Το «Βελούδινο γάντι» (Εκδόσεις των Συναδέλφων) σε μετάφραση Γιάννη Καυκιά -ένα απ’ τα μεγαλύτερα σε έκταση μυθιστορήματα του εμβληματικού Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί- εκδόθηκε το 1994. Βασικός χαρακτήρας, ο αναρχίζων αστυνομικός διευθυντής στη Δίωξη Εγκλήματος Παντοβάνι, βετεράνος πλέον, καθώς μετρά είκοσι συναπτά έτη ενεργού υπηρεσίας. Μαζί του ο σπουδαγμένος υποδιευθυντής Οτζετίντ και ο ιδιότυπος αρχιφύλακας Πριμρόζ. Ό,τι έχει απομείνει από τη φιλοσοφημένη πεντάδα των σέβεντις, τότε που φρέσκοι στους καπνούς του Μάη του ’68 πίστευαν πως θα πολεμούσαν την κοινωνική αδικία μέσα από την οργανωμένη πάταξη των εγκληματιών.
Σε αυτό το κεφάλαιο της ζωής τους αντιμετωπίζουν κάποιους κατά συρροή αδίστακτους δολοφόνους, με άκρες που πάνε πολύ βαθιά στον κρατικό μηχανισμό. Το σκηνικό συμπληρώνει ο Ντενκάν, προϊστάμενος του Παντοβάνι και διεφθαρμένος μέχρι το κόκκαλο. Οι συμβολικές (;) εκτελέσεις άρχονται από τη στιγμή που ο ανερχόμενος πολιτικός αστέρας της δεξιάς κυβέρνησης -ο Σλοάν- αποφασίζει να λάβει μέρος στις προεδρικές εκλογές ενάντια στον επίσημο υποψήφιο του κόμματος και ενώ τα ποσοστά των μετρήσεών του είναι πολύ χαμηλά. Το ενδιαφέρον είναι πως όλα τα θύματα έχουν άμεση σχέση με το πρόσωπό του. Είναι λες και κάποιοι επιδιώκουν να εμποδίσουν τη συμμετοχή στον προεκλογικό αγώνα.
Από την άλλη μεριά, υπάρχει η δολοφονική τριάδα: ο Γκαρνιέ, απόστρατος συνταγματάρχης πεζικού, ο Ρεϊσλέρ, πρώην πράκτορας αντικατασκοπείας, και ο Ζοζέ Αντρές – πριν από λίγο καιρό στο σώμα των αλεξιπτωτιστών. Δυο λεπτομέρειες: ο Γκαρνιέ, όπως και οι υπόλοιποι, φοράει μαύρα γάντια αλλά τα δικά του είναι βελούδινα – ο Ρεϊσλέρ έχει στο αριστερό ζυγωματικό του μια παράξενη ουλή σε σχήμα αστεριού. Η αλήθεια πως ο Φαζαρντί έχει κέφια: τόσο με την τελετουργία των φόνων -άγρια σκηνικά- όσο και με το μαύρο χιούμορ σχετικά με τη νοημοσύνη των ανθρώπων της τάξης. Κάποιοι διάλογοι είναι σπαρταριστοί, καθώς το αίμα πιτσιλάει τους πάντες.
Είναι χαρακτηριστικό πως η ομάδα Παντοβάνι είναι πάντοτε ένα βήμα πίσω από τις κινήσεις των τριών – είκοσι δύο πτώματα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, με ποικιλία θυμάτων: ο ανώτατος δικαστής πετάει από τον όγδοο όροφο, ο οικολόγος περνάει κάτω από την μπουλντόζα, ο Ρώσος κακοποιός κρεμιέται στο κελί του, ο ανθοπώλης σταυρώνεται , δυο σελέμπριτις ανατινάσσονται στην ερωτική φωλιά τους – το κολ-γκερλ πολυτελείας δέχεται ένα βλήμα όλμου. Όλα φωτογραφίζουν το λόμπι της Υποηπειρωτικής: «Μια λέσχη αποτελούμενη από τζέντλεμαν, από μεγάλα κεφάλια, από αυτούς που κινούν τα νήματα του G7 και μπορούν να δίνουν προσταγές στους διοικητές των κεντρικών τραπεζών. Ελέγχουν το σύνολο σχεδόν του παγκοσμίου χρήματος, αλλά αντί να το διοχετεύουν στην παραγωγή, το χρησιμοποιούν για να κερδοσκοπούν. Αυτοί οι τύποι μπορούν να χρεοκοπούν τις οικονομίες που αντιπαθούν, να ορίζουν τις τιμές των πρώτων υλών και τα ποσοστά ανεργίας, και όλα αυτά πέρα για πέρα νόμιμα».
Ακριβώς, μιλάμε για «μια βαριά, ανομολόγητη αρρώστια, την οποία οι πιο αρχαϊκοί, που μπορεί να είναι οι πιο θαρραλέοι, αποκαλούν καπιταλισμό».
INFO
Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί, Βελούδινο γάντι, Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων, Σελίδες: 336, Τιμή: 16,20 ευρώ
Αντώνης Ν. Φράγκος
Πηγή: Η Αυγή
