Να κατέβουμε στο Πολυτεχνείο ή να μην κατέβουμε; Μπορούμε να κατέβουμε και να καλύψουμε ολόκληρο το χώρο που καλύπτει παραδοσιακά η πορεία, από το Πολυτεχνείο μέχρι την Αμερικανική Πρεσβεία. Είναι μεγάλος ο χώρος για να κρατηθούν οι απαραίτητες αποστάσεις. Όχι όπως στα ΜΜΜ που θα μας πάνε στο κέντρο. Αν εκεί υπάρχει πρόβλημα, μάλλον δεν φταίνε οι διαδηλώσεις.
Από την άλλη είναι εύλογο το ερώτημα: Βλάπτεται η δημοκρατία από την έλλειψη συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων; Οι δημοκρατίες δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα ισχυρών κινημάτων, επεκτάθηκαν και διατηρήθηκαν για τον ίδιο λόγο. Η διαδικασία εκδημοκρατισμού και αποδημοκρατικοποίησης είναι συνεχής, δεν σταματά ποτέ (αυτά τα λέει μια άλλη επιστήμη, η Πολιτική Επιστήμη, επειδή τώρα τελευταία μόνο ειδικούς ακούμε). Χωρίς δημόσιο χώρο και δυνατότητα αδιαμεσολάβητης λαϊκής έκφρασης και πίεσης, η δημοκρατία δεν λειτουργεί και γι αυτό αδυνατίζει. Η Δεξιά, με τις απαγορεύσεις των συγκεντρώσεων/διαδηλώσεων, το νόμο για τον περιορισμό των απεργιών και των έλεγχο των ΜΜΕ, εξαλείφει τις ως άνω προϋποθέσεις της δημοκρατίας.
Τώρα όμως που η Δεξιά είναι στρυμωγμένη με την αποτυχία της στη διαχείριση της πανδημίας, πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της; Δυστυχώς έχουμε ήδη πέσει στην παγίδα της. Η υγεία δεν είναι στον αντίποδα της ασφάλειας, όπου ειδικεύεται η Δεξιά, είναι στον πυρήνα της. Η ρητορική της έκτακτης ανάγκης και ο συνακόλουθος πανικός, οι καταστάσεις χάους, δημιουργούν την ανάγκη για αυταρχικά μέτρα και υπακοή σε όποιον είναι επιφορτισμένος να αντιμετωπίσει το χάος. Ακόμα και αν το έχει δημιουργήσει ο ίδιος, η δημοκρατία σε αυτές τις συνθήκες θεωρείται ότι επιτείνει το χάος. “Δεν είναι ώρα για κουβέντες, είναι ώρα για δράση”. Και ποιος μπορεί να δράσει πιο αποτελεσματικά; Η εξουσία, ο κυρίαρχος. Γι αυτό και ο Καρλ Σμιτ είχε συνδέσει άρρηκτα την κυριαρχία με την έκτακτη ανάγκη. Επομένως, πρέπει να βγούμε από την παγίδα που έχουμε ήδη πέσει, με το να βροντοφωνάξουμε ότι η κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να συντρίβει την εργασία, τη δημοκρατία και την κοινωνική ζωή, με πρόσχημα την πανδημία ή επειδή είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει την πανδημία. Και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να βάλουμε τέλος σε αυτή τη βιοπολιτική. Γιατί περί αυτού πρόκειται, είτε κάποιος/α θεωρεί ότι γίνεται για καλό είτε όχι.
Η έκτακτη ανάγκη είναι έκτακτη μόνο αν εμείς αντισταθούμε στην επιθυμία κάθε εξουσίας να καταστήσει την έκτακτη ανάγκη μόνιμη.
ΥΓ: Δικαιολογημένα κάποιοι/ες δεν πιστεύουν ότι το κίνημα έχει την ωριμότητα να κάνει υγειονομικά ασφαλείς πορείες. Δικαιολογημένα κι εγώ πιστεύω ότι πρέπει να μάθουμε να κάνουμε, και ότι η αυτή η κυβέρνηση είναι ανίκανη να προστατεύσει την υγεία και πρέπει να παραιτηθεί.
Ο Δημήτρης Παπανικολόπουλος είναι Δρ. Πολιτικής Επιστήμης και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
