Όλα εκείνα τα παιδιά, που αυτολογοκρίνονται και δεν διανοούνται να γράψουν/πουν δημόσια κατιτίς άλλο πέραν της ηγεμονικής ιδεολογίας, όλα εκείνα τα παιδιά που δουλεύουν 10ωρα και δεν τολμούν να κλείσουν τα τηλέφωνα μην και τηλεφωνήσει το αφεντικό, όλα εκείνα τα “παιδιά” με 25ετίες δουλειά στην πλάτη και με μισθό ίσα που φτάνει το χιλιάρικο, όλα εκείνα τα παιδιά είλωτες του μυαλού της κυριαρχίας, της οθόνης και του πληκτρολογίου, να μην τα αδικούμε. Να είμαστε αλληλεγγύ@, στο πλάι τους. Να κατανοούμε τη σιωπή τους. Να ακούμε τις, μειοψηφικές, φωνές τους. Να τα στηρίζουμε όταν απολύονται, όταν προσφεύγουν, άφραγκ@, στα εργατικά δικαστήρια, καταγγέλλοντας. Να δείχνουμε με το δάχτυλο τους μιντιάρχες παραβάτες.
Αλλά: εκείνες/ους, τους 30 – 40 νοματαίους, που φιγουράρουν εναλλάξ στις οθόνες και στήνουν καριέρα επειδή πάντοτε ταυτιζόταν με την ηθική του κεφαλαίου και -όχι!- δεν υπήρξαν είλωτες αλλά συνοδοιπόροι, σ’ εκείν@ δεν οφείλεται κανένας σεβασμός. Δεν είναι δημοσιογράφοι. Οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος υπήρξαν πάντοτε, ευεπίφορ@ στον εκμαυλισμό, σε εντεταλμένη υπηρεσία εξαπάτησης της “κοινής γνώμης”. Μπορούν, με την ίδια ζέση, με την ίδια φόρα, να υπηρετήσουν κάθε πλευρά του πολιτικού φάσματος, αρκεί να πέφτουν τα μιστά. Να συμβουλεύουν, αδιακρίτως δεξιά τε και αριστερά, δημαρχαίους, εκδότες, διαφημιστικές -ο καλός ο μύλος εξάλλου όλα τα αλέθει.
Να μην αδικούμε τους δημοσιογράφους, λοιπόν. Να μην τους αδικούμε, συγχέοντάς τους με όσ@ εκπροσωπούν τους από πάνω, μιλώντας και γράφοντας δημόσια. Με όσ@ δεν ορρωδούν στο ψεύδος -διότι ψεύδος είναι η μονόπαντη αλήθεια. Με όσ@ ευκολύνονται στις ιδεολογικές μετατοπίσεις, διευκολύνοντας εαυτούς και αλλήλους. Διότι, ναι, οι δημοσιογράφοι οφείλουν να έχουν άποψη και να την κοινωνούν, οφείλουν όμως και να εξεγείρονται όταν, ανισόρροπα και ολοκληρωτικά, ακούγεται μοναχά η δική τους ηγεμονική φωνή.
Κατά την περίοδο της κρίσης, οι Μιντιάρχες εκκαθάρισαν τα μαγαζιά. Οι απολύσεις, διώξεις για λόγους ιδεολογίας, έδωσαν τα δέοντα μαθήματα σε όσ@ απέμειναν. Η “γραμμή” δεν λοξοκοιτά πια, ούτε καν στην αρθρογραφία.
Ό,τι βλέπουμε, ό,τι ακούμε και ό, τι διαβάζουμε εδώ και 15 χρόνια, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν αποτελεί πια έργο – αποτέλεσμα μιας όντως δημοσιογραφικής δουλειάς. Τέτοια δεν χρειάζονται πια. Τουναντίον, κρίνονται επικίνδυνα.
Οπότε: για να μην αδικούνται οι δημοσιογράφοι/ίνες και η δημοσιογραφία εν γένει, πρέπει πρώτα να επανακαθοριστεί το περιεχόμενο των ίδιων των όρων. Να ξεκαθαρίσει, κατά το κοινώς λεγόμενο, η ήρα από το στάρι.
* Πριν από 5-6 χρόνια, ο αλγόριθμος του φ/β λογόκρινε τον Πικάσο: όταν το Montreal Museum of Fine Arts φιλοξένησε έκθεση με έργα του Πικάσο, στη διαφήμιση για τα σόσιαλ μίντια, ο πίνακας «Femmes à la toilette» (Γυναίκες στην τουαλέτα, 1956) κόπηκε.
Το αυτό συμβαίνει στην τηλεόραση και με τον όρο κομμουνισμός. Και με τον αντικαπιταλισμό. Και με όλα τα συναφή.
Κατέ Καζάντη
