Και ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η επιχείρηση εκκένωσης της Ειδομενης, και κανείς δεν ξέρει αν αυτό ειναι το τέλος της Ειδομενης ή ένα πολιτικό ορόσημο, έρχονται στο μυαλό εικόνες από τα «παλιά».
Απο ενάμιση δύο χρόνια πριν που οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής μιλούσανε και κάποιοι λίγοι τους άκουγαν. Κι ακόμα λιγότεροι που πήγαν και είδαν.
Η Ειδομένη ήταν ένα πέρασμα, που για χρόνια το είχαμε όλοι «ακουστά».
Και κάπου τότε, άνθρωποι ετερόκλητοι μεταξύ μας, κάναμε συναντήσεις, λίγες, στην Ειδομένη και στο άγαλμα Βενιζέλου στην Θεσσαλονίκη, και αναδύθηκε η ανάγκη να γίνει κάτι. Έκτοτε, οι δρόμοι ίσως χώρισαν, οι δράσεις συμπορεύθηκαν.
Για να μάθει ο κόσμος την Ειδομένη, χρειάστηκαν πολλοί καλοί άνθρωποι, κάποιοι απο αυτούς δημοσιογράφοι, να κάνουν την Ειδομένη «θέμα» και ας μην πουλούσε, αφού έζησαν το φόβο της το βράδυ.
Κάπου εκεί στο χωροχρόνο της Ειδομένης, αναγκαστήκαμε να δούμε ότι δεν παίζει ρόλο το κατ΄επίφαση αριστερός ή δεξιός, ούτε απλά το να είσαι παλιός στο κίνημα, γιατί τόσος κόσμος, εκατονάδες κόσμου, έκαναν το αδύνατο δυνατο:
Με το τίποτα κράτησαν όρθια τη Ζωή για μήνες. Και έφτιαξαν δεσμούς, και κρατήθηκε η συνοχή και υψώθηκε τείχος στο ρατσισμό. Με μεγαλείο ψυχής και αλληλεγγύη.
Η Ειδομένη είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο. Η Ειδομένη, η Non-exit της Ευρώπης, που έγινε τόπος ξακουστός, τόπος σταύρωσης και ανάστασης συνάμα.
Και εκεί γεννήθηκε και η πολιτική πρόταση διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης στην Ευρώπη από τα κάτω: αλληλεγγύη ως πολιτική γέφυρα, όχι ως δημοφιλής γλωσσικός όρος αλλά ως η μόνη κοινωνική διέξοδος για το κρισιμότερο για την ταυτότητα και την πορεία της ένωσης ζήτημα.
Χρειάστηκε η καλή πίστη. Χρειάστηκε πολλή δουλειά. Χρειάστηκαν μέσα και πόροι που δεν υπήρχαν και αν υπήρχαν δεν ήταν ποτέ αρκετοί. Άλλα πάντα βρισκόταν από το υστέρημα και άλλα και άλλα.
Χρειάστηκε ελευθερία και κατανόηση και αυτά υπήρχαν, κάποιες φορές με προβλήματα. Χρειάστηκε η κοινωνική διαθεσμότητα να οργανωθεί διακριτικά και να συμπράξει καλύπτοντας κενά της ΕΕ ολόκληρης.
Και στις πιο δύσκολες συνθήκες, στην Ειδομένη που κανεις δεν την «θέλει» έγινε μια άρητη συμφωνία. Να κρατηθεί η αξιοπρέπεια.
Άνθρωποι που γνώριζαν απο τα μέσα την κοινωνία έβαλαν ζητήματα στις τοπικές αρχές και στο κράτος με βρόντερή φωνή δίχως φόβο και με πολύ πάθος. Γεννήθηκαν ιδέες. Ασκήθηκε πολιτική και μάλιστα σε πολύ κρίσιμες περιόδους από μη πολιτικούς.
Στην Ειδομένη επανανοηματοδοτήθηκαν οι σχέσεις με όλους και με όλα και όλοι οι ορισμοί.
Και απ΄την αρχή του χρόνου του ΄15, όσα και αν μέχρι τότε χώριζαν, με αξιοπρέπεια μπήκαν στην άκρη, βρέθηκαν σημεία σύγκλισης και υψώθηκε το «εμείς».
Το κίνημα της αληλεγγύης αναζοπυρώθηκε και έκανε και ένα βήμα παρακάτω.
Γεννήθηκαν ομάδες και ιδέες: «μαγειρέψανε πολύχρωμα», φύτρωσαν στέκια όπως «του Κιλκίς», «γεμίσανε καλαθάκια», «πλέξανε με αλληλεγγύη», ξεπήδησαν ομάδες διδασκαλίας και ψυχαγωγίας. Πήγαν και φορείς τέχνης και πολιτισμού. Τα ιατρεία πάντα εκεί,άλλωστε, «για εκεί χτυπάει η καρδιά τους».
Απο εκεί ξεκίνησαν ιδέες και πρωτοβουλίες, project σαν το small room, και φτάσανε στο Ευρωκοινοβούλιο, σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, σε πλατείες και σε καταλήψεις, σε σωματεία και κόμματα σε όλη την Ευρώπη.
Άλλαξαν οι αντιλήψεις για τα σώματα ασφαλείας, άλλαξε και η δράση τους.
Συνεργάστηκαν πολλοί με πολλούς και πολλές με ακόμη περισσότερες, πάλι καλή τη πίστη. Μπροστά στον ανθρώπινο πόνο συνταιριάστηκε η λογική και το συναίσθημα, ο πολιτικός λόγος και η πολιτική πράξη.
Εκεί στο πουθενά, στο τίποτα, στις λάσπες της Ειδομένης . Που στις λάσπες μπήκανε σκηνές. Και έπειτα έγινε και «μαγαζί» για τα κορακια του ανθρώπινου πόνου.Στην Ειδομένη τον τόπο της ντροπής ή της περηφάνιας, όπως πολλάκις ειπώθηκε.
Εκεί που αυτοοργανώθηκαν οι πρόσφυγες στο μαγείρεμα κλπ. Και οι αλληλέγγυοι της Βόρειας Ελλάδας σε όλα. Εκεί που η ντροπή μας έγινε κινητήριος δύναμη και η ανθρώπινη ανάγκη του άλλου, καθήκον για την ίδια μας την ύπαρξη.
Εκεί που η ζωή αναμετρήθηκε με τα όρια της και η κοινωνία το ίδιο.
Στα συντρίμμια της ύπαρξης μας. Στο χαμόγελο και τη ζωή που για μήνες σπάει την οδύνη.
Που φύτρωσε νοιάξιμο, για τον Άλλον.
Εκεί που, ως κοινωνία, σπείραμε αλληλεγγύη και άνθισε η ανθρωπιά. Για το σήμερα και το αύριο μας, που είναι κοινά σε τόπο κοινό.
ΥΓ. Το παρόν αφορά σκέψεις και μνήμες πολλών μηνών, ανεξάρτητα από τις τρέχουσες εξελίξεις και είναι έμφορτο συναισθημάτων και ελπίδας.
πηγή: Εποχή
