Και εκεί που απελπίζεσαι, που νιώθεις ότι κατακλύζεσαι από φασίζουσες συμπεριφορές -και μάλιστα χωρίς αντιστάσεις-, έρχονται τα άλλα νέα, τα καλά νέα, τα ελπιδοφόρα, που σφύζουν από νεανική αμφισβήτηση, αλληλεγγύη και ριζοσπαστισμό.
Αναφέρομαι σε όσα έγιναν στο μουσικό σχολείο Ιλίου, εκεί που καθηγητής (σύμφωνα πάντα με μαρτυρίες μαθητών) προπηλάκισε λεκτικά ένα παιδί που πήγε στο σχολείο με φούστα, χαρακτηρίζοντάς το “ντροπή της Κοινωνίας” μόνο και μόνο για το ντύσιμό του. Αυτό ασφαλώς είναι ένα άσχημο νέο, συντηρητικό, ομοφοβικό, τρανσφοβικό.
Ούτε που μπορούσε να φανταστεί ο καθηγητής την αντίδραση των συμμαθητών και συμμαθητριών του παιδιού. Την επομένη πήγαν στο σχολείο, τα μεν αγόρια με φούστες, τα δε κορίτσια με παντελόνια και γραβάτες. Η φωτογραφία κάνει το γύρο του διαδικτύου στέλνοντας, έτσι κι αλλιώς, ηχηρό μήνυμα. Η κοινωνία δεν είναι μία, ο ρατσισμός και η τρανσφοβία έχουν αντίπαλο. Και είναι αυτά τα παιδιά, τα πιο υπέροχα παιδιά του κόσμου. Όπως και τα χιλιάδες παιδιά, οι χιλιάδες νέοι άνθρωποι -και κάποιοι μεγαλύτεροι-, που διαδήλωσαν για τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς, την έμφυλη βία. Όπως είναι τα χιλιάδες παιδιά, που κατέβηκαν στο δρόμο για τον/την Ζακ. Όπως και οι χιλιάδες νέοι για το πανεπιστημιακό άσυλο, για την πανεπιστημιακή αστυνομία. Όπως και τα παιδιά στο προαύλιο σχολείου στην Θεσσαλονίκη, που έγραψαν με λουλούδια το όνομα του Άλκη.
Κάτι τρέχει στην κοινωνία, κάτι πολύ καλό, μέσα σε αυτή την μαυρίλα που μας περιτριγυρίζει επικίνδυνα. Υπάρχει ακόμα ελπίδα….
Σημ: Α, και είμαστε όλ@ ντροπή της κοινωνίας. Και μας αρέσει….
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
