Η εργατική τάξη είναι μια πολύπαθη έννοια, που πέρασε από τη δόξα στην αφάνεια. Αφού πρώτα ταυτίστηκε με το βιομηχανικό προλεταριάτο και αποθεώθηκε ως το κύριο υποκείμενο ανατροπής του καπιταλισμού, στη συνέχεια, στις δυτικές μεταβιομηχανικές οικονομίες των υπηρεσιών, σχεδόν όλοι την αποχαιρέτησαν, αντικαθιστώντας την με τους όρους «εργαζόμενοι» ή «μισθωτοί». Όπως φαίνεται όμως, αυτή διαρκώς ανασταίνεται.
Σήμερα καθρεφτίζεται στα πρόσωπα της νοσηλεύτριας, της πωλήτριας και της δασκάλας, του ντελιβερά, του σερβιτόρου και του ταξιτζή, των επιστημόνων-ισσών στα ερευνητικά κέντρα και στα πανεπιστήμια και των γιατρών στα νοσοκομεία, των απεργών της «Μαλαματίνα», της Cosco και της Λάρκο, της εργαζόμενης στα διόδια και στα σουπερμάρκετ, των πληροφορικάριων, των δημοσιογράφων και των καλλιτεχνών της επισφάλειας, του μετανάστη αγρεργάτη της Μανωλάδας, του εργάτη και του τεχνίτη της οικοδομής, της μετανάστριας καθαρίστριας και της κατ’ οίκον φροντίστριας ηλικιωμένων, των εργαζόμενων του δημόσιου τομέα που είδαν τον 13ο και 14ο μισθό να καταργούνται με τα Μνημόνια, των δανειζόμενων εργαζόμενων και των νέων της αδήλωτης εργασίας.
Με λίγα λόγια, η εργατική τάξη κατοικοεδρεύει στα πρόσωπα όλων των ανθρώπων της δουλειάς και του μόχθου, που εξαρτώνται από εργοδότες και εργοδότριες, και σήμερα δέχονται μέσω του πληθωρισμού μια νέα μεγάλη αφαίμαξη του εισοδήματός τους.
Ο σημερινός πληθωρισμός αποτελεί κατά γενική ομολογία – ακόμα και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής – πληθωρισμό κερδών και όχι μισθών, ως αποτέλεσμα της ενεργειακής κρίσης, των προβλημάτων εφοδιασμού, της στεγαστικής κρίσης και, κυρίως, της κερδοσκοπίας του μεγάλου κεφαλαίου στις εγχώριες και διεθνείς αγορές και στα χρηματιστήρια. Αποτελεί το πιο σκληρό πεδίο ταξικής σύγκρουσης για την αναδιανομή του εισοδήματος μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη. Οι εργαζόμενοι-ες κινητοποιούνται και διαδηλώνουν μαζικά παντού για αυξήσεις μισθών, συλλογικές διαπραγματεύσεις, στήριξη των πιο ευάλωτων, πλαφόν στις τιμές, φορολόγηση υπερκερδών και μεταρρύθμιση των αγορών ενέργειας, ασκούν κριτική στις ιδιωτικοποιήσεις και διεκδικούν την αναγνώριση της ενέργειας ως δημόσιου αγαθού και μεγάλες επενδύσεις στις ανανεώσιμες πηγές.
Στη χώρα μας, με τον πληθωρισμό να καλπάζει, οι ήδη φτωχοποιημένοι από τις δύο αλλεπάλληλες κρίσεις μισθωτοί αντιμετωπίζουν κρίση επιβίωσης. Το 80% αυτών του ιδιωτικού τομέα δεν έχουν δει καμία αύξηση μισθών το 2022 και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι από το 2011. Ταυτόχρονα βλέπουν να διαλύονται και οι τελευταίες νησίδες του παλιού καθεστώτος εργασιακών σχέσεων σε δημόσιες επιχειρήσεις, στο ΕΣΥ, σε τράπεζες και ιδιωτικές βιομηχανίες μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και των απολύσεων, της γενίκευσης του δανεισμού εργαζομένων, των υπεργολαβιών και των αναθέσεων, της εισόδου ιδιωτών μάνατζερ ακόμα και στο στενό δημόσιο τομέα. Η βίαια αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου υπέρ του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, που πρόκειται να συμπληρωθεί μέσω των πλειστηριασμών, αποτελεί το ύψιστο σκάνδαλο σε μια χρεοκοπημένη χώρα.
Η εργατική τάξη της χώρας μας απεργεί την Τετάρτη, στην πρώτη – εδώ και πάρα πολλά χρόνια – κοινή πανελλαδική απεργία των συνδικάτων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, για την ακρίβεια και τη φτωχοποίηση, για τους μισθούς, τα εργασιακά δικαιώματα, για την απειλή της ύφεσης και της ανεργίας που πλησιάζουν και κυρίως για την αξιοπρέπεια στον παρόν και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Μέσα από την κοινή μοίρα και τους κοινούς αγώνες σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, οικοδομούνται οι προϋποθέσεις για μια νέα ενότητα και συλλογική ταυτότητα.
Μαρία Καραμεσίνη
DOCUMENTO
