Η υπόθεση με τον προσωρινά κρατούμενο, απεργό πείνας και δίψας Θάνο Χατζηαγγέλου, φέρνει στην επιφάνεια το άγριο πρόσωπο της εξουσίας. Ένα πρόσωπο που δεν υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή, υποβαθμίζει το κράτος δικαίου, παραβιάζει τους νόμους, που η ίδια η κυβερνητική πλειοψηφία θέσπισε.
Ποιο είναι το φοβερό και τρομερό αίτημα του απεργού, που βρίσκει πεισματική αντίδραση και άρνηση από την κυβέρνηση; Να επανέλθει στις φυλακές Κορυδαλλού, εκεί δηλαδή που ήταν πριν την εκδικητική, αδικαιολόγητη και βάναυση μεταγωγή του στις φυλακές Νιγρίτας Σερρών.
Και ποιος έχει δίκιο; Το υπουργείο ή ο κρατούμενος; Μα φυσικά ο κρατούμενος καθώς οι φυλακές Κορυδαλλού είναι φυλακή υποδίκων και ο Θάνος Χατζηαγγέλου είναι υπόδικος.
Συνεπώς αν κάποιος παρανόμησε είναι το υπουργείο και τα αρμόδια όργανα που έχουν την ευθύνη.
Αλλά και αν υποθέσουμε ότι ο νόμος είναι με το μέρος του υπουργείου (που δεν ισχύει) αξίζει να πεθάνει ένας νέος άνθρωπος για ένα κρατικό πείσμα, για μια ιδεολογική εμμονή, για ένα εξουσιαστικό γινάτι;
Τις τελευταίες ώρες πληθαίνουν οι αντιδράσεις από φορείς, οργανώσεις, πρόσωπα, που διεκδικούν το αυτονόητο, το ανθρώπινα αυτονόητο. Να μη χαθεί μια ζωή τόσο άδικα, τόσο απροκάλυπτα βάναυσα.
Ας ενώσουμε τις φωνές μας. Ας δημιουργήσουμε ένα ανθρώπινο φράγμα στην αναλγησία της πολιτικής και σωφρονιστικής εξουσίας. Όλες οι ζωές μετράνε, ασφαλώς και η ζωή των κρατουμένων…
Πάνος Λάμπρου
