Είναι πολύ μακρύς ο κατάλογος των χυδαιοτήτων εις βάρος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού που παρακολουθούμε αυτό τον καιρό. Τόσο μακρύς, που δεν έχει πλέον νόημα να το επαναλαμβάνεις, γιατί τότε επαναλαμβάνεις βουστρουφηδόν και ανατροφοδοτείς το ίδιο πρόβλημα. Λες και η συμφωνία των Πρεσπών άνοιξε κάποια πόρτα και ξέσπασαν στη λεγόμενη «κεντρική πολιτική σκηνή» όλη η χαμέρπεια, η αγυρτεία, η στρεψοδικία, η απίστευτη προχειρότητα και η αδίστακτη κατασπατάληση πολύτιμων – για τη δημοκρατία – εννοιών που ενυπάρχουν στον φασισμό του λευκού κολάρου, ο οποίος κρύβεται σε κοινή θέα μέσα στις τάξεις μεγάλου μέρους του πολιτικού προσωπικού. Ένας οχετός αντιπολιτευτικής μανίας χωρίς αιδώ, χωρίς ενδιαφέρον για τη ζημιά που προκαλεί. Πιθανόν και χωρίς συναίσθηση. Ίσως επειδή ουδέποτε το λεγόμενο «κεντρικό πολιτικό προσωπικό» του παλιού πολιτικού συστήματος εξουσίας που επί έτη και έτη κυβέρνησε τη χώρα ενδιαφέρθηκε για κάτι περισσότερο από τη νομή της εξουσίας με ό,τι καταστροφικό κι αν περιέχει η διαχείριση αυτής της νομής.
Μιας νομής βέβαια της οποίας τα αποτελέσματα είδαμε, πληρώσαμε άγρια και θα εξακολουθήσουμε να πληρώνουμε για χρόνια. Ας μην σταθούμε λοιπόν στην καταγγελτική απαρίθμηση όσων με οργή παρακολουθούμε να εκτυλίσσονται τούτες τις μέρες. Ας μην σταθούμε «στων δειλών τα παρακάλια και παράπονα». Άλλωστε, στην ακρότητα της γραμμικής απομάκρυνσης από τον πυρήνα της δημοκρατίας δεν απαντάς με απομάκρυνση προς μια τάχα μου αντίθετη, αλλά επί της ουσίας ανύπαρκτη απομάκρυνση προς μια «προοδευτική» κατεύθυνση. Γιατί «προοδευτική» απομάκρυνση από τον πυρήνα της δημοκρατίας δεν υφίσταται, όπως δεν υφίσταται «προοδευτική» χυδαιότητα, «προοδευτική» χαμέρπεια ή «προοδευτική» κλοπή. Είτε άυλων, είτε ένυλων αγαθών που συντάσσουν τη δημοκρατία και προβιβάζουν τις κοινωνικές ποιότητες και τις κοινωνικές αναμονές. Με μια κουβέντα: «προοδευτικός» οχετός για να αντιμετωπίσεις την ακροδεξιά κατρακύλα δεν νοείται.
Στην ακροδεξιά απομάκρυνση απαντάς με προοδευτική προσέγγιση στη δημοκρατία. Στην ακρότητα απαντάς με βαθύτητα. Στον συφοριασμένο «πατριωτισμό», στον αδίστακτα εργαλειοποιημένο φαιό «πατριωτισμό» της προγραφής αντιπάλων και της απειλής κατά της ζωής (αλήθεια, ποιος πατριωτισμός νομιμοποιεί και θεωρεί μάλιστα υποχρέωση την απειλή αφαίρεσης ζωής;) η απάντηση βρίσκεται στον πατριωτισμό της ταξικής μεροληψίας για τους αδύναμους, στη φροντίδα για την εργασία των πολλών, για τους όρους αυτής της εργασίας που αποτελεί τον κινητήριο μοχλό τη κοινωνίας, της οικονομίας, της δημοκρατίας. Η απάντηση στον «πατριωτισμό» των off shore εταιρειών και των φορολογικών παραδείσων βρίσκεται στον πατριωτισμό μιας οικονομίας που πρώτιστο μέλημά της είναι «η παραγωγή ελεύθερων ανθρώπων» όπως έλεγε και ο μέγας παιδαγωγός της δημοκρατίας Τζον Ντιούι. Η απάντηση στον «πατριωτισμό» των «πελατών σχολείου» (κατά τον Κυριάκο Μητσοτάκη), της προδιαγεγραμμένης «αριστείας» που φτάνει μέχρι την ατιμώρητη κλοπή, κι αν τύχει απολύει και όσους συλλαμβάνουν τον κλέφτη, στον «πατριωτισμό» της Παιδείας για λίγους, στον ενθυλακωμένο «πατριωτισμό» των ιδιωτικών πανεπιστήμιων, στον πατριωτισμό που κλείνει τα σχολεία των πολλών και το ίδιο βράδυ συγχαίρει τους σχολάρχες (μάλλον επιχαίρει με τους σχολάρχες) για άνοιγμα των ίδιων τμημάτων στην ιδιωτική εκπαίδευση, στον «πατριωτισμό» της επιλεκτικής Παιδείας απαντάς με τον πατριωτισμό της Παιδείας υψηλού επιπέδου για όλους. Γιατί θεωρείς την Παιδεία καθολικό ανθρώπινο δικαίωμα και όχι προνομιακό καθεστωτικό χώρο των ισχυρών. Πατριωτισμός είναι να εξοικονομείς πόρους για την Παιδεία, όχι να κλείνεις σχολεία. Πατριωτισμός είναι να θεωρείς την Παιδεία μοχλό ελευθερίας, συνειδητοποίησης της ομορφιάς, κατανόησης της αλληλίας, όχι «πιστόλι» που πυροβολεί τους αδύναμους.
Πατριωτισμός είναι να βαθαίνεις την Παιδεία με όλους τους τρόπους. Να εξοικονομείς πόρους γι’ αυτό, όχι να αφαιρείς κλείνοντας σχολεία. Πατριωτισμός είναι να εξοικονομείς πόρους για την Υγεία, όχι να κλείνεις νοσοκομεία.
Αλλά κι εδώ ο κατάλογος για το τι εστί πατριωτισμός είναι μακρύς. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει κατάλογος. Υπάρχει μονάχα καθολική ανάγκη για έναν άπλετο χώρο δημοκρατίας. Και αυτό είναι η ευθύνη της Αριστεράς και όλων των προοδευτικών ανθρώπων: η δημιουργία του χώρου όπου μπορείς να σταθείς, η θεμελιώδης συνθήκη για την κίνηση του κόσμου. Όλα τα υπόλοιπα είναι υπεκφυγές, κρυμμένες επιδιώξεις, βάρβαρες γραφικότητες και άγριες προθέσεις αρπαγής αγαθών που ανήκουν σε όλους και μετατροπής τους σε ιδιωτικό όφελος. Ένας «πατριωτισμός» της κλοπής της Ιστορίας. Αυτό παρακολουθούμε τούτες τις μέρες. Την απόπειρα κλοπής της Ιστορίας. Δηλαδή την απόπειρα κλοπής της δημοκρατίας και τη συσσώρευσή της στη χρυσοτόκο τράπεζα των χθαμαλών συνειδήσεων. Γιατί είναι χρυσοτόκος η φτωχοποίηση των συνειδήσεων. Αλλά και ακραία καταστροφική.
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
