Κάθε μέρα και κάτι, μια ασχήμια, μια αλχημεία, μια αντιπαράθεση, μια σκοπιμότητα, ένας στόχος, πάντα ένας στόχος, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Και η Τασία Χριστοδουλοπούλου, όπως και τόσοι άλλοι και άλλες, είναι σταθερά στόχος, μόνιμος, από την πλευρά της δεξιάς.
Μα τι στο καλό είπε η Τ.Χ. και έγινε ο κακός χαμός; Γιατί τόσα κείμενα, τόσες δημοσιογραφικές ερωτήσεις, τόσες πολιτικές αιχμές, για μια τόσο αυτονόητη αναφορά;
Η Τασία Χριστοδουλοπούλου μίλησε για το κράτος. Το κράτος αυτό, που στήθηκε εδώ και δεκαετίες από την δεξιά, στη βάση ενός ανάλγητου, κοινωνικά και ταξικά μεροληπτικού σχεδίου. Το κράτος, που στάθηκε εχθρικά στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που έκανε ότι μπορούσε για να μην εφαρμοστεί η πολιτική της εκλεγμένης από το λαό κυβέρνησης. Ποιος δεν το γνωρίζει, ποια το αμφισβητεί;
Αλλά η δεξιά έχει άλλη άποψη, καθώς θεωρεί το κράτος δική της υπόθεση, δικό της μαγαζί, προνόμιο και εργαλείο για τον πολιτικό της σχεδιασμό. Και το κράτος, σύμφωνα με τη δεξιά αντίληψη, έχει συνέχεια, δεν αλλάζει, παραμένει σταθερό, γρανάζι για την εφαρμογή μιας αντιλαϊκής, συντηρητικής και αυταρχικής πολιτικής. Μην το ενοχλείται, μας λέει!
Κάπου, ανάμεσα σε άλλα, διάβασα ένα επικριτικό σχόλιο για την Τασία Χριστοδουλοπούλου Της λένε: “Που πήγαν οι ωραίες ιδέες της αριστεράς για το δίκιο του λαού, για τη δικαιοσύνη, την ισότητα, τα δικαιώματα;” Και με τη σειρά μου αναρωτιέμαι. Πως μπορούν να εφαρμοστούν οι ωραίες ιδέες της αριστεράς, όταν μπροστά σου (ιδιαίτερα σε κρίσιμους τομείς) έχεις το οδόφραγμα ενός σκληρού, αμετακίνητου και συντηρητικού μηχανισμού, ο οποίος διαμορφώνει συνειδήσεις, εφαρμόζει πολιτικές, που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από την επιθυμία, από τη βούληση της πλειοψηφίας του λαού; Με ποιον τρόπο; Με ευχές; Με παρακάλια;
Η εμπειρία της διακυβέρνησης ήταν σίγουρα το μεγαλύτερο μάθημα για όλες και όλους μας. Γιατί είδαμε το πρόσωπο της κρατικής εξουσίας, που δεν είχε σκοπό να συμπορευτεί ή έστω να ανεχτεί την εκλεγμένη κυβέρνηση. Και έλεγε συνεχώς όχι και έβαζε βέτο και έκανε τα δικά της, ανταγωνιστικά, αντίπαλα, εντελώς εχθρικά.
Η Τασία Χριστοδουλοπούλου έκανε μια διαπίστωση και σε καμία περίπτωση δεν μίλησε για εγκάθετους στο κρατικό μηχανισμό, όπως κανείς μας άλλωστε. Τόλμησε να μιλήσει για κάτι που όλοι γνωρίζουν. Τόλμησε να πει τη γνώμη της δημόσια για ένα θέμα ταμπού: το αμετακίνητο κράτος.
Αλλά πράγματι, αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αν δεν επιδιώκεις και δεν περιορίζεσαι σε μια απλή διαχείριση του συστήματος, αν στοχεύεις σε τολμηρές ριζοσπαστικές τομές, δεν μπορεί παρά να έρθεις σε ιδεολογική αντιπαράθεση και να συγκρουστείς με ένα σύστημα, που αποτελείται και από πρόσωπα, τα οποία κάνουν ότι μπορούν για να μην αλλάξει τίποτα. Και δυστυχώς τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά….
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
