Αρχές Αυγούστου είμαστε πολύ μακριά από την 8η Μαρτίου, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Εφτά μήνες. Τα διαγγέλματα, λοιπόν, και τα μηνύματα για το «άλλο μισό του ουρανού» μπορούν να περιμένουν. Μέχρι τότε, η βαριά υποκρισία που τα συντάσσει δεν θα πάει χαμένη. Ολο και κάπου θα χρησιμοποιηθεί. Μεσολαβούν, άλλωστε, θρησκευτικές πανηγύρεις και εθνικές επέτειοι, εξαιρετικές ευκαιρίες για να υμνηθεί με λέξεις σκέτη φλούδα η ελληνική οικογένεια ως κιβωτός ιερών αξιών.
Μεσολαβεί, όμως, και η Παγκόσμια Ημέρα του Αντρα. Στις 19 Νοεμβρίου. Τη γιορτάζουν ήδη σε εβδομήντα χώρες, αρχής γενομένης με τα νησιά Τρινιντάντ και Τομπάγκο, το 1999. Είναι κρίμα να μη θεσπιστεί και στη χώρα μας. Θα ‘ναι ένα πρώτης τάξεως τέχνασμα για να πείσουμε και να πειστούμε ότι αν εξαιρεθούν οι δύο Παγκόσμιες Ημέρες, του ενός και του άλλου φύλου, οι υπόλοιπες 363 είναι ημέρες της εμπεδωμένης ισότητας.
Αλλωστε, στην περυσινή Ημέρα του Αντρα, μια κυριακάτικη εφημερίδα, από τις πολύ «ματσό», με τα γυμνά και τα σεξιστικά της, ισχυριζόταν ανενδοίαστα και αναιδώς ότι «η άποψη που θέλει τον άντρα να είναι το ισχυρό φύλο, αποτελεί πλέον μια παλαιομοδίτικη τοποθέτηση, τόσο σε κοινωνικό όσο και βιολογικό – ιατρικό επίπεδο». Επέμενε μάλιστα το εν λόγω φύλλο πως «η συγκεκριμένη διαπίστωση έχει πλέον αποδεικτικά στοιχεία που σχετίζονται με ιατρικές και στατιστικές μετρήσεις, αλλά και με γεγονότα που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση».
Ξεμπερδέψαμε δηλαδή με το πατριαρχικό μοντέλο δίχως να το καταλάβουμε. Οπότε; Οπότε για τις γυναικοκτονίες, δεκατρείς μέχρι στιγμής το 2022 (έναντι δεκαεφτά πέρυσι), φταίει η πανδημία που ζόρισε τους ανθρώπους. Και όχι το ότι ο άντρας, μα Ελληνας, μα Αλβανός ή Πακιστανός, μα χριστιανός, μα μουσουλμάνος ή βουδιστής, παραμένει άντρας –κυρίαρχο αρπακτικό δηλαδή–, η δε γυναίκα παραμένει γυναίκα – κτήμα δηλαδή. Και για τους βιασμούς κοριτσιών από αστυνομικούς, ιερείς και λοιπούς «σωστούς οικογενειάρχες, που δεν είχαν δώσει καμία αφορμή ώς τώρα», φταίει το σορτσάκι που φορούσαν. Και για τους βιασμούς τουριστριών φταίει το προκλητικό μαγιό τους.
Αλλά ποιες γυναικοκτονίες; Εφόσον η κυβέρνηση αρνείται πεισματωδώς να συμπεριλάβει τον όρο στον Ποινικό Κώδικα, φονική έμφυλη βία δεν υπάρχει. Ο δε ΟΗΕ, που αναγνώρισε ήδη το 2013 τον όρο, παρασύρθηκε από τις «υστερικές δικαιωματίστριες». Ετσι θα τις χλευάζαμε, αλλά δεν μας το επιτρέπει η αγωγή μας.
Παντελής Μπουκάλας
