Εχω ακούσει πολλές φορές, ούτε μία ούτε δύο, ότι κάποιοι και κάποιες από εμάς, ασχολούμαστε με… περιθωριακά ζητήματα. Ο ρατσισμός είναι ένα από αυτά. Η ξενοφοβία είναι ένα από αυτά. Ο φασισμός, η αγριότητα…
Και τώρα, μη νομίζετε, θα πουν ότι την ώρα που καίγεται όλη η Ελλάδα ασχολούμαστε με 18 η 26 πρόσφυγες, οι οποίοι απανθρακωθηκαν στον Έβρο. Η για μια χούφτα εντρομων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων που βρέθηκαν στα νύχια αδίστακτων νεοναζί.
Λες και δεν μπορείς και δεν έχεις το δικαίωμα να μιλάς και για το ένα και για το άλλο. Λες και η αγριότητα έχει να κάνει με το χρώμα, την προέλευση, το όνομα της πατρίδας.
Θα μας πουν περιθώριο. Και κάτι θα ψελισουν για 3% η για αριστερισμό. Μόνο που πια δυσκολεύονται σε μια διαδρομή προς το άγνωστο, αλλά και τόσο γνώριμο, ως προς την κατάληξη του, τερματισμό.
Οι ιδέες, που ποτέ δεν είναι ουδέτερες, ακουμπούν στην πραγματική ζωή. Εκεί στο δάσος του Έβρου, στο τρέιλερ του νεοναζιστη, στο βυθό της Πύλου, στα σαπιοκάραβο του Αιγαίου.
Οι ιδέες που ποτέ δεν είναι ουδέτερες, συναντιώνται μέσα στην πύρινη λαίλαπα στην Ελλάδα και την Τουρκία, στον Αμαζόνιο και τον Καναδά.
Για αυτό άλλωστε δεν αναζητάμε…καλούς διαχειριστές της φρίκης. Δεν ψάχνουμε στα αδιάφορα συντρίμμια ενός μεσαίου δρόμου. Δεν λοξοκοιταμαι στην αποδοχή της κανονικότητας τους…
Αναζητάμε ένα όραμα για να σντισταθουμε, ένα όνειρο για να ξυπνήσουμε αισιόδοξα, μια λέξη, μια πράξη, ένα μήνυμα για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
Και όλα αυτά δεν βρίσκονται μακριά από τις ουμανιστικές ιδέες. Το αντίθετο. Όσο και αν η ζωή αλλάζει, όσο και αν οι κοινωνίες αλλάζουν, η κυρίαρχη ιδέα της κοινωνικής απελευθέρωσης και του σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία, επανέρχεται δυναμικά ως η μόνη απάντηση στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού…
Πάνος Λάμπρου
