Όταν μιλάμε και πράττουμε για ένα εξάχρονο παιδί οφείλουμε όλοι και όλες μας να είμαστε ιδιαιτέρως προσεχτικοί. Το παιδί της Π. Ρούπα και του Ν. Μαζιώτη, το οποίο γεννήθηκε στη φυλακή, όπως και τόσα άλλα παιδιά, ασφαλώς χωρίς τη θέλησή τους, αντιμετωπίζει σήμερα μια νέα, τεράστια δυσκολία. Η σύλληψη της μητέρας του και η αντικειμενικά βίαιη απομάκρυνσή του από αυτήν -μετά από μια ζωή σε διαρκή «φυγή»-, συνιστά ένα ακόμα ανεξίτηλο τραύμα στη ψυχή του. Η διαχείριση αυτής της τόσο δύσκολης και λεπτής υπόθεσης, δεν μπορεί παρά να γίνει με μοναδικό κριτήριο το συμφέρον και τα δικαιώματα του ίδιου του παιδιού και να μην μετατραπεί σε πεδίο μιας άγονης και αδιέξοδης αντιπαράθεσης. Είναι απολύτως σαφές ότι το 6χρονο παιδί έπρεπε ήδη να ήταν κοντά στη ευρύτερη οικογένειά του και όχι επιτηρούμενο σε δωμάτιο νοσοκομείου, κάτι που προφανώς επιτείνει την ανασφάλεια την οποία βιώνει με τραυματικό τρόπο. Ασφαλώς, η επαφή και επικοινωνία με τη γιαγιά ή άλλους συγγενείς πρέπει να γίνει με τη φροντίδα επιστημόνων (κοινωνικών λειτουργών-παιδοψυχολόγων), που θα εργαστούν για την άμεση και ομαλή ένταξή του στο νέο, για το παιδί, οικογενειακό περιβάλλον.
Από τη μεριά της Δικαιοσύνης δεν πρέπει να υπάρξει νέα καθυστέρηση, καθώς κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν θα εξασφάλιζε την ηρεμία και τη συναισθηματική ισορροπία του παιδιού, αλλά αντίθετα θα μεγέθυνε την ανασφάλεια του και θα δημιουργούσε ενδεχομένως την αίσθηση ότι τιμωρείται ακριβώς γιατί έχει τους συγκεκριμένους γονείς.
Πάνος Λάμπρου, μέλος Π.Γ. ΣΥΡΙΖΑ υπεύθυνος για τα δικαιώματα
