Ναι αλλά κοιτάξτε το παιδάκι από το Ιράν, μας λένε κάποιοι σήμερα. Και ξάφνου έγινε στα στόματά τους πρότυπο ο 17χρονος πρόσφυγας (πώς να τον πουν μετανάστη -ή και λάθρο- κοτζάμ αριστούχο στα ΑΕΙ, όπως ίσως θα τον έλεγαν ως χτες;)
Σα να μας μαλώνουν.
Σα να μας λένε ότι φτάνει αυτός ο ένας για να ξεχάσουμε πως χιλιάδες άλλοι δεν έχουν καμιά ευκαιρία. Λένε “η επιτυχία αυτού του λαμπερού παιδιού κάνει τη χώρα περήφανη, φάρο δικαίου, λίκνο του πολιτισμού”. Σα να μας λένε: εσείς που φωνάζετε «στα σύνορα η Ελλάδα παραβιάζει κάθε νόμο και κανόνα» πάψτε τη μιζέρια, χαρείτε για τον αριστούχο Κούρο ή Κύρο (Έλληνας γαρ στο βάθος κάθε Πέρσης).
Να είναι καλά αυτό το λαμπερό παιδί, ο Κούρος Ντουρμοχαμαντί Μπαγκί.
Αλλά, είναι δυο οι ιστορίες σήμερα. Είναι αυτό το φωτεινό χαμόγελο, η δύναμη της γνώσης, η μάχη της ένταξης. Αυτός ο της ελληνικής παιδείας μετέχων. Είναι και οι ανατριχιαστικές πληροφορίες και αναπαραστάσεις που αποδεικνύουν τις παράνομες επαναπροωθήσεις στον Έβρο. Κι αυτές δε σβήνουν με τίποτα. Κι η είδηση πως πρόσφυγες και μετανάστες χρησιμοποιούνται από τις αρχές σαν βίαιοι σκλάβοι για τη βρόμικη δουλειά δε σβήνει. Μεγάλα μίντια της Ευρώπης (Guardian, Le Monde, Lighthouse Reports, Report Munchen, Spiegel) έχουν σήμερα εικόνες και 3D βίντεο και αναπαραστάσεις των χώρων κράτησης στο Τυχερό.
Οι αποκαλύψεις είναι ανατριχιαστικές. Μιλάνε για ένα μικρό στρατό ομήρων που τους έχουμε εκεί για να χτυπούν, να ξεγυμνώνουν και να ρίχνουν όσους περνάνε τον Έβρο πίσω στο ποτάμι. Και μετά από τρεις μήνες αυτής της καταναγκαστικής βίαιης εργασίας παίρνουν το χαρτί να πάνε σε άλλη χώρα. Η έμπνευση είναι πιο άρρωστη από όσο χωράει ο νους. Είναι οι “κάπο” των προσφύγων.
Είναι δυο οι ιστορίες σήμερα αλλά καμιά δε δικαιώνει τους Μηταράκηδες.
Είναι κι οι δυο δικές μας ιστορίες. Της δικής μας αγωνίας και της αλληλεγγύης.
Ντροπή σε μια χώρα που στήνει δικά της κυκλώματα συνεργατών – σκλάβων.
Κωστής Παπαϊωάννου
