Η εκλογή προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια βαθιά πολιτική διαδικασία ή πρέπει να είναι μια βαθιά πολιτική διαδικασία. Έχει να κάνει με τον απολογισμό μιας ολόκληρης συγκλονιστικής πολιτικής διαδρομής, με νίκες και ήττες, με επιτυχίες και λάθη, με εύστοχες και μη εύστοχες επιλογές.
Έχει να κάνει, επίσης, με τη δομή του κόμματος, το πρόγραμμα, την κατεύθυνση, τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, το όραμα (που χωρίς αυτό ένα κόμμα είναι άδειο πουκάμισο), με την ταυτότητα, τη σχέση του με την κοινωνία, το περιβάλλον και τα κινήματα. Είναι δηλαδή μια συνολική κουβέντα ή πρέπει να είναι μια συνολική κουβέντα.
Και αδικούμε τον εαυτό μας όταν το περιορίζουμε αυστηρά σε επίπεδο προσώπων και μάλιστα χωρίς να του δίνουμε το ελάχιστο ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο.
Προσωπικά δεν έχω αναφερθεί μέχρι τώρα σε πρόσωπο. Και αυτό όχι γιατί δεν έχω σαφή προτίμηση. Έχω…. Αλλά γιατί θεωρούσα και θεωρώ ότι προηγείται η συζήτηση. Δεν επιλέγουμε πρόεδρο με βάση την εμφάνιση, το χαμόγελο ή την ηλικία. Επιλέγουμε με βάση την πολιτική, τη διαδρομή, τους αγώνες, τη στάση, τη συνέπεια, τη σοβαρότητα, το προγραμματικό, ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα. Ο καθένας και η καθεμιά, όπως τα αντιλαμβάνεται.
Και συζητάμε ήσυχα και απλά, χωρίς φανατισμό, χωρίς απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Συζητάμε με πάθος, αλλά στο έδαφος της συλλογικής συνείδησης. Όχι οπαδικά, αλλά με βάση την ανάγκη το κόμμα μας να προχωρήσει για να στηρίξει την τάξη και τα κοινωνικά στρώματα που μας ενδιαφέρουν. Είμαστε με τους εργαζόμενους. Το μυαλό μας είναι στους εργάτες που χάνουν τη ζωή τους στη μάχη για το μεροκάματο. Με αυτές και αυτούς, που βιώνουν τη φτώχεια, την ανεργία, τις ανισότητες. Με το μέρος της κοινωνίας που υφίσταται την αυταρχική και νεοφιλελεύθερη πολιτική της δεξιάς της ΝΔ.
Είμαι υπέρ της αριστερής, ταξικής, οικολογικής και ριζοσπαστικής στροφής. Είμαι υπέρ των ριζικών αλλαγών στη λειτουργία του κόμματος δίνοντας ουσιαστικά και όχι ψευδεπίγραφα κυρίαρχο ρόλο στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και στα εκλεγμένα όργανά του. Είμαι υπέρ των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών, αλλά από το στέρεο έδαφος της σύγχρονης ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.
Δεν συγκινούμαι από κεντρώες ή μεσαίες απαντήσεις γιατί όπως έχει αποδειχθεί αυτές δεν υπάρχουν σε μια εποχή, μάλιστα, έντονων αντιθέσεων και συγκρούσεων, που απαιτούν σοβαρές και ξεκάθαρες απαντήσεις. Το λίγο απ’ όλα, η λογική του κόμματος σούπερ μάρκετ δεν δύναται να δώσει καμία πειστική απάντηση. Αντίθετα σκορπά ερωτηματικά και δημιουργεί ένα θολό τοπίο. Δεν γίνεται να είσαι και με τον Βελουχιώτη και με τους Βειζέλους. Δεν γίνεται να αναφέρεσαι στον μαρξισμό και ταυτόχρονα να ψάχνεις στα συντρίμμια κεντρώων μορφωμάτων. Δεν γίνεται να μιλάς για το δημόσιο συμφέρον και η ματιά σου να είναι στον κυρίαρχο ρόλο των αγορών.
Είμαι υπέρ των διεθνιστικών προσεγγίσεων. Με τις Πρέσπες και τη λογική των Πρεσπών στις διεθνείς μας σχέσεις. Με την υπεράσπιση της πατρίδας μας την ίδια στιγμή που θα υπερασπιζόμαστε άλλες αδύναμες πατρίδες.
Είμαι υπέρ της αλληλεγγύης και της συμπερίληψης. Ανεπιφύλακτα στο πλευρό των αδύναμων, των αδικημένων και ανυπεράσπιστων αυτού του κόσμου. Τους φτωχούς, τους πρόσφυγες, τους ανάπηρους, τους ΛΟΑΤΚΙ, τους φυλακισμένους, τους ρομά, τη μειονότητα. Είμαι υπέρ των δικαιωμάτων και της ελευθερίας χωρίς δεύτερη σκέψη.
Είμαι υπέρ του φεμινισμού, όχι μόνο και όχι κυρίως γιατί οι γυναίκες είναι το μισό του ουρανού, αλλά γιατί οι έμφυλες διακρίσεις (περιλαμβάνει και τις διακρίσεις σε βάρος των τρανς προσώπων), η βία κατά των γυναικών, οι γυναικοκτονίες, που ολοένα και πληθαίνουν, απαιτούν μια συνολική απελευθερωτική, ιδεολογική και αξιακή απάντηση.
Είμαι υπέρ της συνάντησης αριστεράς και οικολογίας. Αριστερά που δεν αντιλαμβάνεται την οικολογική οπτική, ιδιαίτερα στις μέρες μας, είναι μια αριστερά παλαιάς κοπής. Και η πολιτική οικολογία που δεν έχει αριστερή και ταξική ματιά είναι αφυδατωμένη και αποκομμένη από το κοινωνικό αίτημα.
Είμαι υπέρ του διαχωρισμού κράτους εκκλησίας όχι σαν απώτερο στόχο, αλλά ως μια άμεση αναγκαιότητα για να ξεφύγουμε από το σκοταδισμό του θρησκευτικού φονταμενταλισμού.
Είμαι υπέρ της μάχης των ιδεών. Η ιδεολογική ηγεμονία είναι ίσως η κρισιμότερη πλευρά της μάχης που δίνουμε εναντίον της δεξιάς και ακροδεξιάς λαίλαπας. Ο κίνδυνος του φασισμού είναι ορατός. Το είδαμε στα εκλογικά αποτελέσματα, που ακουμπούν στις κοινωνικές διεργασίες, εκεί στα τρέιλερ της φρίκης, στο αντιπροσφυγικό μένος, στους ανθρωποκυνηγούς. Το βλέπουμε κάθε φορά που οι ακροδεξιοί εντός και εκτός Βουλής επιτίθενται στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα… Και είμαι υπέρ ενός πλατιού, πολύχρωμου αντιφασιστικού μετώπου χωρίς αποκλεισμούς.
Είμαι υπέρ του σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία όχι μόνο ως στρατηγικό στόχο, αλλά και ως δρόμο, ως ματιά, ως τρόπο και μέθοδο για να βλέπουμε τον κόσμο. Είμαι υπέρ των διαρθρωτικών αλλαγών, τέτοιων που να είναι σε θέση να αλλάζουν τη συνείδηση και τους συσχετισμούς μέσα στην κοινωνία.
Πάνος Λάμπρου
