Μέσα στο 2023 κατάπιαμε τα Τέμπη, την Πύλο και τώρα τρώμε την Αλεξανδρούπολη. Σε μια χρονιά μέσα, το μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δυστύχημα, το μεγαλύτερο ναυάγιο και η μεγαλύτερη πυρκαγιά.
Το πρώτο μια προδιαγεγραμμένη τραγωδία με συγκεκριμένες υπογραφές, η μία εκ των οποίων επιβραβεύτηκε με πανηγυρική ανανέωση της βουλευτικής θητείας. Ένα χρονικό προαναγγελθέντων θανάτων έφτασε μέσα σε μήνες στο να εκδιώκονται από το δημόσιο χώρο οι συγγενείς των θυμάτων. Μια χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της.
Το δεύτερο ένα κρατικό έγκλημα με εκατοντάδες θύματα, φυσικούς αυτουργούς έλληνες λιμενικούς, ηθικούς αυτουργούς τη φυσική και πολιτική ηγεσία τους, συνεργούς ευρωπαίους αξιωματούχους και όπλο ένα σκοινί ρυμούλκησης. Μια χώρα που σκοτώνει τα παιδιά των άλλων.
Τώρα χωνεύουμε το τρίτο. Η μεγαλύτερη φυσική καταστροφή εξελίσσεται 13 μέρες σε ευρωπαϊκό έδαφος. Μια χώρα που σκοτώνει τα παιδιά των παιδιών της. Πριν ακόμα τελειώσει εμείς ήδη το χωνεύουμε. Διάβαζα πως ειδησεογραφικές εκπομπές χτες «έπαιξαν» τη Δαδιά μιάμιση ώρα μετά κι αυτό για λίγα δευτερόλεπτα. Το θέμα δεν είναι τα εξαγορασμένα κανάλια. Είναι που σε πολλούς τηλεθεατές δεν έλειψε η Δαδιά ως είδηση.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά σε αυτή τη χώρα. Γινόμαστε ένα τεράστιο στομάχι που τα χωνεύει όλα με υπερέκκριση συναισθήματος χωρίς βάθος και διάρκεια. Μνήμη αποσαθρωμένη, αντιστάσεις διαλυμένες.
Η χώρα είναι ένας γέροντας που κοιτάει απλανώς εικόνες στο γυαλί ενώ η φωτιά καίει την κουβέρτα στα πόδια του.
Αυτό είναι το μόνο που δε χωνεύεται. Η άνοια μιας χώρας. Η συλλογική βαθμιαία έκπτωση των εγκεφαλικών λειτουργιών.
Υγ. Και η αριστερή γραφικότητα της ευαισθησίας στα σόσιαλ είναι κομμάτι αυτής της εικόνας. Όχι τίποτα άλλο, να μη νομίζουμε πως κάτι κάνουμε. Αλλά έστω έτσι, συνεχίζουμε να δείχνουμε τις εικόνες μήπως ελάχιστη μνήμη μείνει ζωντανή.
Κωστής Παπαϊωάννου
