Από τις παροχές εκείνες που διασφαλίζουν την άρση των ανισοτήτων εξαρτάται και ο βαθμός της δημοκρατίας. Που σημαίνει πως το αστικό κράτος, εάν επιθυμεί να αυτοορίζεται και δημοκρατικό, υποχρεούται να διασφαλίζει τις ανάλογες παροχές δίχως, εννοείται, να ζητά αντίτιμο. Στον καθένα και την κάθε μια ανάλογα με τις ανάγκες του. Από την παροχή τους εξαρτάται η ισότητα, άρα η δημοκρατία. Αλλιώς έχουμε να κάνουμε με ένα καθεστώς αυταρχικό με σαφείς τάσεις ολοκληρωτισμού. Που διαθέτει ως βασικό όπλο τη βιοπολιτική, μετατρέποντάς την σε ένα κρυπτοφασιστικό όπλο, ρόλος του οποίου είναι πια η διαμόρφωση μιας νέας ανθρωπολογικής ταυτότητας. Η οποία και θα πριμοδοτεί μοναχά τους προικισμένους, τους υγιείς, τους άριστους, τους Άριους δηλαδή της μοντέρνας εποχής.
Πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται η Δεξιά -του Κυρίου και της Εκκλησίας, του κεφαλαίου και των, δυστυχώς και προλετάριων, ψηφοφόρων της- την έννοια της εξασφάλισης της ζωής, της ελευθερίας και της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων συνάγεται εύκολα από τις εμπράγματες πολιτικές της. Η εκχώρηση στην, φύσει ανηλεή, αγορά των παροχών υγείας δείχνουν πως εκλαμβάνουν τη βιοπολιτική μάλλον ως εκκαθαριστικό μηχανισμό παρά ως μοχλό που απελευθερώνει από τις φθορές της φύσης το ανθρώπινο γένος.
Στο παρά πέντε, λοιπόν, των εκλογών, γονείς Ατόμων Με Αναπηρία αντιλήφθησαν πως η παρούσα κυβέρνηση έχει περικόψει δραστικά, δίχως πολλά πολλά και μάλλον κρυφίως, τις ειδικές θεραπείες. Με ένα, ας πούμε τεχνοκρατικό τέχνασμα, καταργείται η επιστημονική διάγνωση των γιατρών και η πιστοποίηση αναπηρίας και θεωρείται έγκυρη μονό η απόφαση των ΚΕΔΑΣΥ (Κέντρα Διεπιστημονικής Αξιολόγησης Και Συμβουλευτικής Υποστήριξης). Όπως καταγγέλλει με ανάρτησή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η κ. Ελένη Πιζάνια, οι θεραπείες κόβονται εάν υπάρχει στα σχολεία παράλληλη στήριξη. Εάν δε τα παιδιά φοιτούν σε ειδικά σχολεία, πάλι κόβονται με το σκεπτικό ότι οι παροχές γίνονται από το ίδιο το σχολείο.
Τι ακριβώς σημαίνει η περικοπή, έως κατάργηση, λογοθεραπειών, εργοθεραπειών κ.ο.κ. για άτομα στο φάσμα του Αυτισμού, με ΔΕΠΥ ή άλλες αναπηρίες όπως σύνδρομο Down κ.ο.κ., μάλλον δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης. Να συνομολογήσουμε πως τούτα αποτελούν ισόβιες καταστάσεις, είναι επίσης αδιαμφισβήτητο.
Μεταξύ ήμων και υμών, όμως, χάσμα μέγα εστήρικται: η κομβική διαφορά δεξιάς – αριστεράς βρίσκεται στον τρόπο αντίληψης του πολιτισμού. Από τη μια, η ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς, μια «θεωρία χωρίς Θεό» (Μισέλ Φουκώ) που δεν επιτρέπει την ύπαρξη παρά μόνο στα σαρκοβόρα, και από την άλλη η προστασία της ζωής σε κάθε μορφή, απεριόριστα, χωρίς κατατάξεις σε βαθμίδες δυναμικής. Από τη μια η φρικαλέα βιοεξουσία να αφήνεις τον Άλλον να πεθαίνει, από την άλλη η δυνατότητα του ζην, αλλά και του ευ ζην, στην/ον καθένα/μια.
Αλλά στον καπιταλιστικά ανεπτυγμένο κόσμο μας, είναι ηγεμονική η αντίληψη πως αν δεν παράγεις, αν δεν γίνεις κερδοσκοπική μηχανή, περισσεύεις. Στη μνήμη, αθέλητα, έρχονται εκείνες οι σκοτεινές ιστορικές στιγμές όταν ολόκληροι λαοί –Εβραίοι, τσιγγάνοι κ.ο.κ.- κρίθηκαν πως περισσεύουν. Μαζί τους, φυσικά, πρώτα πρώτα μάλλον, και τα Άτομα Με Αναπηρία.
Κατέ Καζάντη
