ΚΥΠΡΟΣ: Επικίνδυνες πτήσεις… αμφισβητώντας την ανεξαρτησία

Ο ε­ορ­τα­σμός της 57ης ε­πε­τείου της α­νε­ξαρ­τη­σίας της Κύ­πρου ση­μα­δεύ­τη­κε α­πό την πτή­ση δυο στρα­τιω­τι­κών α­ε­ρο­πλά­νων της ελ­λη­νι­κής α­ε­ρο­πο­ρίας πά­νω α­πό την ε­πε­τεια­κή στρα­τιω­τι­κή πα­ρέ­λα­ση.
Ήταν μία ά­στο­χη ε­νέρ­γεια, η ο­ποία έ­γι­νε α­ντι­κεί­με­νο πο­λι­τι­κής σύ­γκρου­σης, κα­θώς ο γ.γ. του Α­ΚΕ­Λ, Άνδρος Κυ­πρια­νού, ορ­θά έ­σπευ­σε να ε­πι­ση­μά­νει ό­τι η υ­περ­πτή­ση των F-16 το μό­νο που ε­ξυ­πη­ρέ­τη­σε, ή­ταν να μα­ζέ­ψει με­ρι­κές α­κό­μα ψή­φους για τον πρό­ε­δρο Ανα­στα­σιά­δη.
Σύμ­φω­να με τις πλη­ρο­φο­ρίες της η­με­ρή­σιας ε­φη­με­ρί­δας «Κα­θη­με­ρι­νή της Κύ­πρου», οι α­ντι­δρά­σεις προέρ­χο­νται ό­χι μό­νο α­πό την κυ­πρια­κή α­ρι­στε­ρά, αλ­λά και κύ­κλους που βρί­σκο­νται στις πα­ρυ­φές των υ­πο­στη­ρι­κτών του προέ­δρου της Δη­μο­κρα­τίας και έ­χουν ε­πεν­δύ­σει στη λο­γι­κή της ο­ρι­στι­κής λύ­σης του κυ­πρια­κού ζη­τή­μα­τος.
Στα μέ­σα κοι­νω­νι­κής δι­κτύω­σης, οι α­ντι­δρά­σεις ή­ταν α­κό­μα ο­ξύ­τε­ρες, κα­θώς η υ­περ­πτή­ση των ελ­λη­νι­κών F-16 εί­ναι έ­να πι­σω­γύ­ρι­σμα στη λο­γι­κή της στρα­τιω­τι­κής θω­ρά­κι­σης, που προ­σφέ­ρει η «μη­τέ­ρα πα­τρί­δα», εί­ναι έ­να πρό­κρι­μα στην ε­πι­στρο­φή του ε­νιαίου (δή­θεν) α­μυ­ντι­κού δόγ­μα­τος.
Άλλω­στε, η πρό­τα­ση για ε­πι­στρο­φή στο ε­νιαίο α­μυ­ντι­κό δόγ­μα έ­χει τε­θεί στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρίο­δο α­πό τον υ­πο­ψή­φιο του α­κραίου ε­θνι­κι­στι­κού χώ­ρου και αρ­νη­τή της λύ­σης της δι­κοι­νο­τι­κής δι­ζω­νι­κής ο­μο­σπον­δίας, Νί­κο Πα­πα­δό­που­λο. Με αυ­τήν την έν­νοια, ε­μπλέ­κε­ται η υ­περ­πτή­ση των ελ­λη­νι­κών στρα­τιω­τι­κών α­ε­ρο­πλά­νων στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρίο­δο, κα­θώς δί­νει τη δυ­να­τό­τη­τα στον Νί­κο Ανα­στα­σιά­δη να ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι αυ­τός εί­ναι που υ­λο­ποιεί στην πρά­ξη το δόγ­μα «η Ελλά­δα εί­ναι ε­δώ», ε­ξα­σφα­λί­ζο­ντας την προ­ε­κλο­γι­κή πρό­σβα­σή του στους α­κραίους ε­θνι­κι­στι­κούς κύ­κλους.
Το α­τό­πη­μα εί­ναι πο­λύ σο­βα­ρό και δεν μπο­ρεί να α­να­λυ­θεί χω­ρίς να πά­ρου­με υ­πό­ψη τα δε­δο­μέ­να που έ­χουν προ­κύ­ψει με­τά το ναυά­γιο των συ­νο­μι­λιών στο Κρα­νς Μο­ντά­να.

Ση­μα­ντι­κό α­τό­πη­μα

Στο ση­μείο αυ­τό έ­χει ση­μα­σία να α­να­φέ­ρου­με ό­τι στην πρό­σφα­τη έκ­θε­ση του γ.γ. του Ο­ΗΕ, κ. Γκου­ντιέ­ρες προς τα μέ­λη του Συμ­βου­λίου Ασφα­λείας, η ευ­θύ­νη για την α­πο­τυ­χία ε­ξεύ­ρε­σης λύ­σης δια­μοι­ρά­ζε­ται προς ό­λες τις πλευ­ρές, α­κυ­ρώ­νο­ντας το α­φή­γη­μα της ελ­λη­νο­κυ­πρια­κής η­γε­σίας και του ελ­λη­νι­κού υ­πουρ­γείου Εξω­τε­ρι­κών, που ι­σχυ­ρί­ζο­νταν ό­τι η ευ­θύ­νη ο­φεί­λε­ται α­πο­κλει­στι­κά στην τουρ­κι­κή α­διαλ­λα­ξία.
Όλοι, άλ­λω­στε, γνω­ρί­ζουν, και ο ί­διος ο γ.γ. α­να­φέ­ρει, ό­τι στο Κρα­νς Μο­ντά­να χά­θη­κε μία με­γά­λη ευ­και­ρία για ο­ρι­στι­κή ε­πί­λυ­ση του κυ­πρια­κού προ­βλή­μα­τος και ό­τι φθά­σα­με πο­λύ κο­ντά στην τε­λι­κή λύ­ση. Δεν έ­χου­με κα­νέ­να λό­γο να μην θεω­ρή­σου­με πραγ­μα­τι­κούς τους ι­σχυ­ρι­σμούς του μέ­λους της Πο­λι­τι­κής Γραμ­μα­τείας του Α­ΚΕΛ και μέ­λους της ελ­λη­νο­κυ­πρια­κής δια­πραγ­μα­τευ­τι­κής ο­μά­δας, Του­μά­ζου Τσε­λε­πή, που σε συ­νέ­ντευ­ξή του στον ρ/σ «Πο­λί­της» δή­λω­σε ό­τι ο τούρ­κος υ­πουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών ου­σια­στι­κά εί­χε φθά­σει σε α­κτί­να λύ­σης, που προέ­βλε­πε σύ­ντο­μο χρο­νο­διά­γραμ­μα α­πο­χώ­ρη­σης ό­λων των στρα­τευ­μά­των, με ε­ξαί­ρε­ση 650 τούρ­κων και 950 ελ­λή­νων στρα­τιω­τών και πα­ραί­τη­ση α­πό τα πα­ρεμ­βα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και τις εγ­γυή­σεις.
Όπως εί­ναι και δε­δο­μέ­νη η μομ­φή προς τον πρό­ε­δρο της Κύ­πρου ό­τι α­πέ­φυ­γε να ε­πι­δεί­ξει την ε­πι­βαλ­λό­με­νη ευε­λι­ξία, προ­τι­μώ­ντας να δια­τη­ρή­σει, χά­ριν της ε­πα­νε­κλο­γής του, τους δε­σμούς του με τον α­κραίο ε­θνι­κι­σμό.
Το ο­λί­σθη­μα εί­ναι πο­λύ ση­μα­ντι­κό, κα­θώς σε μία πε­ρί­πλο­κη φά­ση, που ε­πι­βάλ­λε­ται η δια­τή­ρη­ση των, έ­στω και πε­ριο­ρι­σμέ­νων, προο­πτι­κών για σύ­ντο­μη (του­λά­χι­στον έως τις προ­ε­δρι­κές ε­κλο­γές του Φε­βρουα­ρίου) ε­πα­νέ­ναρ­ξη των συ­νο­μι­λιών –γε­γο­νός που προϋπο­θέ­τει την α­πο­φυ­γή κι­νή­σεων που συμ­βάλ­λουν στην ε­νί­σχυ­ση της έ­ντα­σης και της στρα­τιω­τι­κο­ποίη­σης- η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά ε­πι­λέ­γει την πα­ρου­σία στρα­τιω­τι­κών α­ε­ρο­πλά­νων.

Ανε­ξάρ­τη­το κρά­τος, χω­ρίς πα­ρεμ­βά­σεις

Σί­γου­ρα η τουρ­κι­κή πλευ­ρά, ει­δι­κά την πε­ρίο­δο Ερντο­γάν, συ­χνά ε­πι­δί­δε­ται σε πα­ρό­μοιες στρα­τιω­τι­κές κι­νή­σεις στην κα­τε­χό­με­νη Κύ­προ, και θα ή­ταν ε­ξαι­ρε­τι­κά τα­πει­νω­τι­κό για την Ελλά­δα και την Κυ­πρια­κή Δη­μο­κρα­τία, η συ­μπε­ρι­φο­ρά του τουρ­κι­κού κα­θε­στώ­τος να α­πο­τε­λέ­σει δι­καιο­λο­γία και μέ­τρο σύ­γκρι­σης. Όπως και θα ή­ταν α­πο­λύ­τως πα­ρά­λο­γη η με­τα­κύ­λη­ση στη λο­γι­κή της «μη­τέ­ρας πα­τρί­δας» και του ε­νιαίου α­μυ­ντι­κού δόγ­μα­τος. Άλλω­στε, ορ­θά ε­πι­ση­μαί­νε­ται στην έκ­θε­ση του γ.γ. του Ο­ΗΕ ό­τι η βα­σι­κή αι­τία που ο­δή­γη­σε στην ε­πα­να­προ­σέγ­γι­ση και στην ε­πί­λυ­ση σο­βα­ρών και χρό­νιων κω­λυ­μά­των με­τα­ξύ ελ­λη­νο­κυ­πρια­κής και τουρ­κο­κυ­πρια­κής πλευ­ράς, α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό το αρ­νη­τι­κό α­πο­τέ­λε­σμα, ο­φεί­λε­ται στο γε­γο­νός ό­τι η δια­δι­κα­σία των συ­νο­μι­λιών ή­ταν κυ­ρίως μία κυ­πρια­κή ε­σω­τε­ρι­κή υ­πό­θε­ση.
Το αί­τη­μα ό­λων δη­μο­κρα­τι­κών προο­δευ­τι­κών δυ­νά­μεων σχε­τι­κά με την ε­πί­λυ­ση του κυ­πρια­κού α­να­φέ­ρε­ται στη δη­μιουρ­γία προϋπο­θέ­σεων συ­γκρό­τη­σης ε­νός κα­νο­νι­κού, α­νε­ξάρ­τη­του, σύγ­χρο­νου ευ­ρω­παϊκού κρά­τους χω­ρίς ξέ­νες στρα­τιω­τι­κές δυ­νά­μεις, πα­ρεμ­βα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και εγ­γυή­σεις.
Ει­δι­κά για την α­ρι­στε­ρά έ­χει ι­διαί­τε­ρη πο­λι­τι­κή και α­ξια­κή ση­μα­σία να α­πο­δειχ­θεί ό­τι εί­ναι δυ­να­τόν να συ­νυ­πάρ­ξουν ε­ντός ε­νός ο­μό­σπον­δου κρά­τους Ελλη­νο­κύ­πριοι και Τουρ­κο­κύ­πριοι.
Η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά στη δια­δι­κα­σία των συ­νο­μι­λιών προέ­βαλ­λε αυ­τό το αί­τη­μα (σε ο­ρι­σμέ­νες φά­σεις φθά­νο­ντας μά­λι­στα στην α­κραία λο­γι­κή της πρό­τα­ξης και πε­ριο­ρί­ζο­ντας με αυ­τόν τον τρό­πο τη δυ­να­τό­τη­τα δι­πλω­μα­τι­κής ευε­λι­ξίας), συ­νε­πώς το ο­λί­σθη­μα της 1ης Οκτώ­βρη μό­νο ως α­να­κό­λου­θο και α­ντι­φα­τι­κό στις θέ­σεις, το ρό­λο της Ελλά­δας και της κυ­βέρ­νη­σής της, μπο­ρεί να ε­κλη­φθεί.
Απο­μέ­νει, λοι­πόν, να συ­νο­μο­λο­γή­σου­με ό­τι οι χει­ρι­σμοί σε μεί­ζο­νος ση­μα­σίας διε­θνή ζη­τή­μα­τα, που σχε­τί­ζο­νται με την ε­πί­λυ­ση του ε­θνι­κού ζη­τή­μα­τος και τις γεω­στρα­τη­γι­κές ι­σορ­ρο­πίες στην ευαί­σθη­τη πε­ριο­χή της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Με­σο­γείου, σε κα­μία πε­ρί­πτω­ση δεν μπο­ρεί να α­πο­τε­λούν πε­δία ά­σκη­σης προ­σω­πι­κών ε­πι­λο­γών. Αντί­θε­τα, ε­πι­βάλ­λε­ται η χά­ρα­ξη και η τή­ρη­ση της πο­λι­τι­κής που θα εκ­κι­νεί α­πό τις θέ­σεις και τις α­ξίες της δι­κής μας α­ρι­στε­ράς, για να συ­να­ντή­σει τις α­νη­συ­χίες και δε­δο­μέ­νες α­πο­φά­σεις της διε­θνούς κοι­νό­τη­τας.

Ο Μιχάλης Υδραίος είναι μέ­λος της Πο­λι­τι­κής Γραμ­μα­τείας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πηγή: Η Εποχή