Όταν μαθαίνεις ότι ένας άνθρωπος κρατείται ή “μπαίνει φυλακή” δεν μπορεί να νιώθεις χαρά.
Πολύ περισσότερο αν αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο προχωρημένης ηλικίας.
Γνωρίζω, ότι η άποψή μου δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής.
Όμως έτσι έμαθα στη ζωή μου: να μην χαίρομαι με τη δυστυχία, ούτε του θύματος ούτε του θύτη.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η θεμελιώδης λογική που πρέπει να διέπει το σύστημα δικαίου μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας πρέπει να είναι κυρίως ο σωφρονισμός, η πρόληψη και βεβαίως η διασφάλιση όλων από τις συνέπειες των παραβατικών πράξεων, όχι όμως η εκδικητική τιμωρητική λογική του «παραδειγματισμού».
Και σ’ αυτή τη λογική, δεν θεωρώ ως μοναδική επιλογή τον “εγκλεισμό” και μάλιστα για υπερήλικες κατηγορούμενους και όχι καταδικασμένους, καθώς υπάρχει πάντα το τεκμήριο της αθωότητας.
Οφείλουμε ν’ αναζητήσουμε εναλλακτικές εκδοχές έκτισης ποινών τόσο στη χώρα μας όσο και στον κοινό ευρωπαϊκό χώρο.
Άλλωστε, πάντοτε υποστήριζα ότι το πλαίσιο αυτό πρέπει να ισχύει για όλους:
– Για τους φτωχοδιάβολους, τους αόρατους ανθρώπους.
– Για τον πιτσιρικά που για ένα τσιγαριλίκι μπορεί να βρεθεί στη «στενή».
– Για την καθαρίστρια με το πλαστό απολυτήριο δημοτικού.
– Για τη γιαγιά που πουλάει χόρτα ή πλεχτά παπουτσάκια χωρίς άδεια στη λαϊκή.
– Για τον έγκλειστο που η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή, ή τον ανάπηρο.
– Για τον άνθρωπο που δεν έχει τη δυνατότητα μιας ακριβής νομικής υποστήριξης ή που δεν έχει το οικογενειακό και κοινωνικό υποστηρικτικό πλαίσιο.
Να ισχύει ακόμα και για αυτούς που δεν συμπαθώ, που δεν είναι του δικού μου κόσμου. Και ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος είναι ένας από αυτούς.
Δικαιοσύνη για όλους και όλες.
Δεν χαίρομαι, λοιπόν, και δεν πανηγυρίζω. Θα ήθελα, όμως, τη σκέψη μου αυτή να τη συμμερίζεται και ο ίδιος ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος: Για κάθε έναν που βρίσκεται στη θέση που ο ίδιος είναι σήμερα, κάποιος όχι τόσο λαμπερός, όχι τόσο γνωστός, όχι τόσο δυνατός».
Πηγή: Ο λογαριασμός του στο Facebook
