Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον – καθόλου προσποιητό τέτοιες ώρες – περιμέναμε το χθεσινοβραδινό διάγγελμα του πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη. Καθώς θα μεταδιδόταν μετά την ανεξέλεγκτη γενίκευση και εξάπλωση των καταστροφικών πυρκαγιών – και όχι, όπως το προηγούμενο, στις αρχές της εκδήλωσης του φαινομένου στη Βαρυμπόμπη – ήταν λογικό να θέλουμε να αναζητήσουμε και να εντοπίσουμε τις διαφορές εκτιμήσεων, ακόμη και τις διαφορές διατυπώσεων, που θα περίμενε κάποιος να έχει επιφέρει η πολύ πικρή εμπειρία των προηγούμενων ημερών.
Αποδείχτηκε ότι ματαιοπονούσαμε. Ιδια όψη, ίδια κόψη. Ιδια κι απαράλλαχτη γραμμή, όπως σε πυρκαγιές μιας άλλης έκτασης και βαρύτητας, μιας άλλης εποχής. Ακούσαμε πάλι το ίδιο τροπάρι, πως έγινε και γίνεται ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό, και γίνεται με την καλύτερη δυνατή προετοιμασία, ότι τα μέσα πυρόσβεσης που διαθέτουμε είναι αρκετά, αλλά, όταν καλούμαστε να συνδυάσουμε τη σωτηρία ανθρώπων, περιουσιών και δασών, τότε αυτό «είναι απλά ανέφικτο», ή όταν ζητούμε από το ανθρώπινο δυναμικό των υπηρεσιών πυρόσβεσης να το πράξει, διαπιστώνουμε ότι «απλά ξεπερνά τις δυνάμεις του». Τόσο απλά. Οσο απαιτεί ο χρυσός κανόνας της επικοινωνιακής διαχείρισης, που ορίζει πως δεν επιτρέπεται να προκαλέσεις ποτέ στο «κοινό» το ερώτημα «μήπως κάτι δεν έγινε σωστά;»
Μας θύμισε ξανά ο πρωθυπουργός ότι τα δέντρα ξαναφυτρώνουν, αγνοώντας πως, σε συνθήκες κλιματικής κρίσης σε πλήρη εξέλιξη, το να χάνεται ακόμα κι από συγχωρητέο ανθρώπινο λάθος ένα δέντρο, μπορεί να σημαίνει ότι θα κινδυνέψει να χαθεί στο άμεσο μέλλον μια ανθρώπινη ζωή. Ισως, όμως, αυτό δεν έχει και τόση σημασία για τους πολιτικούς που νοιάζονται μόνο για το τι μπορεί να πληρώσουν τοις μετρητοίς και όχι σε μέλλοντα χρόνο, οπότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει.
Δεν άδραξε καν την ευκαιρία που του είχε δώσει λίγο πριν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλ. Τσίπρας, που, σε μια προσεγμένη δήλωσή του είχε αναγνωρίσει πως «η κρατική μηχανή δεν λειτούργησε υποδειγματικά ούτε τώρα ούτε και παλαιότερα» και είχε εντοπίσει την ανάγκη ανασχεδιασμού του συνόλου της πολιτικής αντιπυρικής προστασίας και – κοντά στο νου – προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Σαν να μην άκουσε τη δήλωση αυτή, περιορίστηκε να μουρμουρίσει κάτι για κριτική και αυτοκριτική, στον κατάλληλο χρόνο όπως είπε. Και δεν υπάρχει καταλληλότερος χρόνος για έναν επικοινωνιολογικά καταρτισμένο πολιτικό, από το χρόνο όπου θα έχουν αμβλυνθεί, όπως είναι ανθρώπινο, οι μνήμες της καταστροφής.
Ως τότε, οι πολίτες κληθήκαμε από τα πρωθυπουργικά χείλη να παραμείνουμε «ψύχραιμοι». Κάποιοι, δεν ξέρω αν είμαστε λιγότεροι ή περισσότεροι, μείναμε απλώς, που λέει κι ο ίδιος, παγωμένοι.
