Έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν. Η δημοκρατία είναι δύσκολο πράγμα. Πολύ δύσκολο. Ακόμα και στα κόμματα της αριστεράς, που ευαγγελίζονται μια ανεκτική, πλουραλιστική και πολυφωνική κοινωνία.
Με αφορμή τη δημοσιοποίηση κειμένων προβληματισμού, διαβάζω (και σε αυτή την περίπτωση δημόσια και ας το ξορκίζουν) διάφορα εμπρηστικά, διχαστικά και ανελεύθερα σχόλια, χωρίς να πουν το παραμικρό για την ουσία των κειμένων. Να το πω διαφορετικά, σχόλια παλαιάς κοπής, πολύ παλαιάς κοπής, σκουριασμένης κοπής. Το γράφουν έτσι, “όπως ο Αντρέας, Αλέξη πάρε κεφάλια τώρα, χθες….”
Μάλιστα, η σκέψη ενοχλεί, ο προβληματισμός ενοχλεί, η άποψη ενοχλεί, ο διάλογος ενοχλεί…. κάποιους.
“Πάρε κεφάλια”, που σημαίνει διέγραψε όσους έχουν φωνή, όσους και όσες σκέφτονται, όσες και όσους διατυπώνουν με ευθύνη και συντροφικότητα την άποψή τους, όχι μόνο στα κλειστά όργανα -που το κάνουν-, αλλά και μπροστά στον κόσμο της αριστεράς, ως οφείλουν.
Στο παρελθόν είχαμε πει κατ’ επανάληψη ότι οι διαφορετικές απόψεις και οι προβληματισμοί, για ένα κόμμα της αριστεράς, είναι αναμφίβολα πλούτος. Και ο πλούτος αυτός, δηλαδή οι ιδέες, δεν μπορεί να περιορίζεται ως ένα μυστικό στον όροφο ενός κτιρίου, μιας αίθουσας. Οι ιδέες, οι προτάσεις, οι προβληματισμοί, κυκλοφορούν, είναι απαραίτητο να κυκλοφορούν, να γίνονται κτήμα των ανθρώπων, να τις συζητούν, να συμφωνούν, να διαφωνούν, εντέλει να συνθέτουν.
Αλλά κάποιοι δεν αντέχουν το διάλογο, δεν κουβεντιάζουν. Επιλέγουν τον αφορισμό, ως νεοορθόδοξοι δογματικοί πατέρες, ως θρησκευτική σέχτα.
“Πάρε κεφάλια τώρα, χθες”….
Δεν ανησυχώ μήπως μου πάρουν το κεφάλι, ούτε αν θα δούμε κομμένα τα κεφάλια αγαπημένων συντρόφων και συντροφισσών με δεκαετίες στην αριστερά και το κίνημα. Ανησυχώ και μάλιστα πολύ για αυτή τη νοοτροπία, που εισχώρησε από το παράθυρο και μεταφέρει ότι πιο αντιδημοκρατικό, ότι πιο ξένο προς τις αρχές της σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας..
Ανησυχώ, αλλά είμαι αισιόδοξος. Η αριστερά, αυτή η αριστερά με όλο τον πλούτο των απόψεών της δεν είναι διατεθειμένη να υποκύψει στον κανιβαλισμό, στην ισοπέδωση, στην μουντή και αδιέξοδη μονοφωνία. Ο κόσμος της αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ κουβεντιάζει. Στα όργανα, στις οργανώσεις μελών, στο δημόσιο χώρο. Έτσι γίνονταν πάντα, εκτός από τις θλιβερές περιόδους του σταλινισμού, που η ιστορία και η συνείδησή μας, τις έχουν καταδικάσει.
ΥΓ: Παράδοξο, αλλά έτσι συμβαίνει. Όσοι ρίχνουν ανάθεμα, ορκίζονται με θρησκευτική προσήλωση στον πρόεδρο του κόμματος, ο οποίος όμως, απολύτως σωστά, εξέφρασε την ικανοποίησή του για την κατάθεση των κειμένων. Αλλά είπαμε ο φανατισμός τα υπερβαίνει όλα….
Πάνος Λάμπρου
