Αντί κριτικής, να μιμηθούμε τον ΣΥΡΙΖΑ και να αναλάβουμε ευθύνες
Αναπόφευκτα, η κουβέντα ξεκίνησε για την άποψη του Sinn Fein για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη σύγκρουση με τους δανειστές, η οποία ξεκίνησε τον Γενάρη του 2015 και συνεχίζεται με διαφορετικές ταχύτητες και μορφές μέχρι και σήμερα.
«Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην πολύ δύσκολη θέση που όλοι γνωρίζουμε, με όλες τις δυνάμεις του καπιταλιστικού κόσμου εναντίον της κυβέρνησής του, χρειαζόταν υποστήριξη και αλληλεγγύη, χρειαζόταν κινητοποίηση. Πράγματι, οργανώσαμε κινητοποιήσεις παντού, στο Δουβλίνο, κάναμε tweets δείχνοντας την αλληλεγγύη μας στον ελληνικό λαό, βγάλαμε selfies με ελληνικές σημαίες, ανεβάσαμε δημοσιεύσεις υποστήριξης στο facebook, όλα αυτά ήταν σημαντικά…» σημειώνει ο Ματ Κάρθι. «Αλλά», υπογραμμίζει με έμφαση, «αυτό που πραγματικά χρειαζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν περισσότερες φιλικές κυβερνήσεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Χρειαζόταν περισσότερες αριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Πολλά κόμματα είναι επικριτικά με τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν έκανε αυτό ή το άλλο, όμως η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι έκανε μη έχοντας συμπαραστάτες άλλες κυβερνήσεις και αυτό είναι η αποτυχία της Αριστεράς στην Ευρώπη».
Όπως προσθέτει ο ευρωβουλευτής του Sinn Fein: «Πολλές αριστερές δυνάμεις περίμεναν ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μία αρμοδιότητα: να προστατέψει τον ελληνικό λαό. Δεν μπορώ να κρίνω κάθε πτυχή της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά, κοιτάζοντας από μακριά, κρίνω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει το καλύτερο προς όφελος του λαού της Ελλάδας μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες και πιστεύω ότι η ευρωπαϊκή Αριστερά οφείλει να το αναγνωρίσει αυτό. Δεν μπορούμε να τον επικρίνουμε όταν εμείς (σ.σ.: οι υπόλοιπες αριστερές και ριζοσπαστικές δυνάμεις) δεν έχουμε βρεθεί ποτέ στη θέση που βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Όταν ο Τσίπρας πήγε στο Συμβούλιο της Ευρώπης δεν υπήρχε εκεί σχεδόν κανένας να τον υπερασπιστεί.
Και καταλήγει επαναλαμβάνοντας: «Κανένας μας δεν είχε το πολιτικό σθένος να έχει έναν υπουργό στο τραπέζι των αποφάσεων και αυτή είναι πλέον η πρόκληση για εμάς. Πρέπει να ισχυροποιηθούμε (σ.σ.: ως Αριστερά) σε κάθε χώρα ώστε ποτέ ξανά μία κυβέρνηση που θέλει να αντισταθεί για να υπερασπιστεί το λαό της ενάντια στις ευρωπαϊκές ελίτ να μην είναι μόνη της. Αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να στείλουμε».
Οι «ακραίοι» του κέντρου, η Αριστερά και το μέλλον της Ευρώπης
Στη συνέχεια, ρωτήσαμε την άποψη του για τη συγκυρία, με φόντο τόσο το βρετανικό δημοψήφισμα (αλλά και τη διαφορετική ψήφο της Βόρειας Ιρλανδίας, υπέρ της παραμονής στην ΕΕ) όσο και την εκλογή Τραμπ αλλά και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
«Το Sinn Fein στην ευρωβουλή έχει τις εξής ευθύνες: Να μάχεται για τα συμφέροντα αυτών που εξέλεξαν τους ευρωβουλευτές, να χρησιμοποιεί τους ευρωπαϊκούς θεσμούς ως πεδίο πάλης, συμμαχιών (με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς κυρίως) και επίτευξης συμφωνιών και, κυρίως, να θέτει σε πρώτο πλάνο το όραμα για μια άλλη, πιο δίκαιη Ευρώπη, μια Ευρώπη στην οποία οι εθνικές κυβερνήσεις θα πορεύονται μαζί με στόχο το κοινό συμφέρον και όχι μια Ευρώπη όπου τα ισχυρότερα κράτη θα εξουσιάζουν τα μικρότερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ελληνική κυβέρνηση καταλαβαίνει πολύ καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει αυτή η Ευρώπη που έχουμε σήμερα». Με αυτά τα λόγια ο Ματ Κάρθυ ξεκίνησε την ανάλυση για τη σημερινή συγκυρία στη γηραιά ήπειρο και τη σύγκρουση της Αριστεράς με τις νεοφιλελεύθερες ελίτ.
Όπως επισημαίνει: «Όταν οι αντιπρόσωποι του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος μιλάνε για τα δύο εξτρεμιστικά άκρα, την άκρα Δεξιά και την άκρα Αριστερά (στην οποία βάζουν το Sinn Fein, το ΣΥΡΙΖΑ κ.λ.π.) τους απαντάω, ναι, υπάρχουν 2 άκρα στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά αυτά είναι από τη μία η άκρα Δεξιά και από την άλλη εσείς που λέτε ότι βρίσκεστε στο Κέντρο.
Η προσπάθεια της ακροδεξιάς είναι να στρέψει όλους εναντίων όλων σε μία κατάσταση που θυμίζει την σειρά “House of Cards”, να πολεμήσει κάθε ιδέα αλληλεγγύης και συνεργασίας ώστε να γυρίσουμε σε μία μεσαιωνικού τύπου συγκυρία όπου οι εθνικισμού θα κυριαρχούν. Από την άλλη, η άλλη ακραία, στην πραγματικότητα, δύναμη είναι αυτή των δεξιών και νεοφιλελεύθερων που θέλει περισσότερη συγκέντρωση εξουσίας, λιγότερη δημοκρατία και λιγότερες ευκαιρίες συμμετοχής για τους πολίτες. Εμείς, η προοδευτική Αριστερά, προωθούμε τη μόνη εναλλακτική που είναι έχει στόχο μία (Ευρωπαϊκή) Ένωση, ασφαλώς, αλλά μία Ένωση που θα έχει κοινό βηματισμό, που θα ενδιαφέρεται για όλους τους πολίτες, ενάντια στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα που υποτιμάει τα δικαιώματα των πολιτών και διαρκώς επιδιώκει την απομείωση της δημοκρατίας»
Ως παράδειγμα αυτής της απομείωσης φέρνει τόσο τις διαπραγματεύσεις για τη CETA όσο και το ελληνικό δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015:
«Οι διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία CETA έγιναν πίσω από κλειστές πόρτες, όσο πιο αθόρυβα και μυστικά γινόταν και κυριολεκτικά οι ιθύνοντες εδώ στις Βρυξέλλες τρέμουν τα τοπικά κοινοβούλιο που μπορεί να έχουν το θάρρος που είχε η Βαλονία. Αυτό που φοβίζει την Κομισιόν περισσότερο είναι η δημοκρατία. Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα του ελληνικού λαού που ψήφισε κατά των απαιτήσεων της τρόικας. Και η απάντηση της Κομισιόν στη δημοκρατική έκφραση των πολιτών ήταν “να κάνουμε την ελληνική κυβέρνηση να υποφέρει περισσότερο, να της ασκήσουμε μεγαλύτερη πίεση καθώς είχε το θράσος να ρωτήσει τους πολίτες”. Όλα αυτά δείχνουν το θεμελιώδες πρόβλημα της ΕΕ».
Σε ερώτηση για τις πολιτικές συνέπειες του Brexit, ο Ματ Κάρθι τονίζει: «Η Βόρεια Ιρλανδία ψήφισε υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, όχι γιατί αγαπάει την ΕΕ αλλά γιατί αναγνωρίζει ότι οι δυσκολίες και οι προκλήσεις για ένα μικρό κράτος που θα έχει το ένα του τμήμα εντός (σ.σ. την Ιρλανδία) και το άλλο εκτός ΕΕ δεν είναι εύκολα αντιμετωπίσιμες.
Όλοι οι Ιρλανδοί, ακόμα και αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως Βρετανοί, αναστοχάζονται για τη θέση τους σε ένα Ηνωμένο Βασίλειο που πλέον κυριαρχείται από μία ξενοφοβική ατζέντα, μια ατζέντα απομονωτισμού, από τις πολιτικές των Τόρις (σ.σ. των Βρετανών συντηρητικών). Σκέφτονται ως καλύτερο σενάριο να παραμείνουν σε μία ΕΕ εντός μιας ενωμένης Ιρλανδίας ξέροντας πλέον ότι η κυβέρνηση της Βρετανίας δεν ενδιαφέρεται για κανένα από τα τμήματα της Ιρλανδίας.
«Τώρα», προσθέτει, στρέψαμε εναντίον τους το επιχείρημα που χρησιμοποιούσαν επί δεκαετίες: Έλεγαν ότι για την ένωση της Ιρλανδία θα πρέπει η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου στο βόρειο κομμάτι να συναινέσει. Τώρα, τους λέμε το ίδιο: “Αφού η Βόρεια Ιρλανδία αποφάσισε να παραμείνει μέλος της ΕΕ, πώς θα αγνοήσετε τη γνώμη της πλειοψηφίας των πολιτών της;”». «Σήμερα είμαστε πιο κοντά από ότι παλαιότερα στην επίτευξη του οράματος μας για ελεύθερη, ανεξάρτητη και ενιαία Ιρλανδία λόγω ακριβώς του Brexit και των αποφάσεων της Μεγάλης Βρετανίας», επισημαίνει με νόημα.
Ποια είναι όμως τα καθήκοντα της Αριστεράς, δεδομένης και της αρνητικής εξέλιξης της εκλογής Τραμπ; Ο Ματ Κάρθυ, αναγνωρίζει τους κινδύνους, παραμένει όμως αισιόδοξος και αυτό αποπνέει και στους συνομιλητές του:
«Μπορεί (σ.σ.: η εκλογή Τραμπ) να έχει μακροπρόθεσμα ευεργετικές συνέπειες για την Αριστερά. Μπορούμε να πούμε στους νέους ότι η ψήφος μετράει, ο Τραμπ εκλέχθηκε από νέους ψηφοφόρους. Ασφαλώς πρέπει να κινητοποιηθούμε ενάντια στις πολιτικές Τραμπ ο οποίος πράττει, με πιο φανερό και ωμό τρόπο, ό,τι κάνουν και οι δεξιές κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη. Και το προσφυγικό, η μεταχείριση προς τους πρόσφυγες, είναι το πιο χαρακτηριστικό. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι αν εκθέτουμε συνέχεια τον Τραμπ και να οργανώσουμε εκστρατεία ενημέρωσης των πολιτών και ένα ισχυρό κίνημα εναντίον του. Επίσης, η Αριστερά πρέπει να φτιάξει και μεταδώσει ένα όραμα. Οι νέοι, οι περιθωριοποιημένοι και οι αδύναμοι χρειάζονται ένα όραμα για να εμπλακούν ξανά με την πολιτική».
Ζητάμε να μας το εξηγήσει περισσότερο: «Το “υπέρ του ευρώ” μπορεί να σημαίνει κάτι αλλά αν πούμε ότι κάθε πολίτης θα έχει πρόσβαση στην Υγεία και την Παιδεία, στον Πολιτισμό, θα έχει πλήρη αναγνώριση της ταυτότητάς του, θα έχουμε μία δικαιότερη κοινωνία, αυτό πράγματι μπορεί να εμπνεύσει ουσιαστικά. Η πρόκληση για τα κόμματα της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη είναι να έχουν ένα όραμα, ένα όραμα πρώτα και κύρια για τη δική τους χώρα. Η οδός για να κερδίσεις τη Μαρίν Λεπέν δεν είναι τα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου αλλά οι δρόμοι της Γαλλίας. Πρώτα, λοιπόν, ξεκινάμε με ένα όραμα για τη χώρα μας αλλά επίσης πρέπει συλλογικά να φτιάξουμε ένα όραμα για την Ευρώπη. Πρέπει, μεταξύ άλλων, να έχουμε μία Ε.Ε. με κοινό βηματισμό που θα πρέπει να λύσει μεγάλα ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή, η φοροαποφυγή των μεγάλων εταιρειών κ.α.»
Και τα κόμματα όπως το Sinn Fein ή ο ΣΥΡΙΖΑ; «Η δουλειά της Νεολαίας και των μελών του κόμματος είναι να κάνουν ανθρώπους σαν εμένα να νιώθουν άβολα», μας λέει ο Ματ Κάρθι. «Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι ενός κόμματος πρέπει να ελέγχονται, κάθε απόφαση πρέπει να κρίνεται, τα ηγετικά στελέχη, οι βουλευτές και οι υπουργοί πρέπει να δίνουν λογαριασμό, αυτός είναι ο ρόλος ενός ριζοσπαστικού κόμματος σήμερα».
Τι συμβαίνει πραγματικά στο «καμάρι» των νεοφιλελεύθερων;
Η ενθουσιώδης ανάλυση του Ιρλανδού ευρωβουλευτή κατέληξε με την απάντηση του για την Ιρλανδία. Η χώρα του, παρουσιάζεται ως πρότυπο ανάπτυξης από τους νεοφιλελεύθερους ακριβώς επειδή εφάρμοσε κατά γράμμα το δικό της πρόγραμμα λιτότητας την ώρα που η ίδια της η κυβέρνηση αρνείται την ευνοϊκή απόφαση που έλαβε στις 30 Αυγούστου η Κομισιόν, η οποία ζήτησε από την αμερικανική εταιρεία να καταβάλει στο Δουβλίνο περισσότερα από 13 δισ. ευρώ σε «μη καταβεβλημένους φόρους».
«Η Ιρλανδία πράγματι έχει οικονομική ανάπτυξη αλλά αυτό είναι ένα αριθμητικό στοιχείο. Η Ιρλανδία είναι το μέρος όπου έχει εγκατασταθεί μεγάλοι οικονομικοί οργανισμοί και οι μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου και έχουμε μία κυβέρνηση που το επιτρέπει. Η Κομισιόν είπε στην κυβέρνηση ότι δικαιούται 13 δισ. Ευρώ από την Apple, ένα τεράστιο ποσό και η κυβέρνηση απάντησε: Δεν τους θέλουμε!”. Μάλιστα, στις 10 Νοεμβρίου η κυβέρνηση της Ιρλανδία υπέβαλε έφεση κατά της απόφασης που έλαβε στις 30 Αυγούστου η Ευρωπαϊκής Επιτροπή», σημειώνει ο Ματ Κάρθι.
Όπως αναφέρει αναλυτικότερα: «Στην Ιρλανδία υπάρχει πράγματι κάποια ανάκαμψη με όρους οικονομικών υπηρεσιών, η κατάσταση δεν είναι τόσο άσχημη όσο παλαιότερα αναφορικά με τις προσωπικές οικονομίες των πολιτών αλλά, την ίδια στιγμή, έχουμε τη μεγαλύτερη κρίση κατοικίας στην ιστορία της χώρας, έχουμε τους πιο πολλούς άστεγους από ποτέ. Και οι οικονομική ανάπτυξη, σε έναν μεγάλο βαθμό, οφείλεται ότι πολλοί νέοι έφυγαν από την Ιρλανδία. Μετανάστευσαν στην Αυστραλία, τις ΗΠΑ, όπου υπάρχει και μεγάλη παράδοση μετανάστευσης από εδώ, χάσαμε σχεδόν μια ολόκληρη γενιά η οποία εκτός των άλλων αντιμετώπισε και την μείωση του μισθού για τους νέους κάτω των 26 ετών.
Επίσης, με την περικοπή κοινωνικών δαπανών, η κυβέρνηση βελτιώνει την εικόνα των στατιστικών. Η Ιρλανδία είναι πράγματι το “κατόρθωμα” για το οποίο υπερηφανεύονται οι νεοφιλελεύθεροι αλλά αυτή δεν είναι η αλήθεια. Έχουμε μία οικονομία με μεγάλη ανισορροπία, τεράστια φτώχεια και ανισότητα και όλες τις συνέπειες της νεοφιλελεύθερης ατζέντας, την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να πάρουμε πίσω. Αν ξύσεις πίσω από την αφίσα των νεοφιλελεύθερων με την Ιρλανδία πρότυπο θα δεις την όχι και τόσο όμορφη αλήθεια».
Και, επανερχόμενος στο μείζον ζήτημα της φοροαποφυγής της Apple, επισημαίνει: Ως Sinn Fein μαχόμαστε υπέρ της ανεξαρτησίας και του δικαιώματος κάθε εθνικού κοινοβουλίου να αποφασίζει για το φορολογικό σύστημα στη χώρα του, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι δίκαιο. Αλλά, ασφαλώς, δεν συμφωνούμε με το να επιτρέπεται ή να διευκολύνεται η φοροαποφυγή από πλευράς των μεγάλων πολυεθνικών. Μετά το προσφυγικό και την κλιματική αλλαγή θα έλεγα ότι η φοροαποφυγή αυτή είναι το μεγαλύτερο ζήτημα των καιρών μας. Πολλές από τις μεγάλες εταιρείες, όπως η Facebook και η Apple, δίνουν δουλειές στην Ιρλανδία και αυτό είναι απολύτως ευπρόσδεκτο αλλά δεν μπορούμε να αποδεχθούμε τον μηχανισμό με τον οποίο αποφεύγουν να πληρώνουν φόρους.
Η υπόθεση της Apple είναι ενδεικτική την ώρα που που πολλές περιοχές εκτός Δουβλίνου στερούνται βασικών υπηρεσιών. Η χαμηλή φορολογία στις εταιρείες και στους πλούσιους είναι ένα μεγάλο πρόβλημα όπως επίσης και το ότι έχουμε βασίσει την οικονομίας μας στις ξένες επενδύσεις σε μεγάλο βαθμό. Έτσι, η Ιρλανδία είναι πιο ευάλωτη στις διεθνείς αναταραχές, κάθε διεθνής κρίση την επηρεάζει δραματικά. Όταν υπάρχει μία ανάπτυξη διεθνώς, πράγματι πάμε λίγο καλύτερα αλλά όταν σημειώνεται μία πτώση σε διεθνές επίπεδο, η Ιρλανδία πλήττεται ιδιαίτερα.
Πρέπει να δομήσουμε ένα πιο ισορροπημένο οικονομικό μοντέλο, το οποίο θα υποστηρίζει την εγχώρια βιομηχανία και ιδιαίτερα τη μικρή βιομηχανία, ένα μοντέλο που θα ενισχύει το δημόσιο τομέα, τις υπηρεσίες υγείας. Αν έχεις ιδιωτική ασφάλιση εξυπηρετείσαι αμέσως ενώ αν είσαι ασφαλισμένος στο δημόσιο μπορεί να χρειαστούν μήνες. Φυσικά, για να γίνουν όλα όσα θέλουμε πρέπει πρώτα να κερδίσουμε την ιδεολογική αντιπαράθεση».
________________________________________________
* Το Σιν Φέιν (Sinn Féin, στα Ιρλανδικά σημαίνει “εμείς”) είναι αριστερό πολιτικό κόμμα στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας και στη Βόρεια Ιρλανδία. Ιδρύθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1905 από τον Άρθουρ Γκρίφιθ, αλλά πήρε την σημερινή του μορφή το 1970, ύστερα από μια εσωτερική διάσπαση που χώρισε το κόμμα στα δύο, με το άλλο μισό (γνωστό αρχικά ως Επίσημο Σιν Φέιν) να αποτελεί σήμερα το αριστερό Κόμμα των Εργατών της Ιρλανδίας (Páirtí na nOibrithe). Ιστορικά έχει συνδεθεί με τον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό (IRA), αποτελώντας την πολιτική του πτέρυγα. Το 1919 η απογοήτευση που προκλήθηκε από την καθυστέρηση της Ιρλανδικής αυτονομίας οδήγησε μέλη του Σιν Φέιν, το οποίο είχε κερδίσει την πλειοψηφία των ιρλανδικών εδρών στο Ουέστμινστερ στις βρετανικές εκλογές του 1918, να δημιουργήσουν μια ιρλανδική συνέλευση στην οποία κηρύχθηκε η ιρλανδική ανεξαρτησία. Παράλληλα, στήριξε τον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας, ο οποίος έληξε τελικά το 1921 με την υπογραφή της αγγλο-ιρλανδικής συνθήκης και τη δημιουργία του ελεύθερου κράτους της Ιρλανδίας.
Μετά την διάσπαση του IRA το 1969, λίγο μετά την έναρξη της περιόδου που αποκαλείται «The Troubles», συνδέθηκε με το κομμάτι του Προσωρινού Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (Provisional Irish Republican Army), που έχει ως στόχο την αποκοπή της Βόρειας Ιρλανδίας από το Ηνωμένο Βασίλειο και την δημιουργία της Ενωμένης Ιρλανδίας. Αντίθετα, το Κόμμα των Εργατών συνδέθηκε με το κομμάτι του Επίσημου Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (Official Irish Republican Army, γνωστοί και ως “the Stickies”), με παρόμοια αιτήματα.
Από το 1983, αρχηγός του Σιν Φέιν είναι ο Τζέρι Άνταμς. Στην Κάτω Βουλή της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας (Dáil Éireann), το Σιν Φέιν αναδείχθηκε στις τελευταίες εκλογές 3ο κόμμα, με 23 βουλευτές. Το Σιν Φέιν ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά-Βόρεια Πράσινη Αριστερά και υποστηρίζει από θέση αρχής την ενοποίηση της Βόρειας Ιρλανδίας με το υπόλοιπο νησί σε μια ενιαία Δημοκρατία της Ιρλανδίας (‘Ειρε).
Στην Βόρεια Ιρλανδία, μέχρι πρόσφατα, κατείχε τις 28 από τις 108 έδρες της Συνέλευσης της Βόρειας Ιρλανδίας (δεύτερο κόμμα), έχοντας 4 υπουργικές θέσεις, μεταξύ των οποίων και αυτή του Αναπληρωτή Πρώτου Υπουργού της Βόρειας Ιρλανδίας. Όμως, τον Μάρτιο θα πραγματοποιηθούν πρόωρες εκλογές για το τοπικό κοινοβούλιο, μετά την αποχώρηση του Σιν Φέιν από την κυβέρνηση συνεργασίας με τα αγγλικανικά, φιλικά προς το Λονδίνο κόμματα.
Πηγή: Left.gr
