά μας. Ο κόσμος ακούει. και πρέπει να μιλήσουμε καθαρά. Για την εργασία και την οικονομία, την ανεργία και τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, για το μοντέλο της νεοφιλελεύθερης γερμανοκρατούμενης Ευρώπης, για τη φύση και την οικολογία, για τη διατροφική αλυσίδα, για τα δάση, για τις ανισότητες, για το νέο παραγωγικό μοντέλο, για το προσφυγικό, το ρατσισμό, το σεξισμό, την ομοφοβία και τρανσφοβία, την ανδροκρατία, τις ανθρώπινες σχέσεις, το μίσος στο διαφορετικό…
Να μιλήσουμε για μια νέα κοινωνία. Με όραμα, με ρεαλισμό, με αποφασιστικότητα….
Να μιλήσουμε για σοσιαλισμό… Ελεύθερο, ανθρώπινο, οικολογικό. Καιρός για την δική μας επιστροφή.
Πάνος Λάμπρου
Από το λογαριασμό του στο Facebook
