Σ’ αυτόν, λοιπόν, τον δυσώδη κόσμο των ΜΜΕ, τον λυσσαλέα ταξικό, του πλούτου και της χλιδής των από πάνω και της φτωχολογιάς των υποαμοιβόμενων εργατών-τριών, σ’ αυτόν τον κόσμο του Τράγκα και του εργαζόμενου στον Τράγκα, νόμος είναι το δίκιο των αφεντικών. Όπως εξάλλου και σε κάθε κόσμο–χώρο εργασίας.
Κι αν η περίπτωση του μακαρίτη, που τον βίο ετελεύτησε βαθύπλουτος, κρίνεται, αν κρίνεται, ακραία, παραμένει ενδεικτική. Και για τα “φράγκα” που έβγαλε, αλλά και για τον τρόπο, ίσως κυρίως γι’ αυτόν, με τον οποίο διαχειρίστηκε τις σχέσεις του με τους από κάτω. Εκείνους δηλαδή που βγάζαν, με ξεροκόμματα, απλήρωτες και συχνά αδήλωτες εργατοώρες, την όντως δουλειά, τη δημοσιογραφική.
Αλλά αυτό είναι το καπιταλιστικό όνειρο: ένας κόσμος με κάθε λογής γαλέρες, από τα εργοστάσια παραγωγής αυτοκινήτων μέχρι τα πολυτελή ξενοδοχεία και τις βιομηχανίες του θεάματος και του Τύπου, ένας κόσμος με εργαζόμενους-ες στην κόψη εξαθλίωσης – επιβίωσης. Ένας κόσμος στον οποίο οι από κάτω δεν φτάνουν καν στα δικαστήρια για να διεκδικήσουν το δίκιο τους, αφού πια η νομοθεσία που ορίζει τις σχέσεις εργασίας κόβεται και ράβεται στα μέτρα των εργοδοτών.
Το εργασιακό παρόν για τα μορφωμένα μικρομεσαία στρώματα, για το πρεκαριάτο του δυτικού κόσμου δηλαδή, μοιάζει τόσο ζοφερό όσο και εκείνο των προλετάριων. Η δια νόμου υπέρβαση του 8ωρου με τις απλήρωτες υπερωρίες και τον τραγέλαφο των ρεπό, οι επί τα χείρω αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο ή άλλες “λεπτομέρειες”, όπως λ.χ. η εκχώρηση του τηλεφωνικού κέντρου του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας σε ιδιωτική τηλεφωνική εταιρεία, συνθέτουν το όραμα της σκληρής νεοφιλελεύθερης ατζέντας: η διάχυση του φόβου σε ένα ολωσδιόλου ανασφαλές εργασιακό τοπίο, εξανδραποδίζει κάθε ατομικότητα, ανεξαρτήτως ακαδημαϊκής μόρφωσης.
Ένα καθεστώς μόνιμης προσωρινότητας οδηγεί στον εξευτελισμό της ανημπόριας. Πια, το νομικό πλαίσιο κόβεται και ράβεται στα χέρια των από πάνω: ακόμα κι αν παραβιαστούν οι νόμοι, το “δίκιο του εργάτη” δεν βρίσκεται ποτέ και πουθενά. Η δε καταφυγή στη δικαιοσύνη, αν βέβαια υπάρχουν λεφτά και διάθεση γι’ αυτό, σπανίως αποδίδει. Τα “δεδουλευμένα”, ακόμα κι αν η Θέμιδα τα αποδώσει, σπανίως καταβάλλονται. Τα συστημικά τερτίπια, -αλλαγή ονόματος της εταιρείας, πτωχεύσεις κ.λπ.- είναι εδώ, για να προστατεύσουν εκείνους που δεν πληρώνουν τους μισθούς και τα ταμεία, σωρεύοντας χρήμα, και μάλιστα σύννομα, αφού το κράτος σπεύδει να νομιμοποιεί και την αυθαιρεσία. Οι είλωτες που τολμούν, σε ένα περιβάλλον απολύτως εχθρικό, συνήθως χάνουν τις δίκες. Κι αν κατ’ εξαίρεση κερδίσουν, το σύστημα ορθώνει ανάστημα: πάλι χρόνος, πάλι χρήμα για να διεκδικήσεις εκείνα που παντίοις τρόποις σου κατακρατούν, και όχι διότι τους λείπουν. Κυρίως για λόγους αρχής.
Διότι στοχεύουν στο ηθικό. Να νιώθεις την ευαλωτότητα καθημερινά. Να προσκυνάς με φόβο. Να μην αντιδράς στην αδικία. Και να παραδειγματίζονται και οι υπόλοιποι/ες, ώστε να διασπώνται οι συλλογικότητες, να καταστέλλονται, πριν καν αρχίσουν, οι αγώνες.
Ο τρόπος που αντιμετώπισαν οι υπόλοιποι Μιντιάρχες, μαζί και η κυβέρνηση, την υπόθεση Τράγκα, αυτός ο τρόπος λες κι ανακάλυψαν την πυρίτιδα, για ένα ζήτημα πασίγνωστο στη φτωχολογιά του πρεκαριάτου των δημοσιογράφων, είναι προκλητικός. Δημιουργούν κι εκτρέφουν πολιτικά τα φαινόμενα που καταστρέφουν ζωές, φαινόμενα ενίοτε με κοστούμια, γραβάτες κι αρώματα ώστε να κρύβεται η δυσοσμία, κι ύστερα θλίβονται.
Η εργατική τάξη, από τους ξενοδοχοϋπάλληλους και τα παιδιά των ντιλίβερι ως τους δημοσιογράφους και τους/ις ποστ ντοκ νεαρούς/ες των ακαδημιών, παραμένει η επικίνδυνη τάξη. Εκείνη που πρέπει καθημερινώς να συντρίβεται ώστε το σύστημα να ευημερεί. Στους εργάτες των ΜΜΕ, τους στυλοβάτες του συστήματος, χρόνια τώρα, ο πέλεκυς είναι βαρύς,
Έως ότου οι είλωτες ξυπνήσουν.
Κατέ Καζάντη
