Την ώρα που στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συναγωνίζονταν η «βλακώδης» δήλωση ενός δημοσιογράφου με την συστηματική προσπάθεια κοινωνικής και πολιτικής «κάθαρσης» ενός θανόντος πρώην πρωθυπουργού που έχει ήδη κριθεί από την Ιστορία, πέρασε από το timeline μου μια πανέμορφη εικόνα. Η εξαιρετική φωτογραφία ενός τόπου, δικού μας, ανοιξιάτικου, νεανικού και θυμωμένου. Μιας πανέμορφης κοιλάδας στο σημείο που συναντιούνται δύο ποταμοί, και πάνω απλωμένη η Μεσοχώρα. Ένα μεγάλο χωριό που δοκίμασε και δοκιμάστηκε από την ιστορική εξέλιξη της Πίνδου και της χώρας. Χτισμένη δίπλα στον Αχελώο, Ασπροπόταμο κατά εμάς, συνδέθηκε η ύπαρξή της, η ζωή της, η εξέλιξη και το μέλλον της με του ποταμού. Ο ποταμός την προμήθευσε με στέρεα υλικά για να ξαναχτιστούν τα σπίτια μετά τον εμπρησμό της από τους Γερμανούς, οι οποίοι έφτασαν εκεί ακολουθώντας το πέρασμα που χάρη σ’ αυτόν είχε δημιουργηθεί στα βουνά της Πίνδου. Οι πέστροφές του έθρεψαν αμέτρητες γενιές, και οι κορμοί των δέντρων που ξέβραζαν τα θυμωμένα και ορμητικά νερά του ζέσταιναν τους χειμώνες της Μεσοχώρας.
Την αιώνια αυτή συμβίωση ζήλεψαν οι εχθροί των θεών, και βάσει σχεδίου, εδώ και δεκαετίες επιχειρούν να ακρωτηριάσουν ακόμη περισσότερο το ποτάμι μαζί με την αυθεντική τοπική ζωή. Να διαταράξουν μια εξελικτική διαδικασία που καμία επιστήμη ακόμη δεν μπόρεσε να αποκωδικοποιήσει: της αρμονικής συμβίωσης της φύσης με τον ντόπιο άνθρωπο-κάτοικο. Προσπαθούν να μετατρέψουν τη δύναμη, τη ζωή και την ομορφιά του νερού σε εφήμερο κέρδος, μετατρέποντας το ορμητικό και ανήσυχο ρεύμα του ποταμού σε ηλεκτρικό ρεύμα κατανάλωσης. Στην βάση μιας «σκέψης» που αγνοεί το αύριο.
Εδώ και δεκαετίες, μπουλντόζες, μηχανικοί, εργοδηγοί, εργολάβοι και εργάτες, ύψωσαν ένα ακόμη τεράστιο φράγμα 150 μέτρων για να συλλέξουν τα νερά του ποταμού. Μετά θα τα πήγαιναν, λέει, στον κάμπο να τον ποτίσουν αφού πρώτα οι ίδιοι τον έστυψαν από τα δικά του πλούσια νερά. Ο Αχελώος και οι Μεσοχωρίτες μαζί με όσους έχουν συνειδητοποιήσει ότι το «ρεύμα δεν βγαίνει από την πρίζα» πάλεψαν για να σώσουν και να σωθούν. Να γλυτώσουν το χωριό, τη ζωή και το μέλλον τους. Να προστατέψουν το ποτάμι και τα ελέη που τους προσφέρει. Τα κατάφεραν, εδώ και δεκαετίες πια, έτσι ώστε να μπορούμε σήμερα να βγάλουμε και να δούμε αυτή την φωτογραφία.
Αλλά ο πόλεμος δεν κρίθηκε ακόμη. Τα αδηφάγα συμφέροντα που βυσσοδομούν στο εξαντλημένο κορμί της χώρας αναθάρρησαν και σάλπισαν για μια ακόμη επίθεση. Θέλουν να πνίξουν τη Μεσοχώρα, να διώξουν τους ανθρώπους από τα σπίτια τους και να φράξουν το ποτάμι. Να το κάνουν λίμνη, λες και η φύση δεν ήξερε να το κάνει από μόνη της. Ευτυχώς από τη μια, γιατί τους ακούσαμε και ξυπνήσαμε. Ξαναμαζευτήκαμε στις πλατείες και στις αίθουσες. Ξαναρχίσαμε να συζητάμε. Ξαναψάχνουμε τους συνοδοιπόρους μας. Ξέρουμε ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Καταλαβαίνουμε ότι τα νέα αρπακτικά έχουν χρήματα, έχουν εφημερίδες και τηλεοράσεις, έχουν αυλικούς και πρόθυμους. Δεν έχουν όμως, ψυχή, δεν έχουν περηφάνια, δεν έχουν αγάπη για τον τόπο τους. (Το Κεφάλαιο, λένε, δεν έχει πατρίδα … ).
Φρόντισαν όλοι αυτοί να φτιάξουν μια χώρα όπου η αυθαιρεσία είναι ο κανόνας. Η μια γενιά αυθαίρετων διαδέχεται την επόμενη μέσα από την «κατ΄ εξαίρεση» νομιμοποίηση της. Πώς να ακούγεται λοιπόν το αίτημα της κατεδάφισης των αυθαίρετων φραγμάτων στον Αχελώο – έτσι έκρινε επί έξι φορές ο Ανώτατος Δικαστής της χώρας τα έργα της εκτροπής του – σε έναν λαό που η «αυθαιρεσία» είναι διαχρονικά η συγκολλητική του ύλη με το κράτος, το χρήμα και την εξουσία;
Δεν περιμένουμε να μας καταλάβει. Θέλουμε όμως να κατανοήσει ότι έχουμε το δικαίωμα να συνεχίσουμε να ζούμε και να ζήσουμε στον τόπο μας. Όπως άλλωστε και ο καθένας και η καθεμιά μας. Απαιτούμε να συμφωνήσουμε ότι τα ζητήματα της ζωής, της αυτοδιάθεσης αλλά και η σχέση του ανθρώπου με τη φύση και τα κοινά αγαθά, δεν μπορούν να κρίνονται με βάση την ισχύ, το χρήμα, την πλειοψηφία και την μειοψηφία. Είναι αξίες αδιαπραγμάτευτες και μη μετατρέψιμες σε νόμισμα.
Τις μέρες αυτές θα ακουστεί πάλι δυνατά η φωνή μας από τη Μεσοχώρα. Θα υπενθυμίσουμε σε όλους ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιαστούμε και να θυσιάσουμε τον Αχελώο σε κανένα κοντόφθαλμο σχέδιο. Δεν θα επιτρέψουμε να πνιγεί και να αφανιστεί ο ιστορικός τόπος μας που φιλοξενεί τη ζωή μας. Δεν μπορεί να ανακοπεί για ακόμη μια φορά ο Ρους του Αχελώου, εκεί που η σοφότερη από εμάς φύση τον έταξε.
Τα επιχειρήματα των αριθμών, της τεχνοκρατίας, της πολιτικής και της οικολογίας τα γνωρίζουμε καλά και τα παραθέτουμε δεκαετίες τώρα. Οι άνθρωποι και η φύση έχουν τον λόγο σήμερα. Όσοι δε βιαστούν να μας χαρακτηρίσουν ρομαντικούς και αδαείς ως προς την ανάπτυξη του τόπου, προκαταβολικά τους λέμε να διαβάσουν την Ιστορία του. Είναι γεμάτη από αποτυχημένες ιδέες ειδικών.
Πηγή: ΕΦΣΥΝ
