Μιλάνε για ειρήνη και δραπετεύουν από τον πόλεμο. Μισούν τα όπλα, αντιστέκονται στην κούρσα των στρατιωτικών εξοπλισμών, αρνούνται τον “παραλογισμό” των τανκ. Τους λοιδορούν, τους απαξιώνουν, τους τιμωρούν, τους φυλακίζουν.
Είναι οι αντιρρησίες συνείδησης….
“Δραπέτες” και “λιποτάκτες”, λέξεις με τεράστια απαξία. Κι όμως, θέλει τεράστιο απόθεμα ανθρωπιάς για να πεις όχι στον πόλεμο όταν είσαι μέσα στον πόλεμο, όταν η δική σου πατρίδα βομβαρδίζει μια άλλη πατρίδα. Θέλει κουράγια το “όχι”, θέλει θάρρος και ψυχική δύναμη να πας κόντρα στον εθνικισμό της δικής σου χώρας και όχι μόνο της άλλης.
Χρειάζεται όραμα, πανανθρώπινη ματιά, άλλη ματιά, για έναν Ρώσο να πετάξει στον κάλαθο των σκουπιδιών το χαρτί κατάταξης. Δεν είναι δειλία, είναι “ουρλιαχτό” ειρήνης και συνύπαρξης το “δεν πολεμώ”.
Θαυμάζω τον ισραηλινό “λιποτάκτη” που αρνείται να γίνει κρίκος στην αλυσίδα αφανισμού των παλαιστινίων. Θαυμάζω τον Ρώσο “λιποτάκτη” που λέει ότι “αυτός ο πόλεμος δεν είναι δικός μου”. Θαυμάζω τον Ουκρανό “λιποτάκτη”, που αρνείται να παίξει το θανατηφόρο παιχνίδι των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης και του ΝΑΤΟ. Θαυμάζω όλες και όλους που με τεράστιο προσωπικό κόστος δραπετεύουν και λιποτακτούν από το έγκλημα των πολέμων.
Στην Ρωσία, το καθεστώς Πούτιν για να πείσει τον αντρικό πληθυσμό επιτίθεται με αγριότητα στην διωκόμενη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και λέει “οι άντρες πολεμούν και οι άθλιοι ΛΟΑΤΚΙ κάθονται στο σπίτι τους”. Στα αδέλφια μας της Ρωσίας, που φυλακίζονται και βασανίζονται λέω “είμαστε μαζί σας”. Μαζί σας στην άρνηση, μαζί σας στην “λιποταξία” και ζητάμε την απελευθέρωσή σας από τις φυλακές.
Στην Λευκορωσία, οι αντιρρησίες συνείδησης διώκονται με εξοντωτικές φυλακίσεις. Παιδιά, ακόμα και από ηλικία 6 χρονών παίρνουν μέρος σε στρατιωτικές ασκήσεις. Παιδιά στρατιώτες, κυρίως από περιοχές φτώχειας (η ταξικότητα ποτέ δεν λείπει) γίνονται μέρος της στρατιωτικής μηχανής. Η προπαγάνδα οργιάζει “Όλοι είναι εναντίον μας, το έθνος κινδυνεύει”. Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατηγορούνται για προδοσία και τρομοκρατία, με αποτέλεσμα φυλακίσεις και ποινές, που φτάνουν μέχρι τη θανατική!
Όλα στο όνομα του έθνους.
Πόσο ανθρώπινο είναι, όμως, πόσο θαρραλέο, πόσο γενναίο, Ρώσοι, Ουκρανοί, Λευκορώσοι, Φινλανδοί να βρίσκονται στην ίδια αίθουσα μαζί, να συνυπάρχουν και να συζητούν για την ειρήνη και όχι για τον πόλεμο.
Με αυτούς τους Ρώσους, με αυτούς τους Ουκρανούς, με αυτούς τους Λευκορώσους, με αυτούς τους Φινλανδούς. Ίσως, λέω, να υπάρχει ακόμα ελπίδα.
ΥΓ: Τις προηγούμενες ημέρες έγινε στην Αθήνα σύσκεψη του Ευρωπαϊκού Γραφείου για την Αντίρρηση Συνείδησης από Ουκρανία, Ρωσία, Λευκορωσία, Φινλανδία και Ελλάδα
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
