Το σύστημα αυτό το θυμόμαστε πολύ καλά, από την οκταετία 1996-2004. Ήταν η οκταετία που οι μίζες για τους εξοπλισμούς είχαν απογειωθεί. Που οι μεγαλοϊδιοκτήτες του Τύπου και οι καναλάρχες λειτουργούσαν σαν κράτος εν κράτει. Που οι δημόσιες επιχειρήσεις στην ενέργεια και τις τηλεπικοινωνίες λειτουργούσαν για το συμφέρον ιδιωτικών εταιρειών. Που η Siemens πλήρωνε το ΠΑΣΟΚ σε σακούλες. Που οι τράπεζες κερδοσκοπούσαν ανεξέλεγκτα με την αυξημένη ψαλίδα των επιτοκίων και τους καταχρηστικούς όρους. Που τα κοινοτικά κονδύλια ήταν αντικείμενο διασπάθισης και λεηλασίας. Που φαγώθηκαν τα λεφτά για το Κτηματολόγιο. Που οι τεράστιες υπερβάσεις προϋπολογισμού ήταν κανόνας για τα δημόσια έργα. Που οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν με απευθείας αναθέσεις. Που η διαφθορά ήταν κανόνας, στην αστυνομία, τις εφορίες, τα τελωνεία, τις πολεοδομίες, τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, τα νοσοκομεία, τα δασαρχεία, τις αθλητικές ομοσπονδίες, τα προξενεία, τους δήμους, παντού. Που οι ΜΚΟ κάνανε πάρτι με τα μυστικά κονδύλια.
Αυτό το σύστημα, ο Κ. Σημίτης το υπηρέτησε με αταλάντευτη συνέπεια. Τόση ώστε να τα παρατήσει λίγους μήνες πριν τις εκλογές του 2004, προκειμένου να διασώσει πολιτικά τον εαυτό του και το κόμμα του.
Επειδή λοιπόν οι πολίτες δεν τα ξεχνούν αυτά, ο Κ. Σημίτης οφείλει να περιορίσει λίγο την αλαζονεία του και να μιλά με περισσότερο σεβασμό για μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Ειδικά όταν οι δικές του κυβερνήσεις συνδέονται με τις περισσότερες και σοβαρότερες υποθέσεις διαφθοράς που είδε ποτέ αυτός ο τόπος και, μέσα από έναν αδιανόητο τρόπο διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, άνοιξαν τον δρόμο για τη χρεοκοπία της χώρας.
Άγγελος Τσέκερης
Πηγή: Η Αυγή
