73 χρόνια μετά την υπογραφή της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου οι ανισότητες και οι διακρίσεις δεν έχουν υποχωρήσει.
Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από την έναρξη μιας φονικής πανδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο, που, αντί να αμβλύνει τις ανισότητες, θεωρήθηκε από τους ισχυρούς του κόσμου ως μια ευκαιρία για την ενίσχυσή τους, ευκαιρία μεγαλύτερου και ανεξέλεγκτου κέρδους, αλλά και περιστολής δικαιωμάτων.
Θα έλπιζε κανείς ότι τουλάχιστον το δικαίωμα στην υγεία θα αγκάλιαζε περισσότερους ανθρώπους. Όμως, ακόμη και ο εμβολιασμός δεν έφθασε σε όλες τις χώρες της γης, ούτε σε όλες τις κοινωνικές ομάδες. Η Αφρική δεν είχε ποσότητες εμβολίων ικανές να προστατεύσουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν είχαν την ίδια πρόσβαση στον εμβολιασμό, όπως και ΑΜΕΑ με κινητικά προβλήματα που δεν ήταν σε θέση να μετακινηθούν για να μεταβούν στα εμβολιαστικά κέντρα.
Στη χώρα μας η επιδείνωση υπήρξε σε όλα τα επίπεδα. Συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων, επιθέσεις σε αλλοδαπούς εργαζομένους, έξαρση της αστυνομικής βίας, με κορύφωση τη δολοφονία του άοπλου Ρομά Νίκου Σαμπάνη από αστυνομικούς.
Σε ποια απάνθρωπη κοινωνία ο βασανιστικός θάνατος ενός παιδιού, σαν τη μικρή Όλγα, είναι δυνατό να συναντήσει τόση αδιαφορία, μόνο και μόνο επειδή ήταν ρομά;
Πώς είναι δυνατό μικρά παιδιά να πνίγονται, να είναι φυλακισμένα πίσω από συρματοπλέγματα, να αντιμετωπίζουν την πείνα, τη φτώχεια, χωρίς να έχουν δικαίωμα να μορφωθούν, να παίξουν, να ζήσουν, όπως κάθε παιδί στην ηλικία τους;
Η πατριαρχία δεν μειώνει τις επιθέσεις της, με 16 γυναικοκτονίες μέσα στο 2021. Πόσες ακόμη γυναίκες θα «πέσουν από τη σκάλα», για να υπάρξει η θέσπιση του όρου «γυναικοκτονία» στο ελληνικό δίκαιο;
Για όλες τις προοδευτικές και δημοκρατικές συλλογικότητες τα δικαιώματα των γυναικών, των παιδιών, των ΛΟΑΤΚΙ, των ΑΜΕΑ, είναι πεδίο ανυποχώρητου αγώνα.
Δεν θα αποδεχτούμε τον εκφυλισμό της ελληνικής κοινωνίας, τη βία, το φόβο, την πείνα, την αστεγία.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!
Τομέας Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: left
