Πρώτες, ελπίζω ψύχραιμες σκέψεις, για τα χθεσινά
– Λοιπόν, δεν είμαι “οπαδός” των διαγραφών, εκτός από πολύ σοβαρά ζητήματα. Και κυρίως δεν είμαι “οπαδός” διαγραφών, που δεν έχουν θεσμική και συλλογική νομιμοποίηση. Αυτό από θέση αρχής.
– Το ζήτημα που προέκυψε στη Βουλή είναι πράγματι σοβαρό και ανοίγει, αν μη τι άλλο, τη συζήτηση για τον τρόπο που ασκείς αντιπολίτευση από θέση αριστεράς. Θα έλεγα, όμως, ότι ο Π. Κουρουμπλής θα έπρεπε να είχε διαγραφεί, με θεσμικό και συλλογικό τρόπο πάντα, όταν συνειδητά επισκέφθηκε και φωτογραφήθηκε μάλιστα με τον ακροδεξιό και νεοναζιστή Αμβρόσιο. Και σε κάθε περίπτωση (αν υποθέσουμε ότι ήταν δύσκολη εκείνη η περίοδος) δεν θα έπρεπε να μπει στη λίστα των υποψηφίων βουλευτών αμέσως μετά στη δυτική Αθήνα. Γιατί αυτό που έγινε τότε ήταν πράγματι θέμα διαγραφής.
– Αλλά ας έρθουμε στο βασικό ερώτημα. Πώς κάνουμε αντιπολίτευση; Με ποιον τρόπο θα αντιμετωπίσουμε τον βασικό ιδεολογικό και πολιτικό μας αντίπαλο; Υπάρχει μια προσέγγιση που λέει πως “δεν χρειάζεται καθωσπρεπισμός όταν απέναντί σου έχεις μια τόσο επικίνδυνη για τα λαϊκά συμφέροντα κυβέρνηση”. Συμφωνώ, κανένας καθωσπρεπισμός. Η αντιπολίτευση πρέπει να είναι σκληρή, καθολική, δομική θα έλεγα… Και να αναδεικνύει τον πραγματικό στόχο της κυβέρνησης της δεξιάς.
Αλλά να τον αναδεικνύει…. Και να είναι αντιπολίτευση ουσίας και όχι κραυγών, για να πείθει.
– Η κυβέρνηση της ΝΔ, λοιπόν, δεν συγκροτείται από κάποιους, γενικώς και αορίστως, κακούς ανθρώπους. Δεν είναι εκεί το ζήτημα. Συγκροτείται από ανθρώπους, που είναι εμμονικά προσηλωμένοι σε ένα νεοφιλελεύθερο πολιτικό σχέδιο, το οποίο οδηγεί στην εξαθλίωση, τη φτώχεια, τον αφανισμό των πιο αδύναμων. Με λίγα λόγια είναι η πολιτική της, που βαθαίνει και οξύνει τις ανισότητες. Είναι η πολιτική της, που θέλει το ΕΣΥ αποδυναμωμένο. Είναι η πολιτική της, που βαδίζει χέρι χέρι με τον αυταρχισμό, την καταστολή και την ανελευθερία. Η πολιτική της είναι εντέλει εγκληματική.
– Μα, θα πουν κάποιοι και κάποιες, ας το φωνάξουμε. Ας φωνάξουμε δυνατά “δολοφόνοι”! Ας το σκεφτούμε. Ας σκεφτούμε αν αυτή τη λέξη, σε κάθε περίπτωση βαριά, θα μπορούσαν να την πουν και άλλοι, που ουδεμία σχέση έχουν με εμάς, με το δικό μας ιδεολογικό, πολιτικό και αξιακό πλαίσιο. Εμείς δεν είμαστε γενικά αντιδεξιοί. Είμαστε εναντίον της δεξιάς, γιατί είμαστε αριστεροί και αριστερές. Γιατί έχουμε μια άλλη προγραμματική πρόταση, ανταγωνιστική με αυτήν του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Και γιατί το όραμά μας είναι καθολικά απελευθερωτικό.
– Υπάρχουν σύντροφοι, οι οποίοι υπενθυμίζουν τον κυνισμό, την ανθρωποφαγία και την τυμβωρυχία της Νέας Δημοκρατίας, όταν εμείς ήμασταν κυβέρνηση. Τι έκαναν και τι είπαν στην τραγική περίπτωση με το Μάτι. Μα εμείς δεν είμαστε ίδιοι ούτε πρέπει να γίνουμε ίδιοι. Έχουμε τα δικά μας όπλα, τις δικές μας ιδέες, τις δικές μας λέξεις, το δικό μας τρόπο, το δικό μας δρόμο…. Και ο Τσίπρας δεν είναι Μητσοτάκης. Ούτε πρέπει να γίνει. Ποτέ…
– Όταν σκοτώνεται ένας εργάτης πρέπει να έχουμε στο νου μας τον καπιταλισμό. Όταν πεινάει το παιδί, όταν το ψυγείο είναι άδειο, όταν ο μισθός δεν φτάνει, όταν κάποιος μένει άνεργος, απέναντί μας έχουμε πολιτικές, που ναι, είναι βάναυσες, είναι εγκληματικές. Όταν μειώνουν τον προϋπολογισμό για την υγεία, όταν άνθρωποι πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, όταν οι ιδιωτικές κλινικές συνεχίζουν να είναι εμπορικά μαγαζιά, ο νους μας πρέπει να πηγαίνει στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο, που ναι είναι άδικο, λειτουργεί υπέρ των πλουσίων, των λίγων και γι’ αυτό είμαστε αντίθετοι και γι’ αυτό δίνουμε μάχη να ηττηθεί, ιδεολογικά, κοινωνικά, πολιτικά….
Υγ1. Απέναντί μας έχουμε τη βαρβαρότητα μιας ακραίας και ριζοσπαστικής δεξιάς. Αυτή είναι η αντίπαλός μας. Η πολιτική της…. Και συλλογικά θα τη νικήσουμε.
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του Facebook
