Δεν έχω πάει ποτέ σε ζωολογικό κήπο, δηλαδή σε μια φυλακή για άγρια ζώα. Είναι ανατριχιαστικό.
Ο Μπαζού, που δολοφονήθηκε από τους δεσμοφύλακές του, θα μπορούσε να ζει ελεύθερος εκεί που ανήκει, πάνω στα δέντρα, στη φύση, στα δάση. Ήταν όμως άτυχος. Έπεσε πάνω σε κερδοσκόπους δεσμοφύλακές, οι οποίοι με κίνητρο το κέρδος, τον καταδίκασαν σε ισόβια δεσμά.
Αλλά ο Μπαζού κατάφερε να αποδράσει. Βρήκε τον τρόπο να ξεφύγει από τα ηλεκτροφόρα καλώδια και να ξεχυθεί στο δρόμο και τα χωράφια. Κάπου εκεί αναζητούσε την ελευθερία, που δεν τη λαχταρά μόνο ο άνθρωπος, αλλά και κάθε ζωντανό πλάσμα.
Τον δολοφόνησαν. Και τώρα αναζητούν δικαιολογίες. Ήταν λέει άγριος, επιθετικός, απείθαρχος… Ψάχνουν να βρουν τον τρόπο της απόδρασης, τι έφταιξε, αν τα ηλεκτροφόρα καλώδια έπρεπε να είναι περισσότερα, υψηλότερα, για να μην επιτρέψουν πλέον αποδράσεις από το κάτεργο, το Αλκατράζ των άγριων ζώων.
Και κάπως έτσι να συνεχιστεί η (οικονομική) εκμετάλλευση του χιμπατζή, του τζάγκουαρ, του λιονταριού, της καμηλοπάρδαλης, για να μπορούν τα ανθρώπινα παιδιά να μαθαίνουν όχι τι είναι η άγρια φύση, αλλά πως τη φυλακίζουμε, πως την υποτάσσουμε, πως μετατρέπουμε τους κατοίκους της σε πειθήνια, σε υπάκουα όντα.
Αλλά θα υπάρχει πάντα ένας Μπαζού, ένας απείθαρχος, ένας ανυπάκουος, που θα μας θυμίζει ότι η ελευθερία δεν φυλακίζεται, βρίσκει πάντα τρόπο να καταγράφει την… ύπαρξή της.
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
