Μέσα στην αμετροέπειά του ο πρωθυπουργός μας ενημέρωσε ότι αυτός θα αποφασίσει πότε θα έρθει «η ώρα της κριτικής». Ακόμα και την ώρα που το αφήγημα για το επιτελικό κράτος κατέρρεε με πάταγο, αυτός συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο. Προσπάθησε να φορέσει τη μάσκα της αυτοπεποίθησης. Καμιά συγγνώμη, καμιά διάθεση αυτοκριτικής. Λίγα λεπτά αργότερα οι εικόνες από την εθνική Οδό αποκάλυπταν την παντελή έλλειψη όχι μόνο συνολικού σχεδίου, αλλά και στοιχειώδους συντονισμού. Οι αντιφατικές δηλώσεις των «αρμοδίων» για τις εκκενώσεις, που μετατράπηκαν εδώ και μέρες σε πανάκεια επιβεβαίωναν ότι ο έλεγχος είχε ολοκληρωτικά χαθεί. Ενα κράτος που έχανε μάχη με τη μάχη, καμάρωνε για την ανυπαρξία του, την άτακτη υποχώρησή του από χωριό σε χωριό, από οικισμό σε οικισμό, από περιοχή σε περιοχή, μετρούσε με αυταρέσκεια πόσα «112» έστειλε κάθε μέρα.
Είναι ανατριχιαστικό αν το σκεφτείς. Το μόνο που ενδιαφέρει αυτή την κυβέρνηση είναι οι εντυπώσεις. Τα ΜΜΕ βομβαρδίζονται με non-papers, τα οποία επισημαίνουν τι «δεν δείχνουμε», αλλά και ποιά θα είναι η υπερασπιστική μας γραμμή απέναντι στις κραυγές οργής και απόγνωσης των κατοίκων. Η «πρόβλεψη» του εκπροσώπου της Πυροσβεστικής ότι «αύριο θα ισχύσουν συνθήκες ανάλογες με το Μάτι» δεν επιβεβαίωσε μόνο την κομματικοποίηση όλων των θεσμών και οργάνων του κράτους από μια αδηφάγα εξουσία. Αποκάλυψε και τη μοναδική προτεραιότητα αυτής της εξουσίας. Να μην χρειαστεί να μετρήσουν νεκρούς. Ή αν χρειαστεί να μετρήσουν λιγότερους από το Μάτι. Δεν τους ενδιαφέρει η ζωή. Απλά το μέτρημα. Κυνικοί τυμβωρύχοι συνεχίζουν να κάνουν… αντιπολίτευση, λες και δεν κυβερνούν αυτοί εδώ και δύο χρόνια.
Ομως ζωή είχαν και τα χιλιάδες καμμένα ζώα, άγρια και οικόσιτα που τα ταϊσμένα ΜΜΕ πήραν εντολή να μην τα δείχνουν. Γιατί χαμένη ζωή είναι τα εκατομμύρια νεκρά δέντρα, που θα μετατρέψουν την Αττική σε ένα μόνιμο καζάνι τοξικής ατμόσφαιρας, όχι μόνο για μερικές μέρες ή εβδομάδες, αλλά για χρόνια.
Το θέμα δεν είναι λοιπόν αν και πότε θα γίνει κριτική στα λάθη. Φυσικά και θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για τα πυροσβεστικά οχήματα χωρίς λάστιχα, για τους εποχιακούς δασοπυροσβέστες που στάλθηκαν σπίτι τους μετά από χρόνια, για τις τεράστιες ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό και σε εξοπλισμό. Δε μπορεί να θυμάσαι ότι η Αττική είναι «πυριτιδαποθήκη» μόνο την ώρα που βλέπεις την φωτιά να επελαύνει. Δε μπορεί μια χώρα που έχει ζήσει τραγωδίες όπως το Μάτι να αγοράζει απλόχερα περιπολικά, μηχανές για τη ΔΙΑΣ, αγροτικά για συνοριοφύλακες, πολεμικά αεροσκάφη λες και έχει τα ταμεία της γεμάτα χρυσό, πρωθυπουργικά λιαρ τζετ, φρεγάτες και να τσιγγουνεύεται να επενδύσει στην προστασία του περιβάλλοντος.
Η επίκληση της «κλιματικής απειλής» που ανακάλυψαν τώρα δεν γίνεται για να την αντιμετωπίσουν. Είναι απλώς το τελευταίο αμυντικό οχυρό της επικοινωνιακής τους λαίλαπας. Η δικαιολογία τους προς πάσα χρήση.
Οσοι είδαν έστω και λίγη τηλεόραση αυτές τις μέρες έχουν σχηματίσει άποψη για το πόσο πρόχειρα, ανέμελα, ασυντόνιστα περιμέναν οι επιτελείς του αυτο-εστεμμένου να «τη βγάλουν» και αυτό το καλοκαίρι, επειδή πέρσι ήταν σχετικά τυχεροί. Οσοι άκουσαν αυτό το αχώνευτο «Τα δέντρα θα ξαναφυτρώοσυν» καταλαβαίνουν μέχρι πού φτάνουν οι οικολογικές «ευαισθησίες» ενός πρωθυπουργού, που δυσθυμεί ολοφάνερα όποτε υποχρεώνεται να εγκαταλείψει το δικό του παράλληλο σύμπαν.
Η φύση έτσι κι αλλιώς μας έστειλε την ετυμηγορία της. Το πρόβλημα είναι το αύριο. Μπορεί να περιμένει κανείς από τους μόνιμους ιδιοκτήτες της χώρας ότι θα κάνουν στο μέλλον αυτό που δεν έκαναν επί τόσες δεκαετίες; Αυτοί που εκλημάτισαν κατά συρροή εναντίον της φύσης θα γίνουν τώρα οι σωτήρες της; Αν είναι να κρίνει λοιπόν κάποιος, αυτός θα πρέπει να είναι ο πολίτης. Αυτός που θα είναι καταδικασμένος να ζει σε ένα φαλακρό, γκρίζο, μολυσμένο τοπίο.
Ο Αύγουστος του 2021 είτε μας αρέσει, είτε όχι σηματοδοτεί το τέλος της Ελλάδας όπως τη γνωρίζαμε. Το τέλος της ανεμελιάς, του ωχαδερφισμού, της απραξίας, του ανεμπόδιστου βιασμού της φύσης. Είναι η στιγμή παράλληλα, που πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι πράσινη ανάπτυξη δεν είναι απλά ευκαιρία για «μπίζνες» και «επενδύσεις», όπως προσπαθεί να το πλασάρει η παρέα των νεοφιλελέων. Οτι «αποκατάσταση των ζημιών» δε σημαίνει απλώς να εξασφαλιστούν κάποια χρήματα για να ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Οτι ζητούμενο, όσο μπορεί κάτι τέτοιο να είναι εφικτό, είναι πριν από όλα η αποκατάσταση της ισορροπίας της φύσης.
Αυτό που διόλου δεν φαίνεται να ενδιαφέρει την εξουσία
Η φύση δεν εκδικείται όπως επαναλαμβάνουν μερικοί. Η φύση απλώς «ακολουθεί» τις δικές μας επιλογές και δράσεις. Το κράτος απέδειξε την ολοκληρωτική ανυπαρξία του. Αυτές τις μέρες και την εγκληματική αδιαφορία του. Είναι η ώρα να καταλάβουμε όλοι ότι μόνο αν ενεργοποιηθούμε ως πολίτες μπορεί να αλλάξει κάτι. Πολλά από όσα θα αφήσει πίσω της η καταστροφή αυτή δεν θα είναι αναστρέψιμα. Αλλά πάντα υπάρχουν και κάποια χειρότερα που μπορούμε να προλάβουμε.
Κώστας Αργυρός
Πηγή: Η Εποχή
